ΤΟ ΠΡΟΤΖΕΚΤ ΤΗΣ 25ης ΏΡΑΣ ΈΓΙΝΕ E - BOOK.

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλησπέρα.

Xαρούμενη σήμερα για την κυκλοφορία ενός νέου e - book που συμμετέχω και εγώ.
Ένα συλλογικό έργο με κοινό θέμα την "25η ώρα".
Τι μπορεί να είναι άραγε αυτή η ώρα που στην ουσία δεν υπάρχει;
Τι μπορεί να κρύβει, να δηλώνει, να φανερώνει ενίοτε;

Το όμορφο εξώφυλλό μας

Μέσα στις σελίδες του e - book θα ανακαλύψετε 365 κείμενα για μια “έννοια” που ουσιαστικά δεν υπάρχει μα κατα κάποιον τρόπο δημιουργήθηκε ξανά και ξανά. Πήρε ζωή μέσα απο τα κείμενά μας και είναι τόσο όμορφο αυτό.
Για τους φίλους που δεν γνωρίζουν και θέλουν να μάθουν πως ακριβώς ξεκίνησε και τι είναι αυτό το λογοτεχνικό δρώμενο, αντιγράφω απο το μπλοκ του συγγραφέα και ιδρυτή όλης αυτής της ιδέας και μετέπειτα έκδοσης Giorgos Iatridis

“25th hour” project – 365 συμμετοχές

Το “25th hour” project ήταν ένα λογοτεχνικό εγχείρημα που διήρκησε για έναν ολόκληρο χρόνο. Η διάθεση του project αυτού ήταν να ανεβαίνει κάθε μία μέρα και ένα κείμενο από διαφορετικό συγγραφέα. Υπήρχε μόνο μία βασική προϋπόθεση, πως ο τίτλος θα είναι ίδιος για όλους: “25η ώρα”. Γράφτηκαν δηλαδή 365 κείμενα για μια “έννοια” που ουσιαστικά δεν υπάρχει! Από τις 15 Μαΐου 2014 που ανέβηκε το πρώτο κείμενο, μέχρι και τις 14 Μαΐου 2015 που ανέβηκε το τελευταίο, αναρτήθηκαν αδιαλείπτως συμμετοχές στο ειδικά διαμορφωμένο blog 

Ιδέα – επιμέλεια έκδοσης:
Γιώργος Ιατρίδης
Εκδόσεις:
updot.gr
ISBN: 978-960-93-7626-6

Kαι κάπως έτσι λοιπόν φτάσαμε στο e - book που διανέμεται δωρεάν με άδεια Creative Commons και μπορείτε να το κατεβάσετε ελεύθερα.
Πιστεύω μάλιστα πως για τους ανθρώπους που αγαπάνε τα βιβλία και την ανάγνωση γενικότερα, το να μπορούν να προμηθευτούν και μάλιστα δωρεάν ένα συλλογικό έργο με 365 συμμετοχές είναι πολύτιμο. Ναι αυτόν τον χαρακτηρισμό θα του δώσω, οπότε καλή σας ανάγνωση.
Ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ στον Giorgos Iatridis που με την ιδέα του με βοήθησε να δημιουργήσω την δική μου "25η ώρα" και να νιώσω αρκετά υπερήφανη για αυτή. Χαρά και τιμή για εμένα η συνύπαρξή μου με τόσους πολλούς, εκφραστικούς και δημιουργικούς ανθρώπους.
Ακόμη μεγαλύτερη χαρά και συγκίνηση η κυκλοφορία του e - book μας. Καλοτάξιδο να είναι. Μπράβο μας και καλή του επιτυχία.

Μπορείτε να το κατεβάσετε ή να το διαβάσετε online απο εδώ: http://updot.gr/2016/03/10/25th-hour/

Τη δική μου "25η ώρα" τη συναντά κανείς στις σελίδες 199 - 205. 
Ανέβηκε στις 13/08/2014 και νιώθω σαν να ήταν χθες...

Θα κλείσω λοιπόν με ένα απόσπασμα, το κλείσιμο δηλαδή του διηγήματος που έγραψα τότε και σήμαινε, εξακολουθεί μάλιστα να σημαίνει πολλά, για εμένα:


«Εσύ;» Ρωτά υποδύοντας τον ανήξερο, έναν ακόμη καμουφλαρισμένο ρόλο!
«Ναι! Εγώ!» Ακούστηκε μια λεπτή, γυναικεία, μυστηριώδες φωνή.
Ο άντρας δεν απάντησε. Το βλέμμα του όμως είπε πολλά.
«Με περίμενες, έτσι δεν είναι! Ήξερες πως θα 'ρθω! Όλοι ξέρετε πως καποια στιγμή θα έρθω!»

Ο άντρας σάστισε. Ήξερε αλλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί, δεν ήθελε να το πιστέψει. Δεν είναι και εύκολο να παραδεχτείς πως είσαι μια κινούμενη μαριονέτα στον προσωπικό σου θίασο…
Το δεξί του χέρι χάιδεψε νευρικά την αριστερή πλευρά του λαιμού του. Η δυσμορφία στο πρόσωπο και η συνοφρύωση των φρυδιών του μαρτυρούσαν αγωνία, φόβο και πίεση.
Παρατήρησε πως η πόρτα ηταν μισάνοιχτη. Την άνοιξε προσεκτικά προς τα πίσω και το περιεχόμενο που κρυβόταν ή φανερωνόταν πίσω από το κατώφλι της εισόδου ήταν όμορφο μα άκρως επιβλητικό και παράξενο.

Μια ψιλόλιγνη γυναικεία φιγούρα στεκόταν σαν ορόσημο μπροστά του.
Ήταν ψιλή, αρκετά ψιλή για γυναίκα. Υπερβολικά αδύνατη μα με ένα μακρύ εκρού φουστάνι που θύμιζε δαντελένια νυχτικιά.
Πρόσεξε τα κόκαλά της. Προεξείχαν σχεδόν από παντού.
Τα μάτια της ηταν μικρά, στρογγυλά και καφέ. Οι βλεφαρίδες μακριές και πυκνές. Τα χείλη της κοραλλί και λεπτά.
Τα γυμνά σημεία του σώματός της, τα χέρια, ο λαιμός και το πρόσωπό της φανέρωναν την χλωμή της επιδερμίδα.
Το φόρεμα κυριολεκτικά αγκάλιαζε το πάτωμα γύρω της. Ένοιωσε άβολα που είδε στην άκρη του φορέματος να αχνοφαίνονται κάποια δάχτυλα από τα κάτω άκρα της. Μα πιο άβολα ένοιωσε όταν παρατήρησε κάτι καφέ «σχοινιά» να πλαισιώνουν σαν χορδές οργάνων το φόρεμά της.
Κοίταξε από κάτω προς τα πάνω και ακολούθησε κατά μήκος αυτά τα σκοινιά που όχι μόνο «έγλυφαν» το πάτωμα αλλά έμοιαζαν να το εξουσιάζουν κιόλας.
Ανέβηκε σιγά σιγά με το βλέμμα και κατέληξε στην κορυφή της κεφαλής της.
Αυτά τα σχοινιά, αυτές οι χορδές δεν ήταν τίποτε άλλο από τα μαλλιά της. Περίεργα μαλλιά. Μαλλιά σαν ρίζες!

«Όμορφη μα και κάπως φοβιστική σκέφτηκε κοιτάζοντάς την εξονυχιστικά.
«Ξέρεις ποιά είμαι, έτσι δεν είναι; Με περίμενες άλλωστε» Ακούστηκε η λεπτή φωνή της.
«Ναι νομίζω πως ξέρω ποιά είσαι και ομολογώ πως άργησες!». Σχεδόν τη μάλωσε με το βλέμμα.
«Κι όμως έρχομαι πάντα τη κατάλληλη στιγμή» Συνέχισε.
«Και τί ήρθες να μου δώσεις;» Ρώτησε με φωνή και βλέμμα που μαρτυρούσαν λαγνεία.
«Να δώσω; Όχι δεν ήρθα να δώσω!» Τον αποστόμωσε.
«Αλλά;» Ρώτησε αποσβολωμένος.
«Είμαι η 25η ώρα και ήρθα να πάρω!» Η φωνή της βούηξε και τράνταξε στο χώρο.
«Να πάρεις;» Αναρωτήθηκε με μάτια που μαρτυρούσαν φόβο.
«Ποτέ δε κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι θεωρείτε πως πάντα η ζωή σας χρωστάει και εσείς δε της χρωστάτε τίποτα, τη στιγμή που σας χάρισε το μεγαλύτερο δώρο!» Η φωνή της πιο τρανταχτή από ποτέ αντήχησε στα αυτιά του.

Έκανε ένα βήμα πίσω! Όχι δε το περίμενε αυτό και δεν το ήθελε!
Το δεξί χέρι της γυναίκας τεντώθηκε προς τη μεριά του. Η παλάμη της τον προέτρεψε να την ακολουθήσει.
Το κάλεσμά της ήταν σαφές!
Κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. Το χέρι της 25ης ώρας έμεινε εκεί να τον κοιτά κατάματα. Το βλέμμα της πυρακτωμένο τον έκαψε.
Ο νεαρός άντρας γνωρίζοντας πως δε μπορεί να κάνει τίποτα για να αποτρέψει το κάλεσμα της γυναίκας ανταποκρίθηκε διστακτικά και προσφέροντας το χέρι του έκλεισε τα μάτια.

Τικ…. 
Τακ…
Τικ…
Τακ…
Οι πατούσες μαρτυρούσαν το δρόμο…..

Με δυσκολία άνοιξε τα μάτια και είδε μπροστά του μια φωτεινή ευθεία. Δεξιά κι αριστερά υπήρχαν πολλά ακαταβίστικα πράγματα και θόρυβος που μαρτυρούσε ανθρώπινη ύπαρξη και ζωή. Ήταν θολά όμως και δε μπορούσε να διακρίνει τίποτα εκτός από σκιές και θορύβους.
Μόνο μπροστά μπορούσε να διακρίνει φώτα. Φώτα που όσο πλησίαζε κοντά τους γινόντουσαν ολοένα και πιο εκτυφλωτικά.
Ξαφνικά το φως τον θάμπωσε. Πήρε το χέρι του από το χέρι της 25ης ώρας και το έφερε στο πρόσωπό του για να το προφυλάξει από το έντονο φως.
Άκουσε κορναρίσματα. Φανέρωσε τα μάτια με δυσκολία και μέσα σε μια κατάσταση με πυκνό λευκό χρώμα είδε ένα αυτοκίνητο να κατευθύνεται με μεγάλη ταχύτητα επάνω σε ένα μικρό παιδί.
Δίχως να σκεφτεί τίποτα και κανέναν έτρεξε προς τη μεριά του παιδιού, το έσπρωξε και παίρνοντας τη θέση του έκλεισε και πάλι τα μάτια του γιατί δεν άντεχε άλλο το έντονο φως που τον ζάλιζε ολοένα και περισσότερο.

Και ξαφνικά ανοίγει τα μάτια, ένας δυνατός κρότος βγαίνει από το λαιμό του και συνειδητοποιεί πως στέκει ολομόναχος μπροστά στον καθρέπτη του μπάνιου.
Πιάνει το λαιμό του και τρομαγμένος συνειδητοποιεί πως νοιώθει σα να ανασαίνει για πρώτη φορά.
Περνάνε λίγα λεπτά ώστε να ανακτήσει τον έλεγχο και να ηρεμήσει. Έπειτα αποφασίζει να κατευθυνθεί στο σαλόνι.
Έκπληκτος συνειδητοποιεί πως η πόρτα του σπιτιού είναι ανοιχτή. Είχε όντως επισκέψεις….
Ατενίζει το βλέμμα στη μισάνοιχτη βεράντα! Θυμάται τη γλάστρα, τη γλάστρα με τα γεράνια! Στο νου του έρχεται η εικόνα της μητέρας του! Πόσο τα αγαπούσε!
Κατευθύνεται βιαστικά προς τη βεράντα! Βγαίνει έξω και με πια πνοή κοιτάει στο τέλος της. Είναι εκεί! Τη βλέπει!
Πλησιάζει τη γλάστρα και έκπληκτος συνειδητοποιεί πως δίπλα από το μαραμένο φυτό, εχει ανθίσει ένας νέος, πράσινος βλαστός.
Σκύβει, τον μελετά προσεκτικά και χαμογελάει μουδιασμένα. Τον αγγίζει απαλά και λέει:
«Τώρα ξέρω! Η 25η ώρα είναι η ώρα που ξεπληρώνουμε στη Ζωή, τη Ζωή με μία νέα Ζωή!».
Ένα μικρό αεράκι σαν ανάσα ήχησε στο χώρο και σχεδόν απαλά του φίλησε το μάγουλο...

Kαλό τριήμερο να έχετε εκφραστικοί μου.
Καλές Απόκριες και καλή Καθαρά Δευτέρα.
Μου αρέσουν τα Κούλουμα με τα έθιμα και τα φαγώσιμά τους.
Ο καιρός δε θα είναι σύμμαχος αλλά αν υπάρχει καλή διάθεση και καλή παρέα όλα θα γίνουν.
Περάστε όμορφα!