Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

"ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΕΙΣ;" ΜΕ ΡΩΤΗΣΕ






 «Και πώς θα την ονομάσεις;» με ρώτησε.

«Η Αγάπη Δηλώνει Παρών», απάντησα και προφανώς από την έκφραση του προσώπου μου κατάλαβε πως κάποια «παγίδα», έκρυβα.

«Παρόν με όμικρον..», συνέχισε


Θυμάμαι σαν τώρα πως χαμογέλασα.

«Παρών με ωμέγα», επανέλαβα σίγουρη.

Τον είδα, συνοφρυωμένο να σκέφτεται.

«Γιατί», ρώτησε.

«Θα εξηγώ μέσα στο βιβλίο», του απάντησα.

Τον είδα, ακόμη συνοφρυωμένο να σκέφτεται και την απάντηση που έλαβα, ομολογώ πως δεν την περίμενα.

«Αν έβλεπα ένα βιβλίο με λανθασμένο τίτλο θα το αγόραζα κι έπειτα θα το πέταγα στα σκουπίδια λέγοντας, δεν ξέρουν να γράφουν εκδίδουν και βιβλίο;»

Κι όχι πως με επηρέασε, εγώ άλλωστε είμαι εκείνη που είχε παππού εκείνον που έπλαθε ιστορίες χωρίς να ξέρει γράμματα για να τις γράψει σε χαρτί, αντίθετα μάλιστα, με έκανε πιο σίγουρη από ποτέ για την επιλογή μου, μια επιλογή που οι ίδιες οι ιστορίες μου έδειξαν, καθώς σαν καλός υπηρέτης, έχω μάθει να αφουγκράζομαι το ζωντανό περιεχόμενο των βιβλίων μου.

«Δε με νοιάζει», του είπα. «Η δική μου αγάπη θα δηλώνει παρών και για να είμαι ειλικρινής δεν το θεωρώ και λάθος»

Και κάπως έτσι, εκείνη η αγάπη που οραματίστηκα, πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε και βρίσκεται έντυπα, κοντά μας, από τις εκδόσεις Λεξίτυπον. Πρόκειται για μία συλλογή Νουβελών, απαρτιζόμενη από τρεις ιστορίες αγάπης που στόχο έχουν να καλωσορίσουν τον αναγνώστη σε έναν άλλοτε πιο τρυφερό και ανθρώπινο κόσμο. Δεν εστιάζω στους ανθρώπους σαν φυσικές παρουσίες αλλά στο μέσα τους, σαν το αιώνιο συναίσθημα. Στην ύπαρξη της όποιας αμφισβήτησης. Κι όταν μπεις μέσα στη ροή των ιστοριών, θα δεις πως ούτε εκεί αναφέρομαι αποκλειστικά στα ζευγάρια, αρωγοί μου είναι για να μεταδώσω το μεγάλο πνεύμα της Αγάπης, με τον δικό μου απλό και γλυκό τρόπο. Γιατί στη ζωή μας, συμπορευόμεθα με αμέτρητους ανθρώπους, που σπάνια, βρίσκουμε το χρόνο να τους ρίξουμε μία καθαρά, ανθρώπινη ματιά. Γιατί το κάθε μας λεπτό, οφείλει να είναι πολύτιμο. Γιατί η αγάπη δε ζει μακριά μας, ανάμεσά μας βρίσκεται και πολλές φορές, ανάξιοι, όσοι δε μπορούμε να δούμε πως κατοικεί στην παλάμη μας, στην τόσο απλή, ανθρώπινη, ταπεινή, επαφή μας.

_________

Κι η φωτογραφία από την αγαπημένη μας Alexandra Mouriopoulou, στην όμορφη πόλη της Θεσσαλονίκης, στον επιβλητό Λευκό Πύργο.





Στο τέλος οι δίδυμες ψυχές συναντιούνται επειδή έχουν την ίδια κρυψώνα.

Robert Brault

 ________________________

Είναι η αγάπη που δήλωσε παρών και είναι και η Αλεξάνδρα που τη στήριξε!
Και μας στήριξε, για ακόμη μία φορά, μας στήριξε!

Στην Θεσσαλονίκη, στο σημείο που την πρωτογνώρισα.
Το βιβλίο της αγάπης, στην αγκαλιά εκείνης που το αγάπησε πριν το αντικρύσει.
"Αδιάβαστο και πολυαγαπημένο", έτσι μας είχε χαρακτηρίσει και ορκίζομαι, καλύτερο χαρακτηρισμό δεν θα μπορούσα να έχω!





Ξεφυλλίζοντας κανείς «Την Αγάπη που Δηλώνει Παρών», συναντά στις πρώτες της σελίδες, τον λεγόμενο προπομπό, την Ιστορία εκείνη που μας καλωσορίζει σε έναν τρυφερό και ίσως ανέγγιχτο κόσμο. Εκείνον, τον φωτεινό και αμόλυντο κόσμο, της αγνής και άδολης αγάπης.


Τον φαντάστηκα ως προθάλαμο, για εκείνους ίσως, τους λίγους μα εκλεκτούς, που θα θελήσουν να πιάσουν το χερούλι, να σπρώξουν ελαφρώς την πόρτα και να διεισδύουν σε έναν «ροζ», απαλό και ρομαντικό κόσμο. Κόσμο, που δείχνει να λείπει από την τόσο συσσωρευμένα, περίπλοκη εποχή μας.


Ένας άντρας, κάπου χαμένος με το αυτοκίνητό του, έτοιμος να λιποθυμήσει απο τη δίψα του, φτάνει κάποια στιγμή σε έναν όμορφο μα παράξενο οικισμό. Εκεί, καταφέρνει να βρει ένα ιδιαίτερο μικρό καφενέ. Η πόρτα του είναι κλειστή, μα τα όμορφα και πολύπλοκα - κατά έναν περίεργο τρόπο – τραπεζάκια, που κοσμούν το εξωτερικό του, μαρτυρούν πως υπάρχει ζωή,. Του εξασφαλίζουν κάποιες επιλογές, επιλογές μα συνάμα και αποφάσεις. Ανήκει άραγε σε εκείνους τους ανθρώπους που θα καταφέρει να ανοίξει την πόρτα και να τη διαβεί; Ώστε να…. ξεδιψάσει;


Θυμηθείτε....


«Εκλεκτός και ο επόμενος που θα καταφέρει να τη διαβεί… και να ξεδιψάσει»


Αν θέλεις να ανήκεις σε εκείνους τους ανθρώπους θέλησαν ή θέλουν να εξερευνήσουν μαζί μου, την «Αγάπη που Δηλώνει Παρών», αν θέλεις να περπατήσεις και εσύ, πλάι μου, στην «Οδό της Αγάπης», δεν έχεις παρά να αναζητήσεις το βιβλίο μου ή να παραστείς στην πρώτη του επίσημη παρουσίαση που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 21 Ιανουαρίου, στον Πειραιά..


Περισσότερες πληροφορίες για την εκδήλωση, θα βρεις εδώ: https://www.facebook.com/events/462673847467654/


Η φωτογραφία που οπτικοποιεί κάτι από τον καφενέ και την οδό που πρέπει κάποιος να διασχίσει, μας έρχεται από την Θεσσαλονίκη και την πολυαγαπημένη μου, Αλεξάνδρα Μουριοπούλου!


Ευχαριστούμε τόσο μα τόσο πολύ!
 «Η Αγάπη της Σιωπής», η πρώτη ιστορία της "Αγάπης που Δηλώνει Παρών", και η συγκεκριμένα, η πιο βαθιά μας, ηχηρή ιστορία. Διαδραματίζεται στο όμορφο νησί της Κέρκυρας. Παρακολουθούμε τη φωτογραφική πορεία ενός νέου, ταλαντούχου και ανερχόμενου φωτογράφου. Όλα ανατρέπονται όταν κατά τη διάρκεια των λήψεών του, μέσα από το φακό του, εστιάζει σε μία εξωτική κοπέλα, ευθύς γίνεται το μοντέλο του και όλα αρχίζουν χωρίς καμία λέξη.




~~ Η φωτογραφία, που διαθέτει και την κάποιαν απόσταση, μια απόσταση που παρακολουθούμε καθόλη την διάρκεια της ιστορίας, μας έρχεται από τον Άγιο Νικόλαο στο Πόρτο Λάγος και την αγαπημένη μας, Alexandra Mouriopoulou
«Η Φυσαρμόνικα των Αισθήσεων», η δεύτερη, μελωδική, ιστορία, της "Αγάπης που Δηλώνει Παρών". Ταξιδεύουμε σε μία άλλη εποχή, στην εποχή εκείνη που τα αγόρια φορούσαν στραβό κασκέτο, τιράντες, κοντά παντελόνια και ήταν τόσο ρομαντικά που μέσω μιας φυσαρμόνικας μπορούσαν να διαδώσουν την αγάπη τους στον κόσμο όλο. Στην εποχή εκείνη που οι γόνοι πλούσιων οικογενειών έπρεπε πάση θυσία να ενώσουν τα πλούτη τους με αντίστοιχους γόνους. Μπορεί ο ήχος μιας φυσαρμόνικας να κάνει τους ανθρώπους να δουν και να ακούσουν καλύτερα ή οι άνθρωποι μπορούν να την κάνουν να σωπάσει για πάντα;

~~Και η φωτογραφία από την αγαπημένη μας Alexandra Mouriopoulou, στην Παναγία Παντάνασσα. 



«Στη Στάση των Τρένων», η τρίτη ιστορία της αγάπης που δηλώνει παρών, που ζει ανάμεσά μας και καθημερινά μας θυμίζει πως χάρη στην αγάπη είμαστε ακόμα ζωντανοί. Ποιος είπε πως η αγάπη για να αγγίξει τους ανθρώπους θα πρέπει να είναι πλασμένη ως μια ειδυλλιακά, εξωπραγματική ιστορία; Ποιος είπε πως δίπλα μας, καθημερινά, δεν μπορεί η ζωή του καθενός, η πολύτιμη στιγμή του, η ρουτίνα του να γίνει προπομπός για κάτι αυθεντικά πολύτιμο; Γιατί στη ζωή μας συμπορευόμεθα με αμέτρητους ανθρώπους, που σπάνια βρίσκουμε τον χρόνο να τους ρίξουμε μία καθαρά ανθρώπινη ματιά. Γιατί το κάθε μας λεπτό οφείλει να είναι πολύτιμο. Γιατί η αγάπη δε ζει μακριά μας, ανάμεσά μας βρίσκεται, και πολλές φορές, ανάξιοι όσοι δεν μπορούμε να δούμε πως κατοικεί στην παλάμη μας, στην τόσο απλή, ανθρώπινη, ταπεινή, επαφή μας.




Η φωτογραφία από την αγαπημένη μου Alexandra Mouriopoulou στην Παναγία Παντάνασσα. 
Ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ!!!
Kαλό βράδυ, εκφραστικοί μου.


Σχόλια

  1. Άπλωσε τα φτερά του παντού.....! σαν κατάλευκος όμορφος γλάρος.... Καλοτάξιδος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. τι όμορφο χαρακτηρισμό του απέδωσες Γιάννη μου
      και πόσο του πάει

      νομίζω πως νιώθει υπερήφανο!
      να είσαι πάντα καλα!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΓΑΠΗ!

    Έως το τέλος του κόσμου λοιπόν... Έως.... Και μεταφορικά και κυριολεκτικά Σαν επιφώνημα... Πάντα ένα επιφώνημα.. Ένα επιφώνημα θαυμασμού, απόγνωσης, πολλών συναισθημάτων και ένωσης... Πάντα Ένωσης! ~~ Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω - Κική Κωνσταντίνου Εκδόσεις Ανατολικός Η πανέμορφη φωτογραφία μας έρχεται από τα τρυφερά και δημιουργικά χεράκια μιας γυναίκας που αγαπώ και θαυμάζω! Κι όπως η ίδια μου είπε, άργησε αλλά έχει τη θέση που του αξίζει, επειδή περίμενε, υπομονετικά και καρτερικά! Ευχαριστώ ολόψυχα αγαπημένη μου, Alexandra Mouriopoulou !         Η κατανομή του χώρου ήταν άρτια μοιρασμένη και δομημένη στις δύο πλευρές με σκοπό και τα δύο μέρη να είναι ίδια. Ότι υπήρχε στη μία πλευρά υπήρχε και στην άλλη. Ακόμη και οι πετρούλες που στόλιζαν τις ρίζες των μεγάλων δέντρων ήταν ίδιες μεταξύ τους. Ήταν προφανές! Το πρόσωπο που είχε αναλάβει την φροντίδα και την επιμέλεια του κήπου εκτός από το ότι αφιέρωνε πάρα πολύ χρόνο σε αυτόν, για κάποιο ιδιαίτερο λόγο ήθελε και τα δύο

ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΜΠΛΟΚΟΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΑΣ

Κρατώ στα χέρια μου το Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2020 απο το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλλονιάς "Κέφαλος" , όπου συμμετέχω με τρία έργα μου. Ξεφυλλίζοντας το, ανάμεσα σε τόσους δημιουργούς και έργα, νιώθω υπερήφανη και ευγνώμων. Τα συγχαρητήρια μου, σε όλους! Eπίσης, ΕΔΩ, μπορειτε να διαβασετε μια υπέροχη συνέντευξη του δικού μας "Σκρουτζάκου"  Giannis Koutris !! Συγχαρητήρια αγαπημένε μου φίλε! Ακόμη, σας έχω δύο εξαιρετικές προτάσεις, δικών μας πάλι, αγαπημένων προσώπων! "Στα παπούτσια των άλλων¨" το νέο βιβλίο της Μαρίας Κανελλάκη, εκδ. 24γραμματα Ανατομικές ιστορίες παντός καιρού και εδάφους, σε ποικιλία δερμάτων και χρωμάτων, για όλες τις (χ)ώρες και για όλα τα πέλματα. Η νέα τάξη υποδημάτων θέλει έντονες αντιθέσεις και άτολμους βηματισμούς. Σ’ αυτό το καλαπόδι κατασκευάστηκαν και οι ιστορίες του βιβλίου. Ψηλοτάκουνες γόβες για «φλατ» ήρωες και παπούτσια γδαρμένα για ανθρώπους-λουστρίνια. Ολοκαίνουργια

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να