ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

    Μόνος, μόνος σε μια γωνιά, μόνος να κρυφοκοιτάζω, μόνος κι απ' τη μοναξιά να θέλω, να απαλλαγώ.   Μόνος,     πίσω από ένα παράθυρο, μόνος να χαζεύω τους περαστικούς, μόνος και ξαφνικά, από μακριά, μια φωνή, να μου λέει πως:   Έλα και πάρε την αγάπη μην την αφήσεις να χαθεί η ζωή συντρίμμια φτιάχνει συναρμολόγησε ένα κι εσύ   Μόνος, μόνος σε ένα άδειο δωμάτιο, μόνος σαν σε φυλακή να νιώθω, μόνος και από τα σίδερα να θέλω, να εξαφανιστώ.   Μόνος, πίσω από ένα σπασμένο τζάμι, μόνος. Να αναρωτιέμαι, μόνος αν η ζωή έχει την αγάπη μου, μακριά.   Έλα και πάρε την αγάπη μην την αφήσεις να χαθεί η ζωή συντρίμμια φτιάχνει συναρμολόγησε ένα κι εσύ   Μόνος, όχι πια άλλο, μόνος μόνο μαζί εμείς μαζί για πάντα, μαζί   ~~ Μόνος (όχι πια άλλο, μόνος) - Κική Κωνσταντίνου   Πριν χρόνια, το έκανα και αυτό. Θέλησα να γράψω στίχους, για να γίνουν τραγούδι.  Μπορούσα να το ακούσω να ηχεί στα αυτιά και στο μυαλό μου, και ορκίζομαι

      Αγέρωχη στο άδειο δωμάτιο στέκομαι χιλιάδες ατέρμονες σκέψεις με καταβάλλουν κοιτώ τα ρυτιδιασμένα χέρια μου που μου μαρτυρούν πως πια δεν υπερβάλλω.   Κουρασμένη πάντοτε ένιωθα πως μεγάλωσα πολύ θεωρούσα μα τώρα που τα χρόνια πέρασαν κοιτώ γύρω μου και ψάχνω ότι αγαπούσα.   Το είδωλο μου κοιτάζω στο καθρέπτη μια γκρίζα σοφία αντικατοπτρίζει ξαφνικά έντονη αγγαλίαση το χώρο και τη ψυχή γεμίζει.   Συνειδητοποιώ πως είμαι όμορφη μου αρέσει αυτό που βλέπω κάποτε το φοβόμουνα μα   τωρα αγαπώ να επιβλέπω.   Κατευθύνομαι σε άλλο πια δωμάτιο τα έπιπλα μηχανικά αγγίζω χιλιάδες σκέψεις διάσπαρτες το χώρο τριγυρίζουν.   Χαμογελώ νοσταλγικά πλησιάζω το παράθυρο με θέρμη η σκέψη τρέχει βιαστικά στο παρελθόν και μένει.     Έψαχνα να σε βρω! Απεγνωσμένα σε έψαχνα, μα όλο μου έφευγες. Ακόμη κι όταν ερχόσουν   ήταν για λίγο μόνο. Γαλήνη!   Έψαχνα σε λόγγους, σε κοιλάδες, σε βουνά. σε κάμπους, σε πεδιάδες, σε λιβάδια