Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΕ ΒΡΟΜΙΣΑΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΝΤΑΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΤΟΥΣ; ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ! ΚΑΙ ΈΜΑΘΑ ΝΑ ΑΝΤΕΧΩ ΤΗ ΔΥΣΩΔΙΑ ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΟΥΣ.




Και ξάφνου «Πάφ», όμοια μπαλόνια σπάσανε, ανυψώθηκαν σε έναν ξέφρενο αέρα και χόρεψαν ταγκό σε πολιορκημένο, αγάπης, εναέριο χώμα.

Κι αν κάποιοι χρησιμοποιούν λίμνες με φαναράκια, για να χαιρετήσουν κάποιες ψυχές αθώες…. σήμερα τις καλωσορίζουμε μαζί, δημιουργώντας νέους, ουράνιους χάρτες.

Εικόνες που εισέβαλαν σε έναν ουρανό, που ακόμη και ο τυφλοπόντικας θέλει να βγει από το λαγούμι του, για να τον καλωσορίσει.

Και τώρα, που ο δρόμος της αλάνας «επισκευάστηκε», ας παίξουμε κρυφτό από όλες τις επώδυνες, ανώνυμες, νοήμονες, ευθύνες.

Σήμερα θα «φυλάξω» εγώ. Θα παραμονεύσω σε έναν πελώριο, μη ουτοπικό αυτή τη φορά, παιχνίδι. Αργότερα θα βρεθείς στη θέση μου εσύ, εγώ θα τρέξω να κρυφτώ να μη σε καλωσορίσω, μα θα παίξω. Θα παίξω για άλλη μια φορά γιατί αν η ζωή ήτανε παιχνίδι θα ηταν σίγουρα κάτι αθώο παιδικό και το κρυφτό ποιος δεν το έχει ζήσει;

Σε όλες του τις εκδοχές, επωμίζοντάς του όλες τις καίριες, εσωτερικές ευθύνες.

Παίρνω τη θέση μου σε μια γωνιά. Τα υπόλοιπα παιδιά διάσπαρτα τριγύρω. Τα ακούω να σιγομιλούν και προσποιούμαι, δήθεν, ότι δεν ακούω. Ήδη φαντάζομαι τις κρυψώνες τους. Ήδη ξέρω ποιες θέσεις θα προτιμήσουν. Πολλές από αυτές θα είναι και δικές μου.

Και ξεκινώ:

Μετράω με ρυθμό και μια φωνή παιδική μου λέει μέχρι τα εκατό.

~~ Οι Φεγγίτες της Ζωής μου - Κική Κωνσταντίνου
 Μου είπανε πως είμαι ο ιδιαίτερος τρόπος, που κάποιος αντιδρά και εκδηλώνει τα αισθήματα και τον ψυχικό του κόσμο, μα εγώ απάντησα πως είμαι μια λίμνη με νεκρές πεταλούδες που έζησαν και κατοίκησαν για καιρό στο εσωτερικό μου.

Σάμπως κατάλαβαν; Σάμπως προσπάθησαν να καταλάβουν;
Σάμπως τους ένοιαξε; Σάμπως προσπάθησα να με επιβάλω;

Νόμιζαν ότι ήθελα να επιβληθώ, μα το μόνο που πραγματικά επιθυμούσα ήταν να τους αφήσω να με διδάξουν.

Ήθελα να πλάσω την ψυχή μου και ήμουνα ένα σφουγγάρι ημιμαθές, που το μόνο που αποζητούσε ήταν τα χέρια ενός ψαρά, για να το ανασύρουν στην επιφάνεια.
Διότι όλοι σε κάποιον πάτο μιας αλμυρής θάλασσας βρισκόμαστε, μέχρι να αναδυθούμε σε εκείνον το φωτεινό κόσμο, που με μια μαύρη κιμωλία σχημάτισε κάποιος σε ένα λευκό χαρτί, που ξέπεσε από κάποιο ξεχασμένο μπλοκ ζωγραφικής.

Μου είπανε πως είμαι μια δύναμη, που περιορίζει και επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τη συμπεριφορά και τη σωματική και όχι μόνο λειτουργία των ανθρώπων, μα εγώ απάντησα πως είμαι απλώς ένα τούβλο σε έναν τοίχο που έπρεπε να κλείσει μια τρύπα, που είχαν ανοίξει κάποιοι πλανόδιοι «εραστές».

Μου είπανε πως είμαι ένας μίμος, που το μόνο πού επιδιώκει είναι να δημιουργήσει πλαστά, αντίγραφα, ρομποτικών ανθρώπων, μα εγώ πίστεψα πως είμαι ένα φωτοτυπικό μηχάνημα, που στόχο έχει να αναδείξει και να πολλαπλασιάσει τις αρετές όλων των ατόμων, που ξέρω πως υπάρχουν γύρω μου.

Σάμπως προσπάθησαν να δουν τι κρύβω πίσω από τη φαινομενικά άψυχη, «λειτουργική» καρδιά μου;
Σάμπως άξιζε να προσπαθήσω να τους δείξω; Σάμπως άξιζε να περιμένω να «φανώ»;

~~ Οι Φεγγίτες της Ζωής μου - Κική Κωνσταντίνου
Αχ, Στεναγμέ μου!
Αν ήσουν συναίσθημα…
Όχι, όχι, λάθος!
Είσαι συναίσθημα, είσαι! Σε αισθάνομαι! Κι είσαι βαρύ γαμώτο! Είσαι βαρύ! Ασήκωτο είσαι! Ασήκωτο!
Τ’ ακούς;
Ουρλιάζω! Σε σένα ουρλιάζω!
Για να σε αντέξω!
Μα θα σε αντέξω! Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς... Θα σε αντέξω, γιατί κατά βάθος με βοηθάς να ζήσω, να μην τρελαθώ. Θα το παλέψω! Για σένα! Για σένα, λευκέ μου Άγγελε, για σένα! Για να είσαι ήρεμος!
Ήρεμος, να είσαι ήρεμος!
Να σε νιώθει η ψυχή μου, να ηρεμεί, να γαληνεύει κι εκείνη!
Όσο μπορεί…
Όσο αντέξει..
Υπόσχομαι όμως πως όσο ζω θα παλεύω!
Για σένα!
Για σένα Άγγελε μου!
Για σένα!
Παρέα με τον Στεναγμό μου θα παλεύω!
Θα επιβιώνω! Θα ζω! Θα σε σκέφτομαι!
Αχ, Στεναγμέ μου!
Αχ!
Ένα κλαδί ελιάς είσαι.
Ένα κλαδί ελιάς που κρατάει στο στόμα του ένα λευκό περιστέρι.
Αχ, Στεναγμέ μου!
Αχ!
Μια κόκκινη παπαρούνα είσαι
Μια κόκκινη παπαρούνα, επάνω στην οποία ξαποσταίνει μια λευκή πεταλούδα.
Αχ, Στεναγμέ μου!
Αχ!
Μια φλοκάτη είσαι.
Μια κόκκινη φλοκάτη, που ζεσταίνει το πιο κρύο πάτωμα του κόσμου.
Αχ, Στεναγμέ μου!
Αχ!
Το αγκάθινο στεφάνι είσαι
Το αγκάθινο στεφάνι του Ιησού είσαι. Κι ο χιτώνας είσαι. Και το σφουγγάρι με το ξύδι στην πληγή είσαι. Οι ειρωνείες, οι χλευασμοί, τα βασανιστήρια, όλα αυτά είσαι. Είσαι όλα όσα προσκυνώ και πιστεύω, αυτό είσαι.

~~ Οι Φεγγίτες της Ζωής μου - Κική Κωνσταντίνου



Τι φιλοξενούσα για χρόνια εντός μου πριν βρεθώ στο χαντάκι αυτό;!
Ανθρώπους, πολλούς ανθρώπους. Εκατομμύρια ανθρώπους με όσα κουβαλούσαν επάνω και μέσα τους.
Πόσες φορές τους είχα φιλοξενήσει; Αμέτρητες!
Πόσες φορές τους είχα βρει λύσεις στα προβλήματά τους μέσω της τροφής των σκέψεων που τους χάριζα σε όλη μου τη διαδρομή; Αμέτρητες!
Πόσες φορές τους επέτρεψα να εκδηλώσουν τα αισθήματά τους, όποια κι αν ήταν αυτά, επάνω μου; Αμέτρητες!
Αγαπιόντουσαν; Ζωγράφιζαν καρδούλες!
Χώριζαν; Έγραφαν στιχάκια λύπης!
Υμνούσαν τη φιλία; Χάραζαν τα ονόματά τους!
Ζούσαν τη στιγμή; Φρόντιζαν να μου αφήσουν ενθύμιο την ημερομηνία της!

Και δεν είπα ποτέ μου τίποτα! Τα δέχτηκα όλα με χαρά, γιατί η φιλοξενία μου ήταν κάτι παραπάνω από ουσιώδης. Ήταν αληθινή!
Και συνεχίζω…
Πόσες φορές φιλοξένησα μέσα μου ανθρώπους, που κάποιοι τους εντάσσουν στο περιθώριο; Αμέτρητες! Και ποτέ δεν τους ξεχώρισα από άλλους.
Πόσες φορές τους επέτρεψα να τσακωθούνε εντός μου και άλλες πάλι να αγκαλιάσουν και να μιλήσουν για όσα εκείνη την στιγμή τους ένοιαζε; Αμέτρητες!
Πόσες φορές άφησα τους ανθρώπους να ξεσπάσουν τη μανία και τα νεύρα τους επάνω μου; Αμέτρητες! Και όσο κι αν πόνεσα, δεν παραπονέθηκα ποτέ για το παραμικρό.
Πόσες φορές με βρόμισαν εγκαταλείποντας μέσα μου τα σκουπίδια τους; Αμέτρητες! Και έμαθα να αντέχω τη δυσωδία για χάρη τους.
Πόσες φορές τους άφησα να κουβαλήσουν μέσα μου οτιδήποτε βαρύ προκαλώντας μου φθορές; Αμέτρητες! Και δεν παραπονέθηκα καμία.
Πόσες φορές τους άκουσα να τραγουδούν και να παίζουν μουσική μέσα μου και παρασύρθηκα και εγώ σε αυτήν τη μελωδία; Αμέτρητες! Κι αυτό μου έδινε τη δύναμη και τη χαρά να συνεχίζω να τους φιλοξενώ και να τους προσφέρω όσα πράγματι επιθυμούσαν.
Πόσες φορές τους είπα «Αντίο» στη στιγμή του αποχωρισμού και μου απάντησαν; Καμία!!!
Καμιά εκτός από εκείνη τη φορά που ένα παιδί με κόκκινο κασκόλ και καφέ σκούφο μου χαμογέλασε και μου έκανε «γεια» με το μικροσκοπικό, λευκό του χέρι.
 
~~ Οι Φεγγίτες της Ζωής μου - Κική Κωνσταντίνου

Σχόλια

  1. Ένας εκτεταμέμος ποιητικός φεγγίτης (θεωρώ ότι είναι ενιαίο το ποίημα και όχι 4 διαφορετικά) που σε ταξιδεύει σε έναν εσωτερικό επαναπατρισμό με μια δόση μελαγχολίας, τόση ώστε να συνοδοιπορεύσεις με τη γραφή παρά να παρασυρθείς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΓΑΠΗ!

    Έως το τέλος του κόσμου λοιπόν... Έως.... Και μεταφορικά και κυριολεκτικά Σαν επιφώνημα... Πάντα ένα επιφώνημα.. Ένα επιφώνημα θαυμασμού, απόγνωσης, πολλών συναισθημάτων και ένωσης... Πάντα Ένωσης! ~~ Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω - Κική Κωνσταντίνου Εκδόσεις Ανατολικός Η πανέμορφη φωτογραφία μας έρχεται από τα τρυφερά και δημιουργικά χεράκια μιας γυναίκας που αγαπώ και θαυμάζω! Κι όπως η ίδια μου είπε, άργησε αλλά έχει τη θέση που του αξίζει, επειδή περίμενε, υπομονετικά και καρτερικά! Ευχαριστώ ολόψυχα αγαπημένη μου, Alexandra Mouriopoulou !         Η κατανομή του χώρου ήταν άρτια μοιρασμένη και δομημένη στις δύο πλευρές με σκοπό και τα δύο μέρη να είναι ίδια. Ότι υπήρχε στη μία πλευρά υπήρχε και στην άλλη. Ακόμη και οι πετρούλες που στόλιζαν τις ρίζες των μεγάλων δέντρων ήταν ίδιες μεταξύ τους. Ήταν προφανές! Το πρόσωπο που είχε αναλάβει την φροντίδα και την επιμέλεια του κήπου εκτός από το ότι αφιέρωνε πάρα πολύ χρόνο σε αυτόν, για κάποιο ιδιαίτερο λόγο ήθελε και τα δύο

ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΜΠΛΟΚΟΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΑΣ

Κρατώ στα χέρια μου το Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2020 απο το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλλονιάς "Κέφαλος" , όπου συμμετέχω με τρία έργα μου. Ξεφυλλίζοντας το, ανάμεσα σε τόσους δημιουργούς και έργα, νιώθω υπερήφανη και ευγνώμων. Τα συγχαρητήρια μου, σε όλους! Eπίσης, ΕΔΩ, μπορειτε να διαβασετε μια υπέροχη συνέντευξη του δικού μας "Σκρουτζάκου"  Giannis Koutris !! Συγχαρητήρια αγαπημένε μου φίλε! Ακόμη, σας έχω δύο εξαιρετικές προτάσεις, δικών μας πάλι, αγαπημένων προσώπων! "Στα παπούτσια των άλλων¨" το νέο βιβλίο της Μαρίας Κανελλάκη, εκδ. 24γραμματα Ανατομικές ιστορίες παντός καιρού και εδάφους, σε ποικιλία δερμάτων και χρωμάτων, για όλες τις (χ)ώρες και για όλα τα πέλματα. Η νέα τάξη υποδημάτων θέλει έντονες αντιθέσεις και άτολμους βηματισμούς. Σ’ αυτό το καλαπόδι κατασκευάστηκαν και οι ιστορίες του βιβλίου. Ψηλοτάκουνες γόβες για «φλατ» ήρωες και παπούτσια γδαρμένα για ανθρώπους-λουστρίνια. Ολοκαίνουργια

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να