Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ Ο ΘΑΥΜΑΣΜΟΣ: Ο ΄ΈΝΑΣΤΡΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΗΘΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ


Aν και είμαι κάπως σήμερα, πονάει το κεφάλι και με έχουν πιάσει και τα κυκλοθυμικά μου, θα κάνω αυτή την ανάρτηση για να φτιάξω την ψυχολογία μου.

Για να καταλάβετε, θα πρέπει να διαβάσετε το πρώτο μέρος, εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2017/10/blog-post.html. Είναι η συνέχειά του η σημερινή δημοσίευση.. Ναι, εντάξει, ξέρω, είναι μεγάλη ανάρτηση αλλά σιγά μη βάλω όριο και στην έκφρασή μου. Είχα ανάγκη να τα πω, οπότε, πάει και τελείωσε.

Θα ξεκινήσω με την φωτογραφία που αγαπώ πιο πολύ απ' όλες:



Θέλω να υψώσω στον ουρανό ένα χαμόγελο, μα δεν ξέρω αν ήρθε η ώρα να το «ξαποστείλω»!
~~ Από το "Κρυφτό" των "Φεγγιτών" μου

Και ναι, το υψώσαμε το "άτιμο" το χαμόγελο, τα καταφέραμε. 

Γιατί χαμογελάω, γιατί χαμογελάει και η Βασιλική δίπλα, γιατί νιώθω άνετα, όμορφα, δημιουργική, ευτυχισμένη, γιατί ήταν καλύτερα τελικά απ' ότι είχα τολμήσει να φανταστώ. Βασικά ένιωθα πλήρης εκείνες τις στιγμές και αυτό θεωρώ πως είναι το πιο πολύτιμο.




Ίσως αν έμενες εδώ να διαρκούσες λίγο. Όσο θα ζούσα, όσο θα ζούσες! Κι αν αυτό είναι πολύ για κάποιους ξέρω πως η Αγάπη οφείλει να ζει και να τιθασεύει ανά αιώνες! Με τη βοήθειά μας! Την διάδοσή της σε έναν πιο φιλεύσπλαχνο, ειρηνικό και ανθρώπινο κόσμο!

Το μόνο που με παρηγορεί ειναι που ξέρω πως εκεί που πας δε θα ξεφτίσεις! Αυτό είναι το φάρμακο στον πόνο της ψυχής μου! Εκεί ψηλά που πήγες, που πας, ξέρω πως θα μείνεις για πάντα! Το νιώθω κάπου αριστερά στο στήθος μου, που σπαρταρά σα να παίρνει για πρώτη φορά ανάσα!

Κάθε βράδυ που κοιτώ τον ουρανό και σε βλέπω να λάμπεις σαν προβολέας, που φωτίζει τη σκηνή ενός αρχαίου θεάτρου, νιώθω πως βρήκες επιτέλους τον προσωπικό σου δρόμο, την Ανάπτυξη εκείνη, που εδώ δε θα μπορούσες ποτέ να επιτύχεις επειδή σε κάθε κενό «διάδρομο» που θα ’βλεπες θα «βούταγες» στη μαύρη τρύπα που κάποιοι είχαν περίτεχνα καλύψει με ένα πυκνό χαλάκι μπλε.

Μπλε έντονο, σκοτεινό, σαν εκείνο της ταραχώδους θάλασσας που στόχο έχει να καθαρίσει το βυθό από οποιοδήποτε σκουπίδι.
Μα εσύ το μπλε το είχες ταυτίσει με το Αιγαίο! Και μ’ άρεσε αυτό! Και σ’ άρεσε και σένα! Και κάπου εκεί ανοίγαμε το δικό μας παράθυρο δίπλα σε ένα κύμα που έβγαζε στην αμμουδιά ροζ αστερίες.

Και θυμάμαι! Κι όταν θυμάμαι θέλω να κλάψω, να κρυφτώ πίσω από έναν τεράστιο θάμνο που φύτεψα πριν ένα μήνα στη βεράντα μου.
Θέλω να γίνω ένα μικρό μικρό έντομο και να κρυφτώ κάπου ανάμεσα στα αγκάθια του! Κι ας με τρυπήσουν, κι ας με πονέσουν, κάτι τέτοιες στιγμές δε με νοιάζει. Στ’ αλήθεια, δε με νοιάζει! Αδιαφορώ! Το μόνο που θέλω είναι να καταλαγιάσω τον πόνο μου και να αναγεννηθώ!

Ξέρω, θα χαθώ για ακόμη μία φορά σε έναν άσπλαχνο κόσμο προσπαθώντας να βρω παρηγοριά για τη φυγή σου μα όταν θα ξυπνήσω θα είμαι και πάλι στο κρεβάτι μου αγκαλιά με ένα λευκό, πουπουλένιο μαξιλάρι που μυρίζει ακόμη το άρωμα σου! Που για σχέδιο έχει επάνω του ψηφίδα όλα τα όνειρά μας! Και δε θέλω να το αγγίξει κανείς, γιατί έτσι νιώθω πως θα τσαλακώσει ή ακόμη χειρότερα θα σβήσει τα όνειρά μας.

Και επιλέγω να το κρατώ μόνη στην αγκαλιά μου!
Και το σφίγγω και το σφίγγω δυνατά!
Και πιο δυνατά! Και πιο δυνατά!
Και ένα λευκό πούπουλο πετάει στον αέρα!
Και σταματώ! Ήδη ένα όνειρο από τα κοινά εξανεμίσθη!

Το μαξιλάρι το αφήνω στη βάση του!
Τρομαγμένη φεύγω! Για άλλη μια φορά φεύγω!

Εγώ φεύγω γιατί η φυγή δεν εχει να κάνει με το ποιος φεύγει πρώτος από μία κατάσταση αλλά με το ποιος προσπαθεί να φύγει από ένα σήμερα που έχτισε μόνος ή κάποιος του το πρόσφερε και πρέπει να το αντιμετωπίσει.

~~ Από την "Φυγή" των "Λαφύρων¨ μου



Η Βασιλική ήταν μια υπέροχη ομιλήτρια. Από την πρώτη στιγμή που ήρθε στο χώρο και γνωριστήκαμε, ένιωσα άνετα μαζί της και αυτό φάνηκε και στην συνέχεια. Θυμάμαι τον εαυτό μου στη Χαλκίδα να μιλά και να νιώθει σαν όχημα που ανεβαίνει τον ανήφορο και όπου να 'ναι, θα τα "φτύσει". Στην Αθήνα καμία σχέση, ήμουν τόσο άνετη και χαλαρή που ακόμη κι εγώ απορούσα με τον εαυτό μου. Δηλαδή αν κατάφερα να είμαι έτσι στην δεύτερη, στην τρίτη πως θα είμαι; Και δεν μπορώ να πω πως στην Χαλκίδα δεν ένιωθα άνετα με τον κόσμο, αφού τους περισσότερους, έστω και φυσιογνωμικά, τους ήξερα. Ήταν μάλλον το βάπτισμα του πυρός, όπως μου είπε και ο κος Μπαιρακτάρης, τότε.

Μου άρεσε ιδιαίτερα το γεγονός πως στην ομιλία της έκανε ολόκληρο παιχνίδι με τους τίτλους των ποιημάτων σε κάθε συλλογή και ο τρόπος που δόθηκε στα αποσπάσματα που η ίδια επέλεξε να διαβάσει, ήταν για εμένα εξαιρετικός.

Μας παρουσίασε τον "Εφιάλτη", την "Γαλήνη", την "Φυγή" και την "Σελήνη", με μοναδικό τρόπο, το κάθε ένα. 


Εδώ, μερικές από τις στιγμές μας:





  
Και τώρα θα πάμε στη Λουίζα μας,


Η Λουίζα είναι μία άκρως δυναμική γυναίκα που γνώρισα από τη σελίδα μου στο φεισμπουκ. Είχε προμηθευτεί τα "Λάφυρα" και στη συνέχεια επικοινώνησε μαζί μου για να γνωριστούμε και από κοντά μιας και θα ερχόταν με τον σύζυγό της στη Χαλκίδα για Κυριακάτικη βόλτα. Έτσι κι έγινε. Εκείνη την Κυριακή γνώρισα δύο υπέροχους ανθρώπους που στηρίζουν τα νέα παιδιά και τη λογοτεχνία, σε όλο της το μεγαλείο. Λάτρεις των τεχνών και οι δύο και πραγματικά είναι ένα ευτυχισμένο και αγαπημένο ζευγάρι που σε κάνουν να χαίρεσαι και μόνο να τους κοιτάς. Εγώ τουλάχιστον θαυμάζω την αγάπη τους.

Η Λουίζα, λοιπόν, αμέσως δέχτηκε να με βοηθήσει για την εκδήλωση και να διαβάσει αποσπάσματα δικής της επιλογής, με τον δικό της δυναμικό και μαχητικό τρόπο. 

Μας έκανε λοιπόν συνδαιτυμόνες της στο "Δείπνο" και μας προέτρεψε να πούμε εκείνη την ρημάδα την "Λέξη".



Εδώ, μερικές από τις στιγμές μας:




 - Μην την πεις αυτήν τη λέξη, μην την πεις!
- Ποια λέξη; Ποια;
Κι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ζούνε σε κλουβιά…
Χρυσά κλουβιά; Γυάλινα κλουβιά; Πολύχρωμα κλουβιά; Τι σημασία έχουν άραγε τα χαρακτηριστικά ή τα «συνθετικά» τους, όταν έχουν δημιουργηθεί για να καλύψουν; Να αιχμαλωτίσουν; Να προστατέψουν; Να φυλακίσουν; Να δεσμεύσουν; Να κρατήσουν δέσμιες τις ανθρώπινες ψυχές μας;
Να προστατέψουν είπα; Όχι, όχι, ήταν λάθος! Μέγα λάθος! Τοποθετώ τον εαυτό μου σε ένα κλουβί, για να με προστατέψω. Δεν υπάρχει, πείθω τον εαυτό μου πως το κάνω ή το κάνουν οι άλλοι για το καλό μου. Υπάρχει και είναι μέγα λάθος! Μέγα λάθος όμως!
Προστατεύω σημαίνει περικλείω και όχι φυλακίζω. Περικλείω σημαίνει αγκαλιάζω, φυλακίζω όμως, σημαίνει ασφυκτιώ!
- Μην την πεις αυτήν τη λέξη, μην την πεις!
- Ποια λέξη; Ποια;
- Όχι, όχι σου λέω, μην την πεις!
- ……
Θάρρος και τόλμη θέλει φίλε η ζωή! Με οδηγό και εφόδια αυτά τα δύο μπορείς να υπερνικήσεις και να κατακτήσεις τα πάντα. Και να πεις πως δεν το ξέρεις. Πάντα το γνώριζες, ανέκαθεν το ήξερες, γεννήθηκες με αυτά, μα μεγαλώνοντας το ξέχασες. Το ξέχασες ρε! Ο πόνος σου, οι φοβίες σου, οι ανασφάλειές σου σε έκαναν να ξεχάσεις πως είσαι μαχητής ρε! Είσαι μαχητής που να πάρει και το ξέχασες! Το ξέχασες γαμώτο, το ξέχασες!

~~ Για αυτή τη λέξη που μας τόνισες, λοιπόν!








Και τώρα θα σας μιλήσω για την Χαρούλα, την δεύτερη αναγνώστρια που σηκώθηκε από το κοινό και μας διάβασε αποσπάσματα δικής της επιλογής.

Την Χαρούλα, δεν την γνώριζα προσωπικά, μόνο από το φεισμπουκ. Είχε επίσης προμηθευτεί και τα δύο βιβλία, μου είχε στείλει φωτό τους και είχαμε ανταλλάξει προσωπικά μηνύματα. Την αποκαλούσα όμως και συνεχίζω να την αποκαλώ "Άγγελο" γιατί ο τρόπος που με αγκάλιασε και καλωσόρισε στη ζωή της ήταν για εμένα θησαυρός. Η αλήθεια είναι πως έχω πολλούς "Αγγέλους" εγώ και πολλούς από αυτούς χωρίς να τους ξέρω, τους έχω λίθους στη ζωή μου. Όλους εσάς σας ευχαριστώ!


Όταν μίλησα με την Χαρούλα ήξερα πως θα με βοηθούσε, το ένιωθα και δεν έπεσα έξω, αυτό όμως που δεν θα μπορούσα να προβλέψω ήταν ο θεατρινισμός που έχει. Ο τρόπος που απόδωσε τις απαγγελίες ήταν εξαιρετικός, σαν να ήταν ηθοποιός και χρόνια είχε κάνει πρόβες ένιωθα. Αφού θυμάμαι να της λέω: " Πες μου τι είσαι, είσαι ηθοποιός έτσι;" Και μου λέει "Είμαι μητέρα παιδιών" Και θυμάμαι να της λέω, ξανά: "Εκτός αυτού, είσαι και κάτι άλλο, πες μου τι είσαι" αλλά ξέρω, Άγγελος της το έχω πει.

Η Χαρούλα λοιπόν μας  παρουσίασε το Παγκάκι Reserve και την Δύναμή Σου. Στις απαγγελίες της πας παρέσυρε, κατάφερε να μας συγκινήσει και να κάνει πολλούς από εμάς να δακρύσουμε. Δεν θα ξεχάσω όταν διάβαζε ποίημα της γιαγιά, τα δάκρυά της, την άκουγα να κλαίει και ήμασταν όλοι συγκινημένοι, γίναμε όλοι ένα. Δεν θα ξεχάσω τον λυγμό της στον στίχο "Υπέγραφες με σταυρό κι αυτό τα λέει όλα". Αργότερα μου είπε πως αυτό το ποίημα της θύμιζε τη μαμά της που έχασε τόσο νέα. 

Βασικά οι στιγμές, όλες οι στιγμές, όλων των ανθρώπων που συγκεντρωθήκαμε εκεί, ήταν όλες πολύτιμες. Μόνο όσοι μοιραστήκαμε πράγματα εκείνη τη βραδιά μπορούν να καταλάβουν και το ξέρω αυτό για τα μηνύματα που έλαβα την επόμενη μέρα ακόμη κι απο άτομα που δεν τα αγαπούν αυτά τα δρώμενα. Ευλογημένη για όλα αυτά.

 Εδώ, μερικές από τις στιγμές μας:


Δείχνεις σκληρή σαν πέτρα, μα ξέρω πως η ευαίσθητη ψυχή σου είναι σαν τον πράσινο βλαστό που φύτρωσε μόλις χθες κάτω από χιλιάδες μπάζα!
Τόσο δυνατή, τόσο όμορφη, τόσο ζωντανή μα πάνω απ’ όλα τόσο γεμάτη από ελπίδα.
Είσαι ένας πράσινος βλαστός, που ειλικρινά, όμοιό του δεν έχω ξαναδεί. Η ομορφιά και η χάρη της ψυχής σου είναι τόση, που δακρύζω ξέροντας τα όσα έχεις περάσει και τα όσα περνάς ακόμη.
Και λυπάμαι! Λυπάμαι πολύ, που δεν μπορώ ή φοβάμαι να σε βοηθήσω.

Είσαι κάτι άπιαστο στον κόσμο που ζούμε, επειδή δεν επέτρεψες ποτέ σε κανέναν να σε φυλακίσει, έστω και αν για χρόνια ολόκληρα κλείστηκες από μόνη σου στη μεγαλύτερη φυλακή των παγετώνων. Τη φυλακή της αβάσταχτης μοίρας της ψυχής σου. Και δεν παρομοιάζεται με μαύρο μπουντρούμι, παρομοιάζεται μονάχα με μια αιώρα κόκκινη και παρόλο που λατρεύω τις αιώρες, ξέρω πως η συγκεκριμένη με φοβίζει.

Με φοβίζει; Όχι!
Είναι λίγο, δεν αρκεί.
Με τρομάζει! Με τρομάζει, μα με κάνει να νιώθω τόσο μικρή μπροστά σου, που ξέρω πως δεν έπεσες, ακόμη κι όταν την αναποδογύρισαν εκατοντάδες φορές εκείνα τα άσχημα και κακιασμένα χέρια.

Κι ήταν πολλά! Πολλών όμορφων – απάνθρωπα κακάσχημων – ανθρώπων.
Πω πω αυτά τα απάνθρωπα αναθεματισμένα χέρια! Αυτά τα τερατένια τριχωτά δάχτυλα, που συνοδεύονταν από ένα όμορφο πρόσωπο, που το χαμόγελό του μου θύμιζε ουρλιαχτό από λύκο.

Κι ηταν πολλά αυτά τα όμορφα, μα απάνθρωπα άσχημα πρόσωπα, που ήξερα καλά πως εσύ τα είχες χιλιάδες φορές Σφιχταγκαλιάσει! Αναθρέψει! Αγγίξει! Δώσει! Απαλύνει! Μα το κυριότερο, Αγαπήσει! Κι η Αγάπη αυτή πολλές φορές επιστράφηκε με πόνο, με ύβρεις, με χλευασμούς, με άσχημες εκφράσεις και εσύ πόνεσες, έκλαψες, μα κανείς δε σε είδε, μάλλον κανείς δεν παραδέχθηκε ότι σε είδε, γιατί η δύναμή σου είναι τόση, που τρομάζει τους πάντες και δεν τους επιτρέπει να κοιτάξουν στα εσώψυχά σου, έστω κι αν χιλιάδες στιγμές τους το είχες επιτρέψει μέσα από τις υπέροχες κόρες των οφθαλμών σου. Εκείνες τις κόρες που με δυσκολία κατάφερες να συγκρατήσεις!

Αγαπημένη μου! Δεν ξέρεις και πιθανόν να μην καταλάβεις ποτέ, επειδή εγώ δεν είμαι άξια να σου εκφράσω το πόσο σημαντική ήσουν, είσαι και θα είσαι για εμένα. Το ότι σε αγαπώ το ξέρεις, το πόσο πολύ όμως, ειλικρινά, δεν είμαι άξια να στο εκφράσω.

~~ Aπόσπασμα από "Η Δύναμή Σου", που τόσο μας συγκλόνισες Χαρούλα μου.










Αυτήν την φωτογραφία την αγαπώ.
Κυρίως για την ευλάβεια των χεριών της Χαρούλα Δουκουμέ επάνω στα βιβλία μου.
Για την δωρικότητα της Νέλλη Κουμεντάκη
Για την στήριξη της Βασιλική Μελισσουργου
Και τέλος, για την άνεση που νιώθω.
Ήταν όλοι φίλοι, είναι όλοι φίλοι και γι' αυτό είναι πολύτιμοι.
Και η λήψη βέβαια, ιδιαίτερη.
Μου άρεσε, αυτό.
________________ _______________________




Και θα φτάσω στο κλείσιμο τούτης της ανάρτησης, δίνοντάς σας ένα λινκ για να μπορέσετε να δείτε όλο το φωτογραφικό άλμπουμ της βραδιάς μιας και εδώ στηρίχθηκα περισσσότερο στα άτομα εκείνα που συμμετείχαν πιο καθοριστικά στην εκδήλωση: https://www.facebook.com/464747013672794/photos/?tab=album&album_id=1044184589062364

Ιδιαίτερη στιγμή ήταν όταν η Βασιλική κάλεσε την Μαρία Βούλγαρη επάνω για να μας τραγουδήσει και να μου αφιερώσουν ακαπέλα το τραγούδι τους "Τα ευαίσθητα". Κι έπαθα πλάκα, η φωνή της Μαρίας είναι όπως ακριβώς στην ηχογράφηση, εξαιρετική. Επίσης έπαθα πλάκα, όταν η Βασιλική μου ψιθύρρισε "Μου επιτρέπεις να σου κάνω μια έκπληξη;" Σαν Κριός δεν σκέφτομαι ό,τι οι άνθρωποι πρέπει να ρωτάμε. :) Ήταν υπέροχη στιγμή και σας ευχαριστώ για όλα μέσα από την καρδιά μου.



Κοίτα πως μου στερέψαν τα ευαίσθητα 
κοίτα, έχει η ψυχή σκληρύνει 
Σε καρτερεί ο δρόμος με τα αναίσθητα 
να μάθεις πως να παίρνεις την ευθύνη


 


Τα ευαίσθητα Στίχοι: Βασιλική Μελισσουργού Μουσική: Μαρία Βούλγαρη Ερμηνεία : Μαρία Βούλγαρη Copyright © 2016 Έπαιξαν οι μουσικοί: Χαράλαμπος Παρίτσης : Βιολί - Μελωδικές γραμμές Κωνσταντίνος Κλάγκος : Κοντραμπάσο Μαρία Βούλγαρη: Ακουστική κιθάρα Ηχογράφηση: Αντώνης Κοντόζογλου Mixing and Mastering: Γιάννης Παξεβάνης Maria Voulgari – Singer/Songwriter - Official Facebook Web page https://www.facebook.com/mariavoulgar... Μελισσουργού Βασιλική https://www.facebook.com/%CE%9C%CE%B5...


Καλή επιτυχία στα δημιουργικά σας, κορίτσια μου!!!!



Και για το τέλος, θυμάμαι που σας το 'πα αλλά ήμασταν οικογένεια:


Πλέον θα μάθω κι άλλων τα ονόματα
 κι ο χρόνος θα μου δώσει ευκαιρίες 
Της εποχής τα δωρεάν βιώματα 
 του πόνου να κοπούν οι εφημερίες




Βασιλική, Λουίζα, Χαρούλα, Νέλλη, Μαρία και όλους εσάς που ήσασταν εκεί σας ευχαριστώ απο καρδιάς!


Και φυσικά και εσένα, Νίκο Μουσαβερέ που πάντα κουβαλάω μαζί μου τα φυλαχτά που με τόση αγάπη μου πρόσφερες!!!






Γιατί εγώ, έχω και τους νοερούς λίθους πάντα μαζί μου!
Κουβαλάω εκπληκτικά δημιουργήματα για να μαγεύω πιο εύκολα τους φίλους που μοιραζόμαστε στιγμές και συναισθήματα.
Τι εννοώ...
Εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=uQ0l_Yrpzh0
και εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=mJFEUfUT0ck
για να καταλάβεις.





Όσο περισσότερο σκέφτομαι, τόσο περισσότερο δυο πράγματα γεμίζουν την ψυχή μου με μεγάλο θαυμασμό και ολοένα μεγαλύτερη ευλάβεια: ο έναστρος ουρανός από πάνω μου και ο ηθικός νόμος μέσα μου.

Εμμάνουελ Καντ, 1724-1804, Γερμανός φιλόσοφος



Και μας την "πέσανε" και τα ματ στο τέλος, κάπου εκεί κοντά γινόντουσαν επεισόδιο, αργότερα έμαθα πως ήταν η μέρα τους. Είχαμε τελειώσει βέβαια αλλά είχαμε μείνει εμείς κι εμείς οι συμφοιτητές και τα λέγαμε μωρέ και φύγαμε λίγο άρον άρον. Θυμάμαι να βγαίνουμε έξω απο το μαγαζί, αυτοί να είναι στημένοι, απέναντι, στη γωνία και να μου ψιθυρίζει ο Μάριος: "Κίκο, πήγαινε και χώστους τα βιβλία στη μούρη, στα αντιασφυξιογόνα μπροστά και βγάλε σέλφι" χαχα

Ναι ρε γαμώτο, γιατί αυτό είναι, στο πέρασμα του χρόνου, να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου χωρίς όμως να χάνεις αυτό που ήσουν και στην ουσία παραμένεις. Γιατί τελικά αν τον αγαπάς τον εαυτό σου, τον εξελίσσεις σίγουρα αλλά χωρίς να τον απαρνιέσαι.

Στην υγειά των καλών μας στιγμών λοιπόν που απαρτίζεται από ουσιαστικούς ανθρώπους.

Την αγάπη μου και την καλημέρα μου, εκφραστικοί.


Η Λουιζίτα μου είχε ένα επεισόδιο με τις συμπλοκές αλλά είπαμε, θα την κάνω ιστορία :)
 

Σχόλια

  1. Όμορφα, να περνάς καλά, υποθέτω πως είναι ένα στάδιο που ΠΡΈΠΕΙ να απολαύσεις μιας και το κέρδισες..είναι σημαντικό το ΕΓΏ πριν το ΕΜΕΊΣ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όλα πήγαν κατ' ευχήν. Μαζί με τα όνειρά σου αγκαλιά με αυτό που αξίζεις. Πάντα έτσι Κική μου.
    Να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σου εύχομαι Κική μου πάντα όμορφες διαδρομές με ανθρώπους να σε στηρίζουν και να σε αγαπούν !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πάντα επιτυχίες κορίτσι μου και τέτοιες στιγμές!!

    Δεν τα κατάφερα δυστυχώς να έρθω, γιατί έχω πολύ φορτωμένο πρόγραμμα τελευταία. Καλή συνέχεια με χαμόγελο και έμπνευση!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΓΑΠΗ!

    Έως το τέλος του κόσμου λοιπόν... Έως.... Και μεταφορικά και κυριολεκτικά Σαν επιφώνημα... Πάντα ένα επιφώνημα.. Ένα επιφώνημα θαυμασμού, απόγνωσης, πολλών συναισθημάτων και ένωσης... Πάντα Ένωσης! ~~ Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω - Κική Κωνσταντίνου Εκδόσεις Ανατολικός Η πανέμορφη φωτογραφία μας έρχεται από τα τρυφερά και δημιουργικά χεράκια μιας γυναίκας που αγαπώ και θαυμάζω! Κι όπως η ίδια μου είπε, άργησε αλλά έχει τη θέση που του αξίζει, επειδή περίμενε, υπομονετικά και καρτερικά! Ευχαριστώ ολόψυχα αγαπημένη μου, Alexandra Mouriopoulou !         Η κατανομή του χώρου ήταν άρτια μοιρασμένη και δομημένη στις δύο πλευρές με σκοπό και τα δύο μέρη να είναι ίδια. Ότι υπήρχε στη μία πλευρά υπήρχε και στην άλλη. Ακόμη και οι πετρούλες που στόλιζαν τις ρίζες των μεγάλων δέντρων ήταν ίδιες μεταξύ τους. Ήταν προφανές! Το πρόσωπο που είχε αναλάβει την φροντίδα και την επιμέλεια του κήπου εκτός από το ότι αφιέρωνε πάρα πολύ χρόνο σε αυτόν, για κάποιο ιδιαίτερο λόγο ήθελε και τα δύο

ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΜΠΛΟΚΟΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΑΣ

Κρατώ στα χέρια μου το Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2020 απο το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλλονιάς "Κέφαλος" , όπου συμμετέχω με τρία έργα μου. Ξεφυλλίζοντας το, ανάμεσα σε τόσους δημιουργούς και έργα, νιώθω υπερήφανη και ευγνώμων. Τα συγχαρητήρια μου, σε όλους! Eπίσης, ΕΔΩ, μπορειτε να διαβασετε μια υπέροχη συνέντευξη του δικού μας "Σκρουτζάκου"  Giannis Koutris !! Συγχαρητήρια αγαπημένε μου φίλε! Ακόμη, σας έχω δύο εξαιρετικές προτάσεις, δικών μας πάλι, αγαπημένων προσώπων! "Στα παπούτσια των άλλων¨" το νέο βιβλίο της Μαρίας Κανελλάκη, εκδ. 24γραμματα Ανατομικές ιστορίες παντός καιρού και εδάφους, σε ποικιλία δερμάτων και χρωμάτων, για όλες τις (χ)ώρες και για όλα τα πέλματα. Η νέα τάξη υποδημάτων θέλει έντονες αντιθέσεις και άτολμους βηματισμούς. Σ’ αυτό το καλαπόδι κατασκευάστηκαν και οι ιστορίες του βιβλίου. Ψηλοτάκουνες γόβες για «φλατ» ήρωες και παπούτσια γδαρμένα για ανθρώπους-λουστρίνια. Ολοκαίνουργια

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να