ΔΕΝ ΧΩΡΑΣ ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΠΛΩΣ ΕΜΠΕΡΙΕΧΕΣΑΙ.

Εκφραστικοί μου, καλημέρα.

Καλό μήνα και καλή εβδομάδα να έχετε.

Ήθελα να κάνω αυτή την  ανάρτηση την περασμένη εβδομάδα αλλά δεν τα κατάφερα, οπότε να 'μαστε σήμερα εδώ, να τα λέμε.

Λοιπόν, ας ξεκινήσουμε....

Το Σάββατο, στις 23 Σεπτεμβρίου του 2017 και ώρα 20:00 στο βιβλιοκαφέ Έναστρον, στην οδό Σόλωνος 101 στα Εξάρχεια Αθήνας, πήρε σάρκα και οστά ακόμη ένα όνειρό μου. Αναφέρομαι φυσικά στην παρουσίαση των βιβλίων μου, που τόσο ήθελα να κάνω και εκεί. Υπενθυμίζω πως έχω κάνει ακόμη μία στην Χαλκίδα, χάρη στην στήριξη δύο πολιτιστικών συλλόγων της πόλης που κατοικώ.

Για την υπέροχη εκδήλωση μου που με τόσο μεράκι και χαρά μου και μας προσφέρατε, θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τους υπευθύνους του βιβλιοκαφέ για την παραχώρηση του χώρου, την πολύτιμη ομιλήτρια που κατάφερα να έχω, Ποιήτρια και Στιχουργό: Βασιλική Μελισσουργου. Δυστυχώς, λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων, η δεύτερη ομιλήτρια της εκδήλωσης για την παρουσίαση των βιβλίων μου, Καρμέλα Αντιγόνη Σώρρου δεν κατάφερε να παραστεί μα θέλω να την ευχαριστήσω θερμά που με αμέριστη θέληση και χαρά δέχτηκε να είναι κοντά μου αλλά καταλαβαίνετε πως οι εξωγενείς παράγοντες είναι πάντα απρόβλεπτοι και εμφανίζονται την πιο ακατάλληλη στιγμή. Ξέρω πως ήθελε να είναι μαζί μας, ξέρω πόσο με αγαπάει και με στηρίζει και είμαι σίγουρη πως η σύμπραξή μας αυτή, θα γίνει πράξη στο μέλλον! Λόγω του ότι χρονικά δεν προλάβαινα να βρω άλλη ομιλήτρια/ομιλητή, έμεινα με την μία και μαχητική, Βασιλική Μελισσουργου και χάρη στην πολύτιμη βοήθεια δύο αγαπημένων μου κυριών, της Λουιζα Φρερη και της Χαρούλα Δουκουμέ παρουσιάσαμε κάτι νέο, πρωτοποριακό και άκρως διαδραστικό. Την ανάγνωση των ποιημάτων, έκαναν οι κυρίες από το κοινό, με άκρως αισθαντικό τρόπο η κάθε μία.

Την εκδήλωση ανθοστόλισαν τα εκπληκτικά τρειλερ των βιβλίων που επιμελήθηκε αφιλοκερδώς ο αγαπημένος μου φίλος, Νίκος Μουσαβερές.

Μεγάλη έκπληξη της βραδιάς, όταν η καλλιτέχνιδα Maria Voulgari μας τραγούδησε ακαπέλα το τραγούδι που έχει γράψει η Βασιλική και ερμηνεία - μουσική ανήκει στη Μαρία μας, "Τα ευαίσθητα" και μου το αφιέρωσαν κιόλας.

Ένα τεράστιο Ευχαριστώ στους επάνω συντελεστές και στους καλεσμένους μας που με τόση αγάπη και χαρά ήταν κοντά μας και εύχομαι πολλά ακόμη ενδιαφέροντα δρώμενα να ακολουθήσουν, από κάθε νέο δημιουργό φυσικά.

Αυτή ήταν μια σύνοψη αλλά σιγά μην μείνω εκεί, θα εκφραστώ. :)

Που λέτε εκφραστικοί, τα είχα σχεδιάσει όλα στο μυαλό μου και ήμουν σίγουρη πως θα ήταν όπως ακριβώς τα είχα ονειρευτεί. Επειδή στη Χαλκίδα είχαν αναλάβει την βραδιά οι σύλλογοι, δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα, παρά μόνο με τον λόγο μου, στη Αθήνα όμως όλα μα όλα θα ήταν δική μου επιμέλεια και σχεδίαση. Τι να σας πω, ένιωθα πιο δημιουργική όσο ποτέ, μου άρεσε τόσο πολύ όλη αυτή η διαδικασία που έπιανα τον εαυτό μου να θέλει να έρχονται νέοι λογοτέχνες στη Χαλκίδα για να τους διοργανώνει παρουσιάσεις. Θα μου άρεσε, εξίσου και αυτό, εξάλλου καλό είναι ό,τι σου προσφέρουν να το ανταποδίδεις εις διπλούν.

Για αρχή να σας πω πως η πιο μεγάλη μου νίκη, ήταν όταν έστειλα μήνυμα στη Βασιλική στο φεισμπουκ για να με βοηθήσει με την παρουσίαση, μου είπε πως θα ήθελε πρώτα να διαβάσει τα βιβλία και μετά να μου απαντήσει, επειδή αν δεν την εκφράζουν δυστυχώς δεν θα μπορούσε. Όλο αυτό εμένα μου άρεσε πάρα πολύ και φυσικά δέχτηκα. Όταν μάλιστα με πήρε τηλέφωνο για να μου πει πως θα με βοηθήσει επειδή αυτά που διάβασε είναι ένα δικό μου είδος και δεν στηρίζεται κάπου αλλού, ένιωσα ο πιο υπερήφανος άνθρωπος στον κόσμο. Γενικά, μου άρεσε όλο αυτό και με έκανε να πιστέψω περισσότερο στις δυνατότητές μου.

Με την Αντιγόνη μου, από την αρχή ήξερα πως θα είχα την αγκαλιά της αλλά όπως σας εξήγησα λόγω έκτακτων υποχρεώσεων δεν κατάφερε να παραστεί. Έχω την ελπίδα όμως για το μέλλον.

Που λέτε εκφραστικοί, ενώ όλα κυλούσαν καλά, είχα φτιάξει το πρόγραμμα και όλα αυτά, είχαμε κλείσει με την παρέα μου εδώ πως θα έρθουμε όλοι μαζί, δέκα άτομα με δύο αυτοκίνητα παρακαλώ και ήδη ήξερα στο περίπου ποια άτομα θα με τιμήσουν στην Αθήνα, την εβδομάδα της παρουσίασης ξεκινάει η "κατρακύλα" και τι κατρακύλα. Απο την Τρίτη και μετά οι αναβολές άρχισαν να πέφτουν βροχή. Ένα ένα αγαπημένα μου πρόσωπα άρχισαν να ακυρώνουν την παρουσία τους εκεί για πραγματικά σημαντικούς λόγους που ξεφύτρωναν την τελευταία στιγμή και έλεγες δεν μπορεί να συμβαίνει και όμως συνέβαινε.  Όταν μάλιστα μου είπε ο φίλος που πως του ακύρωσαν εκτάκτως το ρεπό ποιος είδε την Κική και δεν την φοβήθηκε. Έχετε δει κάτι καρτούν στα παιδικά που όταν θυμώνουν γίνονται κόκκινα, σηκώνεται όρθιο το μαλλί, βγαίνει η γλώσσα τριάντα πόντους έξω και βγαίνουν καπνοί από στόμα, μύτη και αυτιά; Ε κάπως έτσι πρέπει να έμοιαζα και εγώ. Τώρα το σκέφτομαι και γελάω μόνη μου αλλά εκείνη τη στιγμή δεν γέλαγε κανένας. Έχετε συναναστραφεί με Κριό; Αν ναι, θα ξέρετε τον τρόπο που θυμώνουμε και ξεσπάμε, στιγμιαία βέβαια αλλά εκείνη την στιγμή είμαστε "όποιον πάρει ο Χάρος". Ε μη σας τα πολυλέω, θυμάμαι να ωρύομαι στο ακουστικό στον Βαγγέλη, έναν φίλο μου που επίσης δεν κατάφερε να έρθει και να του λέω "Να μην έρθετε, δεν θέλω κανέναν σας". Ε και τελικά δεν ήρθε κανένας τους από εδώ, όχι επειδή τους είπα έτσι, σιγά με ξέρουν και με έχουν δεχτεί εδώ και χρόνια όπως είμαι, απλώς έγιναν όλες αυτές οι συγκυρίες που βλέπεις στις ταινίες και λες δεν μπορεί και όμως μπορεί. Όπως σας το ανέφερα και προηγουμένως δηλαδή. Εντάξει, μετά από όλα αυτά τα συμβάντα και αφού οι αναβολές αγαπημένων μου προσώπων συνεχίζονταν καθημερινά, πείστηκα πως κάποιος/κάποια/κάποιοι με γλωσσόφαγαν, έ τους έστειλα κι εγώ απο δυο μούντζες να πάνε να τους βρουν όπου και να ήτανε και λέω δε με νοιάζει, ακόμη και μόνη μου θα τη κάνω και θα την απολαύσω κιόλας. Έχω πείσμα πανάθεμά με.

Τελικά κι αφού είχα πειστεί πως όλα μπορούν να γίνουν πια, ήρθε το βράδυ της Πέμπτης και δυστυχώς εκεί μίλησα με την Αντιγόνη μου και μου εξήγησε για ποιο λόγο δε θα μπορέσει να παραστεί. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, απόρησα κι εγώ με τον εαυτό μου, λες και δεν θα με εξέπληττε τίποτε πια, το πήρα πολύ ομαλά και δεν αγχώθηκα, στεναχωρέθηκα μόνο γιατι θα γνώριζα από κοντά αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο που πολλοί από εμάς αγαπάμε αλλά αφού είχαν έρθει έτσι τα πράγματα και τελευταία στιγμή δεν μπορούσα να βρω άλλον ομιλητή/ομιλήτρια, σκέφτηκα την διαδραστική έκβαση το να διαβάσουν ποιήματα από το κοινό. Επικοινώνησα με δύο αγαπημένες μου κυρίες, φίλες απο το φεισμπουκ που ήξερα οτι θα έρθουν, είχαν τα βιβλία και με αγαπούν και πολύ, την μία μάλιστα δεν την είχα γνωρίσει από κοντά και αφού τους εξήγησα με χαρά δέχτηκαν να με βοηθήσουν και ξέρετε, δεν ήταν καθόλου εύκολο όλο αυτό. Τυχερή στην ατυχία μου, δημιουργική στην "μετέωρη" στιγμή μου.

Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να πω και κάτι, που προσωπικά με ξάφνιασε, με χαροποίησε και με συγκίνησε ιδιαίτερα. Όταν έβγαλα, την ανακοίνωση για την αναβολή της μιας ομιλήτριάς μου, επικοινώνησαν μαζί μου με μήνυμα στο φεισμπουκ, οι υπεύθυνοι από το Έναστρον και μου έγραψαν σε καμία περίπτωση να μην στεναχωρηθώ αν δεν πάει καλά η παρουσίαση γιατί αυτοί είναι μαθημένοι αλλά εγώ σαν νέα σε ηλικία και στα γράμματα, μπορεί να το πάρω πιο σοβαρά απ' όσο χρειάζεται και  δεν θα έπρεπε ούτε να στεναχωρηθώ, ούτε κατά διάνοια να μειώσω την αξία των βιβλίων μου και φυσικά να μην θεωρήσω πως μια αποτυχία θα θεωρηθεί κακός οιωνός για την πορεία μου στο χώρο, όταν μάλιστα αυτό που έχω σκοπό είναι να επικοινωνήσω τα βιβλία μου.  Όλο αυτό με έκανε να νιώσω όμορφα και άκρως ανθρώπινα θα μπορούσα να πω.

Και το Σάββατο ήρθε και οι αναβολές συνεχίστηκαν. Θυμάμαι πήγαινα Αθήνα με το λεωφορείο και μηνύματα αναβολών χτυπούσαν στο κινητό μου. Μα τόσο γκαντεμιά δηλαδή; Όμως άρχισαν να έρχονται και κάποια άλλα μηνύματα, μηνύματα ευχών αυτή τη φορά και εκεί κατάλαβα πως τελικά δεν είμαι μόνη! Το ήξερα βασικά αλλά λόγω των γεγονότων το είχα αφήσει κάπου στην άκρη του μυαλού μου.

Ε φτάνω που λέτε στην Αθήνα και εκεί με περίμενε η αγαπημένη μου ξαδέρφη, Ιωάννα. Αυτό ήταν, με το που μου χαμογέλασε, τα ξέχασα όλα. Είχα και καιρό να τη δω από κοντά και μου είχε λείψει. Γιατί εντάξει, μιλάς από το κινητό αλλά το "από κοντά" είναι άλλη φάση. Όλα καλά κι ωραία, φτάνουμε στη στάση του Πανεπιστημίου αν θυμάμαι σωστά, κατεβαίνουμε και περνάμε απέναντι και άρχισε η ξαδέρφη μου να μου δείχνει όλα αυτά τα αξιοθέατα που υπάρχουν εκεί. Επειδή ήμουν κάπως αγχωμένη δεν θυμάμαι τι μου έλεγε, θυμάμαι την φιλοσοφική σχολή και όσα μου εξιστορούσε για την ορκομωσία της αλλά άλλα δε θυμάμαι. Στα Εξάρχεια δεν είχα ξαναπάει, μόνο ό,τι ήξερα και είχα δει από τις ειδήσεις στην τηλεόραση και πίστευα ο,τι όλα τα διογκώνουν εκεί και καμία σχέση με την πραγματικότητα. Βλέποντας λοιπόν όλα αυτά τα μνημεία και τα αξιοθέατα του πολιτισμού εντυπωσιάστηκα αλλά δεν πρόσεχα τα λόγια της ξαδέρφης μου επειδή όπως σαν είπα ήμουν αγχωμένη και επηρεασμένη από τις κακοτοπιές όσο και να μην ήθελα να το παραδεχτώ.

Και ξαφνικά θυμαμαι να μου λέει (κάπου χάζευα και άκουγα την φωνή της κάπως περίεργα) πως εδώ είναι η Ακαδημίας και ακριβώς απο πάνω είναι η Σόλωνος και θα βγούμε πολύ κοντά στο μαγαζί. Και μπαίνουμε μέσα σε ένα πάρκο, πεζόδρομο νομίζω μου τον είπε που έπρεπε να διασχίσουμε και εκεί εκφραστικοί, έπαθα σοκ. Ξέρω πως δεν είναι ωραίο αυτό που θα πω αλλά τι να πω ψέματα; Το πάρκο ήταν γεμάτο μέσα με τοξικομανείς και αστέγους. Ποτέ ξανά δεν είχα δει τόσους πολλούς ανθρώπους μαζί, ήταν τόσοι πολλοί που έμοιαζε σαν να είχαν κάποια συγκέντρωση. Εντάξει, απερίγραπτα συναισθήματα. Αυτό που περισσότερο έπιασα τον εαυτό μουνα νιώθει ήταν  ντροπή, ντροπή που τους φοβήθηκα. Να φοβηθώ εγώ συνάνθρωπό μου; Έχω πολλές φοβίες γενικότερα αλλά ανθρώπους σπανίως φοβάμαι και να τους φοβηθώ; Μα δεν είχαν καν την πρόθεση να με πειράξουν, βασικά έμοιαζε σαν να μη με βλέπουν καν και εγώ να τους φοβηθώ; Κι εκτός αυτού ένιωθα και παρείσακτη (το οτι διανύω κάτι δικό τους βασικά, χωρίς να μπορώ να το τιμήσω απαραίτητα) και υπερβολικά ντυμένη, βαμμένη κτλ. Ε όλα αυτά μέσα σε λίγα λεπτά αλλά εκείνη την ώρα ένιωθα πως με σημάδευαν κατά κάποιο τρόπο. Και οι περισσότεροι τόσο νέοι, κι εγώ ένιωθα κάτι περίεργο στην ατμόσφαιρα, μια νεκρική σιγή, σαν κάτι να τους ρουφούσε τη ζωή ρε γαμώτο και όλο αυτό ήταν πρωτόγνωρο και περίεργο για εμένα.

Με επηρέασε και κάπως έχασα το κέφι μου εκείνη τη στιγμή. Ε μετά φτάσαμε στο μαγαζί αλλά εγώ ήμουν χωμένη στις σκέψεις μου. Το Έναστρον είναι ένας εκπληκτικός χώρος, βιβλιοκαφέ - βιβλιοθήκη με πολλά ενδιαφέροντα συγγράματα, πιάνο, εξυπηρετικό προσωπικό, όμορφη διακόσμηση και ζεστή ατμόσφαιρα. Στο ισόγειο του καταστήματος, κατεβαίνεις κάτι σκαλάκια και βρίσκεσαι στο βιβλιοπωλείο, ανάμεσα στις στήλες του ξεφυτρώνουν τραπεζάκια με μεμονωμένους φοιτητές που διαβάζουν, μπροστά γίνονται οι παρουσιάσεις βιβλίων, εκδηλώσεων και επάνω υπάρχει πατάρι με τραπεζάκια καναπέδες, το οποίο όταν πήγαμε ήταν γεμάτο με φοιτητές που διάβαζαν και έκαναν εργασίες. Θυμήθηκα τα δικά μου χρόνια, που μαζευόμασταν σε σπίτια βέβαια. Επάνω, υπήρχε κι ένα μεγάλο στρογγυλό τραπέζι που προφανώς ήταν ομάδα φοιτητών. Γενικά ήταν υπέροχη αίσθηση αλλά πάλι το ένιωσα διαφορετικό. Δηλαδή λέω μα τα παιδιά πως θα διαβάσουν όταν ξεκινήσουμε; Βέβαια ήταν μαθημένα αλλά πάλι περίεργα ένιωσα.

Ε μη σας τα πολυλέω, αν και ήδη τα πολυείπα, καθόμαστε να ξεκουραστούμε, να πιούμε καφέ και να πούμε τα νέα μας και εκεί που συζητούσαμε, βυθίζομαι εγώ στις σκέψεις μου και μάλλον η απογοήτευση φάνηκε στο πρόσωπό μου γιατί άκουσα την ξαδέρφη μου να μου λέει λόγια στήριξης και τη μητέρα μου το ίδιο, ώσπου σηκώνω το βλέμμα, κοιτάζω έξω από το παράθυρο και βλέπω απέναντι, ένα μηχανάκι να το παρκάρουν και να κατεβαίνουν δυο άτομα. Συνειδητοποιώ πως είναι ο φίλος μου ο Μάρκος, με την αδερφή του. Ο Μάρκος είναι αγαπημένος μου φίλος και συμφοιτητής που είχα να δω σχεδόν έναν χρόνο. Ε αυτό ήταν εκφραστικοί, σκάω ένα χαμόγελο από μέσα μιας και ήταν τζαμαρία και έβλεπες έξω, του κουνάω το χέρι, μου ανταποδίδει και όπως είπα και στους φίλους μου εδώ στη Χαλκίδα,όταν γύρισα και τους εξιστορούσα "Αυτό ήταν, από εκείνη τη στιγμή και μετά μου φύγαν όλα και δεν σκάμπαζα τίποτα." Σκαμπάζω στο χωριό εννοούμε δεν με επηρεάζει, δεν με νοιάζει τίποτα. Εμένα οι φίλοι μου είναι η δύναμή μου, το έχω αναφέρει συχνά αυτό. Μετά μάλιστα που άρχισαν να έρχονται ένας ένας, ποιος την έπιανε την Κική. Απο εκείνο το λεπτό και μετά, όλα άλλαξαν και πραγματικά ήταν πολύ καλύτερα απ' ό,τι είχα ονειρευτεί.

Όμως τώρα κουράστηκα και θα κουραστήκατε κι εσείς, αν μείναμε μαζί μου μέχρι το τέλος, οπότε βάζω προσωρινώς μια τελεία εδώ και θα επανέλθω με δεύτερο μέρος, με φωτογραφικό υλικό και περισσότερο μοίρασμα σε επόμενη ανάρτηση. Γιατί που να χωρέσεις τόση αγάπη, φίλοι; Που να χωρέσεις τόσο όνειρο;

Δεν χωράς πουθενά, απλώς εμπεριέχεσαι.