Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2017

ΣΕ ΣΕΝΑ ΑΚΟΥΜΠΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

-Νίκος Καρούζος, «Σχέδιο για το μέλλον του ουρανού» “Ουρανέ ολόκληρε ανοίγει το άνθος της φωνής μου ψηλά έφυγαν όλα τα πουλιά, μου τον χειμώνα δεν προσμένω σ’ αυτούς τους τόπους ελευθερώνω αγγίζοντας έρημος το γερασμένο τοίχο της βροχής κι όπως έρχεται απ’ την αύριο με το φάσμα του τρόμου διασταυρώνομαι πάλι. Λεν είναι, πια η Άνοιξη δεν είναι καλοκαίρι μα εγώ ας ανοίξω το βήμα κ’ εδώ λησμονημένος να δείξω την αιωνιότητα. Έχω άλλωστε τα φτερά ταξιδεύω πάνω απ’ τα γλυκύτερα βάσανα του καλοκαιριού την ομορφιά του έαρος. Ακούω τους ήχους των τύμπανων σου Μελλοντικέ όμως λυτρώσου από μας πίσω δεν πάει ο καιρός μονάχα σέβεται το κορμί με τ’ άνθη του ιδού λοιπόν γιατί το συντρίβει. Λησμόνησε μας. Ακούω τη χαρά σου πολιτεία του θεού υπάρχεις αλήθεια και δρόμος αργυρόχρωμα κλαδιά κάτω απ’ τη σελήνη η μυρωμένη η πορτοκαλιά το ρόδι ευτυχισμένο λάλημα του πετεινού. Όταν λαλεί ο πετεινός πώς σχίζει την καρδιά μου τι ερημιά διαλαλεί στο σάπιο μεσ

ΠΗΓΑΙΝΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΣΕ ΟΔΗΓΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ

    ''Zήσε όπως ξέρεις, και πήγαινε εκεί που σε οδηγεί η καρδιά σου.'' Τσάρλι Tσάπλιν Το μόνο που χρειάζομαι για να κάνω μια κωμωδία είναι ένα πάρκο, ένας αστυνόμος και ένα ωραίο κορίτσι. Πάντα μ’ αρέσει να περπατώ στη βροχή, έτσι κανένας δεν μπορεί να με δει που κλαίω. Τα ναρκωτικά είναι καλά για να ξεφεύγεις από την πραγματικότητα, ενώ η πραγματικότητα είναι τόσο πλούσια, ώστε δεν αξίζει να ξεφεύγεις από αυτήν. Υπάρχει κάτι που είναι εξίσου αναπόφευκτο με το θάνατο. Και αυτό είναι η ζωή.    Η απλότητα δεν είναι απλό πράγμα.   Charlie Chaplin, 1889-1977 , Βρετανός ηθοποιός  Τον Αγαπώ! Δεν θα μπορούσα να θυμηθώ τα παιδικά μου χρόνια χωρίς να υπάρχει! Είναι εκεί, πάντα θα είναι εκεί! •

ΚΑΙ ΈΧΕΙ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΤΗΝ ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ ΘΕΑ

Μέσα από τα ερείπια λοιπόν, ανοίγει η ψυχή καινούργιο δρόμο. Ν. Καζαντζάκης

ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΣΕ ΑΓΩΝΑ ΣΙΚΕ ΝΑ ΠΑΡΑΒΓΟΥΝ

Στρέφω το βλέμμα στον ουρανό. Ακόμη κι αν τον βλέπεις γκρίζο, μπορώ να τον ταυτίσω με το γαλάζιο της σημαίας μου. Ακόμη κι αν τον ήλιο τον κρύψανε τα σύννεφα, μπορώ να τον ζωγραφίσω με μαρκαδόρο ή τέμπερα, προσθέτοντάς του μάτια για να δει και στόμα για να μιλήσει ή να χαμογελάσει. Ακόμη κι αν τους γλάρους τους έδιωξε το πιο πολεμοχαρές αεροπλάνο, μπορώ να φέρω την Άνοιξη με εκατομμύρια λευκές πεταλούδες. Και μπορώ με ένα μόνο μου νεύμα. #Οι_Φεγγίτες_της_Ζωής_μου #Κική_Κωνσταντίνου Προχωρούσα... και προχωρούσα…. και προχωρούσα….., χαμένη στον δρόμο, που οδηγούσε στο Εγώ μου. Ένα φθινοπωρινό φυλλαράκι, που είχε πέσει από κάποιο δέντρο, βρέθηκε στο διάβα μου και με έκανε να σταματήσω, να σκύψω, να το πιάσω, να το δω. Νοσταλγικά θυμάμαι του χαμογέλασα, το άφησα πάλι κάτω και συνέχισα να προχωρώ σε έναν άυλο δρόμο. Συνέχισα… Συνέχισα.. Για ώρα συνέχισα ανάμεσα σε ξύλινους, καφέ φράχτες, ώσπου έφτασα σε ένα αμπέλι με πολλά σταφύλια που

ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ ΣΕ ΑΓΑΠΩ

Η αγάπη δηλώνει παρών, ακόμη και στο φεγγάρι... Καληνύχτα μας, φίλοι.

ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΔΗΛΩΣΕ ΠΑΡΩΝ

Δηλώνω Παρ ών στο Παρόν σου Αν θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω με μία μόνο λέξη, θα του απέδιδα τον ορισμό «τρυφερό». Ξέρετε, πολλές φορές οι άνθρωποι, οι μοναχικοί, οι απαιτητικοί, οι νευρικοί ή οι δύσκολοι αν θέλετε, το μόνο που έχουμε ανάγκη είναι μια γλυκιά, μελωδική τρυφερότητα. Κάπως έτσι λοιπόν και με αυτή τη σκέψη, καταλήγω πως το συγκεκριμένο πόνημα, θέλω ο εκάστοτε αναγνώστης να το χαρακτηρίσει τρυφερό, σαν μια προσ πάθεια που δημιουργήθηκε με αγάπη για να αποδώσει, θεωρητικά ίσως, έναν φόρο τιμής σε ένα συναίσθημα μονίμως παρεξηγημένο. Λες και η αγάπη υπάρχει και «φουντώνει» μόνο στα ζευγάρια. Μα υπάρχουν τόσα είδη κι όταν μιλάς για είδη αγάπης, αυτόματα, κάπως χάνει την αξία της. Τι είναι για να χωρίζεται ή να σπάει σε κομμάτια; Συναίσθημα είναι, αξία είναι, η ζωή είναι και ανα πάσα ώρα στιγμή βρίσκεται δίπλα μας, κοντά μας, ζει μέσα μας και είναι η Αγάπη, η Αγάπη εκείνη που Δηλώνει Παρών στο Παρόν κι έχει τόση δύναμη που μπορεί να καταστρέψει ή να

'ΆΣΤΡΑ ΣΙΓΗΣ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Κική Κωνσταντίνου ΕΚΦΡΑΣΟΥ Μετράω άστρα σιγής, για να μάθω ένα πεπρωμένο που δεν θέλησα. Ξεκινάω από τον αριθμό εκατό και πάω αντίστροφα. Στο ενενήντα εννέα, η γλώσσα της σκέψης μου, έχει ήδη καταρρεύσει. Δαγκώνω την πύρινη λαίλαπα και το αίμα, ανυπερθέτως γλυκά, με διαρρέει. Άλλη γεύση θυμόμουνα, άλλη επιζητούσα. Μακάρι να είχα τα δόντια ενός βρικόλακα και τους κυνόδοντες, του πιο δυνατού σκύλου. Έχω όμως τα σοφά δόντια ενός μωρού και τα ούλα μου, όπου να ‘ναι θα πληγιάσουν. Ξημερώνει, ευτυχώς ξημερώνει. Τα άστρα εξαφανίζονται όλοι και όλα, τρέχουν να κρυφτούν πίσω από το πανάγαθο εκείνο, δέντρο. Όλα, όλα εκτός από ένα Τον μετεωρίτη, εκείνον, που από ’κει πάνω, συνεχίζει να με νανουρίζει. # Κική_Κωνσταντίνου # Ποίηση # Δημιουργώ # Εκφράσου # Ελεύθερος_στίχος # Ονευρεύομαι Αν σας θυμίζει κάτι ή αν θέλετε να μάθετε τον λόγο έμπνευσης και δημιουργίας του, ρίξτε μια ματιά εδώ και θα καταλάβετε: http://ekfrastite.blogspot.

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΜΕΣΑ ΣΟΥ

«Αχ, να μεγαλώσω, να μεγαλώσω! Αχ, αν μπορούσα να ψηλώσω και να μεγαλώσω! Για τίποτα άλλο δεν νοιάζομαι σ’ αυτόν τον κόσμο!» Το φθινόπωρο οι ξυλοκόποι ήρθαν, όπως κάθε φορά, και έκοψαν πολλά από τα ψηλότερα δέντρα, και το νεαρά έλατα, τα οποία είχα ψηλώσει πια και στέκονταν σαν τα υπόλοιπα ψηλά, καλά και ευγενή δέντρα, σωριάστηκαν στη γη με ένα κρότο. Αφού τα κλαδιά τους κόπηκαν, ο κορμός τους έ μοιαζε τόσο γυμνός και λεπτός που σχεδόν δεν μπορούσες να τον αναγνωρίσεις. Μετά τοποθέτησαν τους κορμούς τον ένα πάνω στον άλλο, μέσα σε κάρα που τα άλογα τα οδήγησαν μακριά έξω από το δάσος. Έτσι, την άνοιξη, όταν τα χελιδόνια και οι πελαργοί ήρθαν,ρώτησαν: « Ξέρετε που πήγαν αυτά τα δέντρα; Τα είδατε;» Τα χελιδόνια δεν γνώριζαν τίποτα, αλλά ο πελαργός μετά από λίγη σκέψη, κούνησε το κεφάλι του και είπε: «Ναι, νομίζω πως ξέρω. Καθώς πετούσα πάνω από την Αίγυπτο, συνάντησα πολλά καινούρια καράβια, και είχαν ψηλά κατάρτια που μύριζαν σαν έλατο. Αυτά πρέπει να ήταν τα δέ

OLD BOY REMAKE

Και στο καπάκι, σας έχω και άλλη πρόταση για ταινία. Βέβαια, είδα το remake, ίσως η πρώτη εκδοχή, η Κορεάτικη, να είναι καλύτερη αλλά αν αποφασίσετε να τη δείτε ή τις δείτε, σας δίνω εδώ τα απαραίτητα στοιχεία. Ένας από τους πιο επιδραστικούς σκηνοθέτες της Αμερικής, ο νεοϋρκέζος Σπάικ Λι, μετέφερε το αριστούργημα του νοτιοκορεάτη Παρκ-Τσανγκ Γου στους βρώμικους δρόμους της Αμερικής, ακριβώς 10 χρόνια μετά το αυθεντικό "Oldboy" που είχε λάβει εξαιρετικές κριτικές, λαμβάνοντας με την πάροδο των χρόνων το στάτους ενός cult classic. Η ιστορία της αμερικάνικης εκδοχής ακολουθεί το πρωτότυπο. Ο πρωταγωνιστής Josh Brolin απαγάγεται ένα βράδυ ενώ γυρνά σπίτι του, μεθυσμένος, για τα γενέθλια της μικρής του κόρης. Κρατείται αιχμάλωτος 20 χρόνια χωρίς καμιά εξήγηση και όταν επιτέλους αφήνεται ελεύθερος (μέσα σε μια βαλίστα, σε ένα χωράφι) ξεκινά μια περιπλάνηση με σκοπό να μάθει ποιός τον αιχμαλώτισε, αλλά κυρίως γιατί. Πηγή: www.lifo.gr   ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ: Δράσης

ΜΕ ΑΠΟΚΡΥΨΗ - El Desconocido

Εκφραστικοί, καλημέρα. Πρόταση ταινίας για σήμερα, Ισπανική και ψιλοκαταχωνιασμένη που όμως την ανίχνευσα και την χιλιοκαταευχαριστήθηκα. Την προτείνω ανεπιφύλακτα. Με Απόκρυψη El Desconocido / Retribution     Θρίλερ 2015 | Έγχρ. | Διάρκεια: 102' Ισπανική ταινία, σκηνοθεσία Ντάνι ντε λα Τόρε με τους: Λουίς Τοσάρ , Χαβιέρ Γκουτιέρεζ , Ελβίρα Μινγκέζ Ξεκινώντας το πρωί για να αφήσει τα δυο παιδιά του στο σχολείο πριν πάει στην τράπεζα όπου εργάζεται, ο Κάρλος δέχεται ένα ανώνυμο τηλεφώνημα, το οποίο τον πληροφορεί πως το αυτοκίνητό του είναι παγιδευμένο με εκρηκτικά. Για να μην εκραγεί, θα πρέπει να μεταφέρει γρήγορα ένα υψηλό χρηματικό ποσό στο λογαριασμό του άγνωστου εκβιαστή.  Δεν θα τη χαρακτήριζα θρίλερ, περιπέτεια νομίζω. Δείτε τη και πείτε μου άποψ

"ΠΑΡΟΝ ΜΕ ΌΜΙΚΡΟΝ", ΣΥΝΕΧΙΣΕ.

«Το παλάτι της πριγκίπισσας Σίσσυς, το Ποντικονήσι, το Κανόνι, το Φρούριο, την Παλιά Πόλη, τα σοκάκια, τις μπουγάδες που απλώνουν χιαστά στις βεράντες αντικριστών σπιτιών και το δρόμο που σπάνε τις κανάτες είναι λίγα από όσα πρέπει να φωτογραφίσω», συλλογιζόταν τη στιγμή που την είδε. Και τότε σταμάτησε. Έμεινε εκεί, ακούνητος, ασάλευτος, σε ένα σοκάκι να τη χαζεύει μαγεμένος. Στεκόταν εκεί, ψηλή, αδύνατη, με λίγο χλωμή επιδερμίδα και μαύρα, λίγο πιο πάνω από τους ώμους, ολόισια, γυαλιστερά μαλλιά. Το κούρεμα των μαλλιών της ήταν ασύμμετρο, τριγωνικό, πίσω ήταν πιο κοντά και μπροστά μάκραιναν με έμφαση στις μύτες, ενώ πυκνές, μαύρες, καλοχτενισμένες αφέλειες κοσμούσαν το όμορφο πρόσωπό της. Τα μάτια της ήταν σκιστά. Αδιαμφισβήτητα ήταν τουρίστρια. Το προμήνυαν τα χαρακτηριστικά αλλά και το ντύσιμό της. Φορούσε ένα ψηλόμεσο, λευκό, λινό παντελόνι, μια φαρδιά πουκαμίσα αμάνικη σε απαλό τόνο του εκρού, λευκά σανδάλια και ένα ψάθινο καπέλο. Βρισκόταν στην είσοδο εν