Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΣΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΤΡΕΝΩΝ.

Ψιτ… είστε για μια ιστορία;;;

Ξέρετε, έχω ένα θέμα με τις διαχωρίσεις. Δε ξέρω αν το παρακάτω κείμενο είναι διήγημα, πεζό, νουβέλα, ειλικρινά δε ξέρω τι μπορεί να θεωρηθεί και γι αυτό θα σας το πω απλά ως μια ιστορία, όχι μια οποιαδήποτε ιστορία όμως αλλά μια ιστορία που έχει εμπνευστεί και γραφει αποκλειστικά για μια φίλη που είχα γνωρίσει όταν είχα πρωτοέρθει στο κόσμο του μπλοκ.

Συγκεκριμένα τότε, ως νέα blogger είχα βρει ένα σπιτάκι υπέροχο, το αγάπησα αμέσως και ο κάτοχος του με βοήθησε παρα πολύ σε ότι απορίες κι αν είχα. Τότε μια μερα είδα μια ανάρτηση στο σπιτάκι που κυριολεκτικά τη λάτρεψα. Ζήτησα την άδεια για αναδημοσίευση και τσουπ τη μετέφερα και στο δικό μου σπίτι. Μπορείτε να πατήσετε ΕΔΩ για να δείτε τι εννοώ.

Μετα απο αυτό το όμορφο κείμενο, εγω ως ανήσυχο πνεύμα σκέφτηκα την ιστορία που θα σας παρουσιάσω παρακάτω. Εννοείτε πως την αφιέρωσα στο Μαιράκι με τις πέντε αισθήσεις τις γιατι χάρη σε εκείνη την εμπνεύστηκα και χάρη σε εκείνη κατάφερα να τη δημιουργήσω. Το κείμενο της ήταν η έναρξη της δική μου ιστορίας και πάντα θα είναι άριστα συνδεδεμένη μαζι της. Γιατι να σας πω κατι; Οι ιστοριες δεν ανήκουν μονο σε όσους τις δημιουργούς αλλά και σε όσους είναι αφορμή για να γίνουν έργο και αδιαμφισβήτητα ανήκουν σε όσους τις αγαπήσουν και εύχομαι σημερα να την αγαπήσετε όσο εγω.

Μια μικρή παράκληση, επειδή είναι λίγο μεγάλη, πέρα απο το ότι θα χρειαστεί να πατήσετε επάνω στο διαβάστε περισσότερα για να τη δείτε ολοκληρωμένη, θα σας παρότρυνα αν είστε κουρασμένοι να την διαβάσετε αύριο η άλλη μερα γιατι δε θελω να αισθάνομαι πως <<ξεπετιέται>> . Χωρίς να φάνει ψωνίστικο η παρεξηγήσιμο αυτό μου μόλις είπα, να ξέρετε πως θελω όσα γράφω να τους δίνουν οι άνθρωποι τη σημασία που νοιώθω πως τους αρμόζει και δεν εννοώ να μου λέτε όμορφα λόγια, εννοώ να αγκαλιάζετε με το τρόπο σας τις ιστορίες μου ανταποδίδοντας μου έτσι αυτό που προσπαθώ να σας δώσω με το μονο τρόπο που ξέρω, μπορω και με κάνει να είμαι ολοκληρωτικά ο εαυτός μου.

Κατανοώ πως το ιντερνέτ κουράζει την ανάγνωση και δεν έχω την απαίτηση απο εσάς να τα διαβάζετε όλα αλλά επειδή και εγω κουράζομαι όταν τα γράφω έχω την ανάγκη να σας πω αυτά που νοιώθω. Κοινώς είμαι ειλικρινής απέναντι σε όσα έχω ανάγκη να μεταδώσω και να μοιραστώ μαζι σας. Γιατι αυτό κάνω στην ουσία μοιράζομαι, δε λέω και προπαντός δε κάνω κανενός είδος επίδειξη… καταλαβαίνετε φαντάζομαι τι εννοώ…

Αλλά πολλά είπα ας αφήσω να απολαυσετε την ιστορία με την ησυχία σας. Να είστε καλά και να έχετε ένα όμορφο βραδυ! Φιλιά πολλά σε όλους!


ΣΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΤΡΕΝΩΝ.

Ανάμεσα σε πολλούς  βιαστικούς περαστικούς μια ψιλόλιγνη γυναικεία φιγούρα έκανε την εμφάνιση της.
            Προχωρούσε βιαστικά προς τη στάση του μετρό και έμοιαζε αγχωμένη και προβληματισμένη συνάμα! Μάλλον έδειχνε αποφασισμένη να προλάβει το μετρό που σε λίγα  λεπτά θα έκανε την εμφάνισή του.
            Τελικά δε το πρόλαβε! Αν και κατέβηκε πολύ βιαστικά τις κυλιόμενες σκάλες του, τόσο βιαστικά δηλαδή που παρέσυρε δυο κυρίες στο πέρασμά της δε πρόλαβε δυστυχώς να επιβιβαστεί μέσα στο συγκεκριμένο βαγόνι. Συγκεκριμένα, είδε τις πόρτες του βαγονιού να κλείνουν εκκωφαντικά μπροστά της κι όμως δεν έδειξε ιδιαίτερα προβληματισμένη, παρόλο που πριν λίγα δευτερόλεπτα σε όποιον την είχε δει στο δρόμο έδειχνε την εντύπωση πως «η ζωή της κρέμεται από το αν θα προλάβει το συγκεκριμένο βαγόνι».  Τόσο πολύ λαχταρούσε να το προφτάσει κι όμως όταν έφτασε τόσο κοντά του, μια ανάσα δηλαδή από αυτό και είδε να της κλείνει τη πόρτα κατάμουτρα δεν έδειξε να την ενδιαφέρει και πολύ….
            Ναι, αδιαφόρησε παντελώς θα μπορούσα να πω… και την αδιαφορία αυτή την έκανε εμφανή και στους γύρω της δίχως όμως να επιζητήσει τη προσοχή τους.
            Φορούσε ένα στενό μπλε τζιν παντελόνι σωλήνα, άσπρα παπούτσια σπορτέξ, άσπρο ραντάκι και ένα μπλε τζιν μικρό μπουφανάκι.
            Είχε άσπρο δέρμα, μαύρα μάτια, μαύρα μαλλιά σε σχήμα μακρύ καρέ και πυκνές αφέλειες.
            Τα μαλλιά της τα είχε πιασμένα περίεργα. Όμορφα μα και ακαταλαβίστικα συνάμα. Ήταν σα στραβή κοτσίδα προς τη δεξιά μεριά του κεφαλιού της και στο τελείωμα της κοτσίδας έκαναν την εμφάνιση τους μικρές μπουκλίτσες παρόλο που τα μαλλιά της ήταν ίσια στο επάνω μέρος της κεφαλής της.
            Περίεργο! Έμοιαζε τόσο απλή μα και τόσο επιβλητική συνάμα!
            Επιβλητικό ήταν επίσης και ένα χειροποίητο κόσμημα που φορούσε στο λαιμό της, πιθανον να ήταν δώρο από κάποια φίλη της, το οποίο ήταν μακρύ, ασημί και  απεικόνιζε το σήμα της παγκόσμιας ειρήνης.
            Κάθισε σε ένα παγκάκι και κοίταξε την ώρα που αναγραφόταν στο ρολόι της στάσης του μετρό. Δύο η ώρα το μεσημέρι έδειχνε. Μάλλον μόλις είχε σχολάσει από τη δουλειά της και επέστρεφε σπίτι της για ξεκούραση.
            Άνοιξε τη άσπρη με μπλε ρίγες τζιν τσάντα της που ήταν σε στυλ ταχυδρόμου και έβγαλε από μέσα της ένα μεγάλο μπλε φάκελο από αυτούς που χρησιμοποιούνε οι φοιτητές για να συλλέξουν εκεί τα θέματα των εργασιών τους.
            Ανοίγοντας το μπλε φάκελο μπορούσε κανείς να διακρίνει ένα σωρό πρόχειρες χειρόγραφες σημειώσεις και πάνω πάνω υπήρχε ένα κουτί με τσίχλες, άρωμα δυόσμου συγκεκριμένα.
            Πήρε μια τσίχλα, την έβαλε βιαστικά στο στόμα της και αφού έκλεισε το φάκελο τον ακούμπησε σχεδόν πετώντας τον, δίπλα της στο παγκάκι. Μάλλον με αυτό το τρόπο να ήθελε να δείξει ότι δεν έχει όρεξη για πολλές κουβέντες..
            Αυτή λοιπόν είναι η Στεφάνια μας, ετών 26, κόρη αστυνομικού και μητέρας δικηγόρου. Αξιαγάπητη, ευγενική, γκρινιάρα, δεκτική και ευαίσθητη! Πολύ ευαίσθητη!
            Η Στεφανία μεγάλωσε φυσιολογικά, όπως πρέπει δηλαδή να μεγαλώνει ένα παιδί στις μέρες μας.
            Δε της έλλειψε τίποτα! Οικονομική άνεση είχε! Αδέρφια είχε! Σκύλο είχε! Φίλους είχε! Καλούς γονείς είχε! Καλό χαρακτήρα είχε! Μα πάνω απ’ όλα είχε πολλη αγάπη! Αγάπη και να δώσει αλλά και να πάρει! Αν και για να λέμε την αλήθεια από την οικογένεια της είχε πάρει πολύ αγάπη και αυτό το ήξερε! Πάντα η οικογένειά της ήταν εκεί για αυτή! Μαζί της και στις λύπες αλλά και στις χαρές! Σύμμαχος σε όλες της τις επιλογές! Είτε θετικές είτε αρνητικές!
            Στα 18 της χρόνια αποφάσισε να μετακομίσει στην Ιταλία και να σπουδάσει κοινωνικές επιστήμες!
            Στα 22 της χρόνια επέστρεψε στην Ελλάδα σε πολύ κακή ψυχολογική κατάσταση λόγω ενός άσχημου χωρισμού από ένα μεγάλο (γι΄αυτή τουλάχιστον) έρωτα.
            Πόνεσε, μίσησε, εξοργίστηκε, πολέμησε, έκλαψε, έπεσε χαμηλά (νόμιζε δηλαδή)  αλλά στο τέλος κατάφερε να βρει ξανά τον εαυτό της, να τον αγαπήσει ακόμη περισσότερο από πριν μιας και κατάλαβε την αξία του και τέλος κατάφερε να τον κάνει ακόμη καλύτερο από αυτό που ήταν πριν τον χάσει.
            Χρειάστηκε κόπος, υπομονή, επιμονή και προσπάθεια, πολύ προσπάθεια αλλά τα κατάφερε και αυτό έχει πια σημασία!
            Στα 24 της χρόνια έφυγε ξανά για την Ιταλία! Κάτι είχε αφήσει μισό εκεί πέρα! Τις σπουδές της! Έπρεπε να τις ολοκληρώσει και τα κατάφερε!
            Στα 25 της αποφοίτησε και με πολύ καλό βαθμό μάλιστα και επέστρεψε για πάντα στη χώρα και στην οικογένειά της.
            Αρχικά εργάστηκε ως γραμματέας στο δικηγορικό γραφείο της μητέρας της αλλά είδε ότι αυτή η δουλειά δε της έδινε κίνητρα για να είναι ευτυχισμένη και παραγωγική σε αυτό το τομέα και αποφάσισε να ασχοληθεί με το αντικείμενο που είχε σπουδάσει.
            Δυστυχώς όμως , το επίπεδο της ανεργίας που κυμαινόταν στην Ελλάδα την έκανε να συνεχίσει να δουλεύει ως γραμματέας και να αφήσει για λίγο στην άκρη τις βλέψεις της σχετικά με τις θέσεις εργασίας που ονειρευόταν.
            Στα 26 της αποφάσισε να  κάνει μεταπτυχιακό επάνω στη ψυχολογία των ανθρώπων και φυσικά οι γονείς της δεχθήκαν με μεγάλη τους χαρά να της πληρώσουν τα δίδακτρα μιας και που ο δικός της μισθός μετα δυσκολίας της έφτανε για να καλύψει κάποιες άλλες προσωπικές της ανάγκες.
            Έτσι λοιπόν την ημέρα δούλευε και τα απογεύματα πήγαινε στα μαθήματα της σχολής που είχε επιλέξει για να κάνει το μεταπτυχιακό της.
            Λάτρεψε τα μαθήματα! Από την αρχή τα λάτρεψε! Τα μαθήματα, τους καθηγητές μα και τις εργασίες της! Αυτές οι εργασίες! Ποτέ δε περίμενε πως μια απλή σχετικά εργασία θα μπορούσε να της μάθει τόσα πολλά….
            Και η εργασία της είχε μόλις ξεκινήσει….. αλλά θα τη προλάβαινε; Θα προλάβαινε να φτάσει στη σχολή της;
            Σύμφωνα με τη καθημερινότητά της, θα έπρεπε να έφυγε από τη δουλειά της για να πάει κατευθείαν στη σχολή της.
            Αλλά γιατί ήταν ντυμένη τόσο απλά;
            Στη δουλειά της μητέρας της έπρεπε να ντύνεται αποκλειστικά με ρούχα γραφείου και το τζιν δε συγκαταλέγεται σε αυτά…
            Κι από την άλλη αν σήμερα ξεκινούσε η εργασία της και έτρεχε να τη προλάβει γιατί έδειξε να μην ενδιαφέρετε που έχασε το μετρό; Γιατί αδιαφόρησε; Γιατί δε πήρε το επόμενο; Γιατί ούτε το μεθεπόμενο; Γιατί;
            Κοίταξε το ρολόι της στάσης του μετρο και διαπίστωσε με έκπληξη πως οι δείκτες τους είχαν σχηματίσει τον αριθμό 7.
            Επτά το απόγευμα! Κι όμως βρισκόταν εκεί από τις 2 το μεσημέρι! Τι έκανε 5 ολόκληρες ώρες καθισμένη στο ίδιο παγκάκι;
            Πέρασαν τόσα τρένα μπροστά της, σχεδόν σε απόσταση αναπνοής, μύρισε το άρωμά τους, άκουγε πάντα το θόρυβό τους, τα έβλεπε, σχεδόν μπορούσε να τα αγγίξει κι όμως αυτή καθόταν ακόμη στο παγκάκι και δεν επιβιβαζόταν σε κανένα από αυτά.
            Σχεδόν κάθε πέντε λεπτά περνούσαν από μπροστά της και αυτή καθόταν ακόμη εκεί… απλώς να τα κοιτάει και να αδιαφορεί…..
            Γιατί;
            Μπορείτε να φανταστείτε γιατί;
            Εγώ απλά θα μπορούσα να σας πω πως πολύ εύκολα, ρίχνοντας κάποιος μια απλή ή αν θέλετε πρόχειρη ματιά στη Στεφανία θα μπορούσε να παρατηρήσει πως ήταν απορροφημένη κυριολεκτικά από τα πρόχειρα χαρτιά που υπήρχαν μέσα στο μπλε φάκελο που είχε ανοίξει όταν πρωτοκάθισε στο παγκάκι και έγραφε ακόμη περισσότερα επάνω τους.
            Έγραφε….
Έσβηνε…..
Μουτζούρωνε…..
Ξαναμουτζούρωνε…
Έσκιζε χαρτιά και τα πέταγε στο καλάθι σκουπιδιών που υπήρχε δίπλα της…
και γενικά όλη η παραπάνω διαδικασία γινόταν επί πέντε ολόκληρες ώρες….
Ο κόσμος που περνούσε τριγύρω της άλλαζε κυριολεκτικά στο λεπτό και αυτή βρισκόταν ακόμη εκεί, επάνω στο παγκάκι περιτριγυρισμένη με ένα σωρό χαρτιά επάνω στα οποία έγραφε πρόχειρα με μολύβι σα να προσπαθούσε να κάνει διαφόρους υπολογισμούς…. Αλλά τι υπολογισμούς…..;
Μπα… κάτι άλλο συνέβη εδώ…. Περίεργο βέβαια αλλά κάτι συμβαίνει…
Τι μπορεί να έπαθε άραγε η Στεφανία;
H  Στεφανία είχε χωθεί κυριολεκτικά ανάμεσα στα χαρτιά της και ύστερα από κανα δεκάλεπτο κοίταξε το ρολόι του μετρο με δυσκολία.
            Ήταν πασιφανές… ήταν πολύ κουρασμένη.
            Η ώρα ήταν 9 το βράδυ και αυτή βρισκόταν εκεί.
Καθισμένη στο ίδιο σημείο, «βουτηγμένη» σε ένα σωρό άχρηστα πιθανών έγγραφα να γράφει και να σβήνει επάνω τους για ώρες ολόκληρες.
Γιατί αυτό έκανε!! Κάτι έγραφε! Παρατηρούσε και έγραφε! Τι όμως;
 Κάτι σημείωνε, ήταν σίγουρο αυτό αλλά τι θα μπορούσε να γράφει;
            Οι δείκτες του ρολογιού σχημάτισαν τον αριθμό 10 και το τρένο για άλλη μια φορά την είχε μόλις αποχαιρετήσει.
            Ανασήκωσε ξανά το βλέμμα της για να δει το τρένο να τη χαιρετά και αυτή τη φορά και κοιτάζοντας τις σημειώσεις τις έδειξε ανακουφισμένη.
            Πηρε βαθιά ανάσα και άρχισε να τακτοποιήσει σωστά τα έγγραφά της.        Μόλις ο φάκελος της ήταν έτοιμος για να κλείσει, έβγαλε από τη τσάντα της ένα μπουκαλάκι με νερό και το ήπιε μονομιάς.
            Στη συνέχεια, έκλεισε το φάκελο και έβγαλε από τη τσάντα της ένα τοστ που μάλλον είχε πάρει έτοιμο από το σπίτι της.
            Άρχισε να το τρώει σιγά σιγά και έδειχνε χαρούμενη και ικανοποιημένη συνάμα. Αλλά γιατί να νιώθει έτσι άραγε; Για ένα απλό τοστ;
            Η μπουκιά της αργή, ίσως βασανιστική για κάποιους αλλά παρόλα αυτά ήταν απολαυστική!
Απολαυστική για την Στεφανία, η οποία μόλις τελείωσε με τις σημειώσεις της έγινε αυτό που λέμε άλλος άνθρωπος. Έλαμψε ολόκληρη από ανακούφιση, χαρά και ικανοποίηση. Το γιατί όμως δε το ήξερε κανένας ακόμη...
            Ο δυνατός χτύπος του κινητού τηλεφώνου της την έκανε να «ξυπνήσει» από το κόσμο στον οποίο είχε βυθιστεί τόσες ώρες που βρισκόταν στο σταθμό του μετρό.
            Διέκοψε το φαγητό της και σχεδόν αλαφιασμένη έβγαλε το κινητό της από τη τσάντα.
            Γούρλωσε τα μάτια όταν διαπίστωσε πως είχε 20 αναπάντητες κλήσεις και αφού στραβοκατάπιε τη μπουκιά της, με δυσκολία και τρόμο άνοιξε το συρόμενο πορτάκι του κινητού της.
-         Παρακαλώ. Ρώτησε αμήχανα.
-         Καλά είμαι μαμά! Με συγχωρείς για την αργοπορία απλά σου είχα πει ότι θα αργήσω να περιστρέψω σπίτι διότι σήμερα είναι  μια σημαντική μέρα για μένα και είχα να κάνω κάτι ιδιαίτερο. Είπε με απολογητικό ύφος.
-         Δεν ήθελα να σε αναστατώσω αλλά ειλικρινά ήμουν απορροφημένη σε αυτό που έπρεπε να κάνω και δεν είχα ακούσει τις κλήσεις σου. Δεν ήθελα να σε ανησυχήσω αλλά ειλικρινά δεν άκουσα τις κλήσεις σου. Συγνώμη που σε έκανα να φοβηθείς και να ανησυχήσεις για εμένα αλλά σου είχα πει ότι σήμερα θα αργήσω. Τόνισε προσπαθώντας να καθησυχάσει τη μητέρα της η οποία ήταν πολύ τρομοκρατημένη επειδή για αρκετή ώρα δε μπορούσε να βρει στο τηλέφωνο τη κόρη της.
-         Εντάξει! Ηρέμησε τώρα! Είμαι μια χαρά σου λέω απλώς χρειάστηκα περισσότερη ώρα για να ολοκληρώσω αυτό που ήθελα. Είχα υπολογίσει ότι το πολύ σε τρεις ώρες θα είχα τελειώσει με αυτή τη διαδικασία αλλά ειλικρινά μου ήταν αδύνατο να σηκωθώ και να φύγω πριν δώσω απαντήσεις σε όλα τα ερωτηματικά μου. Πριν κάνω αυτό που έπρεπε να κάνω! Και πάλι συγνώμη για την ανησυχία! Ειλικρινά δεν άκουσα τις κλήσεις σου! Θα καθίσω ακόμη λίγο εδώ γιατί υπάρχει κάτι ακόμα που θέλω να κάνω ή μάλλον να απαντήσω και υπολογίζω πως σε κανα δίωρο θα επιστρέψω σπίτι μας.
-         Ναι μαμά! Στο μετρό είμαι δεν είμαι κάπου αλλού! Μα γιατί φοβάσαι τόσο; Μα να πω ότι δεν ήξερες το λόγο που είμαι εδώ θα καταλάβαινα την ανησυχία σου, μα τώρα να ξέρεις το λόγο και να ανησυχείς είναι πρωτάκουστο!
-         Εντάξει μαμά! Θα τα πούμε όταν επιστρέψω σπίτι μας. Αποκρίθηκε με λίγο σκληρή και επιβλητική φωνή.
-         Α μανούλα… και με συγχωρείς που σε ανησύχησα, δε το ήθελα απλά απορροφήθηκα τόσο πολύ από τις ¨ζωές των τρένων¨ που ξέχασα προς το παρόν τη δική μου…. Είπε με απίστευτη γλυκύτητα και στα όμορφά της χείλη ζωγραφίστηκε ένα γαλήνιο χαμόγελο νοσταλγίας και ευτυχίας συνάμα.
Η Στεφανία αρκετά σκεπτική έβαλε τα ένα πόδι κάτω από το άλλο και τα ανέβασε επάνω στο παγκάκι. Έπειτα έβγαλε από τη τσάντα της μια μικρή άσπρη ατζέντα που στο πλάι της είχε ένα μικρό κόκκινο στυλό και άρχιζε να σημειώνει κάτι μέσα της παρατηρώντας το κόσμο και τα τρένα που συνέχιζαν να περνοδιαβαίνουν από δίπλα και από κοντά της.
            Ξαφνικά άκουσε βήματα από την αριστερή πλευρά της και δεν άργησε να καταλάβει πως τα βήματα αυτά οδηγούνταν κατευθείαν μπροστά της.
            Δυο μαύρα αντρικά παπούτσια έκαναν την εμφάνιση τους και καθώς ανασήκωσε σιγά σιγά το κεφάλι της από κάτω προς τα πάνω διαπίστωσε πως ακριβώς μπροστά της στεκόταν ένα ψηλός, αδύνατος, μελαχρινός, γοητευτικός άντρας που φορούσε μαύρο κοστούμι, άσπρο πουκάμισο και βυσσινί γραβάτα, ενώ  στα χέρια του κρατούσε μία μαύρη δερμάτινη τσάντα σαν αυτές που κρατάνε συνήθως οι δικηγόροι.
-         Έχω μια απορία, ρώτησε χαμογελαστός.
-         Ορίστε; Πρόφερε αμήχανα.
-         Λέω πως έχω μια απορία.
-         Τί είδους απορία; Ρώτησε με βλέμμα που πρόσδιδε την αναστάτωσή της.
-         Τί κάνει μια τόσο όμορφη γυναίκα τόσες πολλές ώρες μόνη της εδώ στο σταθμό;
-         Ορίστε; Ρώτησε ξανά θέλοντας να πειστεί πως όλα αυτά συνέβαιναν στη πραγματικότητα δίχως να είναι κάποιο αποκύημα της φαντασίας της.
-         Θες να την επαναλάβω; Ρώτησε με το ίδιο γοητευτικό αστραφτερό χαμόγελο που είχε από την αρχή που τον πρωτοαντίκρυσε.
-         Όχι… θέλω να πω κατάλαβα την ερώτησή σας αλλά δε μπορώ να καταλάβω εσάς τι σας ενδιαφέρει. Απάντησε όσο πιο ευγενικά μα και αμήχανα μπορούσε.
-         Λένε πως σε αυτή τη ζωή όσο ζεις μαθαίνεις και εγώ προσπαθώ να μαθαίνω από τα πάντα.
-         Και τι νομίζεις πως μπορείς να μάθεις από εμένα; Τόνισε φανερά ενοχλημένη από τη παρουσία του.
-         Πολλά…, εκφράστηκε ανασηκώνοντας το δεξί του φρύδι.
-         Πολλά; Δηλαδή σαν τι;
-         Ας πούμε για αρχή θα ήθελα να μάθω τι μπορεί να εμπεριέχουν  οι σημειώσεις που έγραφες σήμερα τόσες ώρες!
-         Με παρακολουθείτε;
-         Όχι… απλά έτυχε να περάσω τρεις φορές από το σταθμό και μου έκανε εντύπωση που πάντα ήσουνα  εδώ και έγραφες διάφορα… βασικά μου τράβηξες τη προσοχή από τη πρώτη στιγμή που σε είδα αλλά γενικά όλο αυτό το θέαμα είναι λίγο περίεργο, δε βλέπεις και συχνά  μια κοπέλα να κάθεται τόσες ώρες στο μετρό και να είναι κυριολεκτικά χωμένη σε ένα σωρό πρόχειρες σημειώσεις.
-         Θέλετε να πείτε πως τραβούσα τη προσοχή των περαστικών; Η αλήθεια είναι πως δε το συνειδητοποίησα.
-         Για αρχή μίλα μου στον ενικό. Πρόσταξε.
-         Μάλιστα! Δηλαδή σήμερα εγώ τραβούσα τα βλέμματα όλων των περαστικών; Σχεδόν τον ειρωνεύτηκε.
-         Όχι όλων! Αυτών όμως που σε πρόσεξαν όπως εγώ, τους τράβηξες απόλυτα!  Ίσως και τα σχόλιά τους!
-         Ποσώς με ενδιαφέρει! Αποκρίθηκε χαμογελώντας ευχάριστα!
-         Έδειχνες σα να μη σε νοιάζει τίποτα! Σα να ζεις σε άλλο πλανήτη! Μου κέντρισε το ενδιαφέρον η συμπεριφορά σου και η αλήθεια είναι πως θέλω πολύ να μάθω τι σε οδήγησε σε αυτή!     
-         Έλα κάθισε δίπλα μου και θα σου πω!  Θα είσαι ο πρώτος που θα μάθεις! Αποφάνθηκε χαμογελώντας γλυκά και κάνοντάς του νόημα με το χέρι της του υπέδειξε να καθίσει δίπλα της. Η αλήθεια είναι πως είχε αρχίσει να γοητεύετε έντονα από το ενδιαφέρον μα και τη συμπεριφορά αυτού του όμορφου νεαρού άντρα.
-         Με μεγάλη μου χαρά θα ήθελα να μάθω τι σου συμβαίνει! Αποκρίθηκε κοιτάζοντάς τη κατάματα με σπινθηροβόλο βλέμμα, βλέμμα που την έκανε να αισθανθεί αμήχανα και να χαμηλώσει ντροπαλά το βλέμμα.
-         Τελικά θα μου πεις; Είπε προσπαθώντας να διώξει την αμηχανία που είχε κυριεύσει τη Στεφανία.
-         Α ναι… ξεχάστηκα! Λοιπόν ο λόγος που με οδήγησε σήμερα σε αυτή τη παράλογη ίσως συμπεριφορά για κάποιους δεν είναι το γεγονός ότι είμαι τρελή αλλά ότι…..
-         Ότι….., ρώτησε ο άντρας με αγωνία.
-         Ότι….., ψέλλισε με τη σειρά της και τον κοίταξε ερευνητικά.
-         Ότι; Ρώτησε ξανά αφήνοντας ένα αινιγματικό χαμόγελο να στολίσει τα όμορφα σαρκώδη χείλη του.
-         Πές μου ένα λόγο για τον οποίο αξίζει να σε εμπιστευτώ. Τον αποστόμωσε με αυτή της την ερώτηση.
-         Μάλιστα! Είσαι λίγο ζόρικη αλλά μου αρέσουν τα δύσκολα! Από αυτά μαθαίνω άλλωστε, τόνισε ξύνοντας απαλά το πηγούνι του.
-         Λοιπόν, θα μου δώσεις ένα μονάχα λόγο; Ρώτησε χαμογελώντας γλυκά.
-         Τι θα έλεγες αν σου έλεγα πως ο βασικός λόγος για τον οποίο πρέπει να  μου εξηγήσεις είναι γιατί ίσως εγώ μπορέσω να βρω την απάντηση που ψάχνεις στο τελευταίο ερώτημά σου; Αποκρίθηκε με ένα ιδιαίτερο βλέμμα.
-         Πώς ξέρεις ότι μου λείπει μια απάντηση; Ρώτησε εμβρόντητη.
-         Είδα πως στην ατζέντα σου έγραψες μια ερώτηση. Το μεγάλο ερωτηματικό που της έβαλες δίπλα έκανε μπαμ από μακριά! Αλλά είδα επίσης καθώς σε πλησίαζα και το μεγάλο Χ που έβαλες επάνω στην απάντηση που μόλις τις είχες δώσει! Άρα, η ερώτηση ακόμη περιμένει την απάντησή της, την οποία μπορεί να σου δώσω εγώ αλλά μπορεί και να σε βοηθήσω να τη δώσεις εσύ. Αποκρίθηκε κάνοντας στο πλάι τις πλαϊνές αφέλειες που έκρυβαν τα μεγάλα της μάτια.
-         Ναι! Έτσι νομίζω πως αξίζει να σε εμπιστευτώ! Ψιθύρισε κοιτάζοντας τον κατάματα γοητευμένη και αμήχανη συνάμα.
-        Λοιπόν θα μου μιλήσεις για το λόγο της παράξενης, απρόσμενης για άλλους μα για εμένα περίεργης μεν αλλά ελκυστικής συμπεριφοράς σου; Ρώτησε κοιτώντας τη στα μάτια.
-         Ελκυστικής; Πρόφερε η Στεφανία με γουρλωμένα μάτια.          
-         Ναι ελκυστικής..  Σου είπα δε μου έχει συμβεί κάτι ανάλογο. Με προσέλκυσε όλο αυτό το μυστήριο που αποπνέεις.
-         Η συμπεριφορά μου εννοείς. Τον διόρθωσε.
-         Και η συμπεριφορά σου μα και τα μάτια σου. Τόνισε κάνοντάς την να κοκκινίσει και να ξεροβήξει πριν ξεκινήσει την ανάλυσή της.
-         Λοιπόν όπως σου ξανάπα δε κάθομαι τόσες ώρες εδώ και σημειώνω διάφορα στα χαρτιά μου επειδή είμαι τρελή και δε ξέρω τι κάνω, αντίθετα ξέρω πολύ καλά τι κάνω και για να το αποδείξω χρειαζόταν να μείνω εδώ τόσες ώρες για να κάνω τους υπολογισμούς μου.
-         Δηλαδή; Ρώτησε με τέτοιο τρόπο που δήλωνε πως δε τον ένοιαζε και πολύ ο λόγος που βρισκόταν η Στεφανία εκεί, αλλά αντίθετα το μόνο που τον ένοιαζε ήταν το ότι μιλούσε μαζί του και τον κοιτούσε τόσο αθώα μα και τόσο θελκτικά συνάμα.
-         Λοιπόν… παρατηρώ τα τρένα γιατί αυτά θα με βοηθήσουν να τελειοποιήσω την εργασία μου. Είπε γελώντας κάπως αθώα και παιχνιδιάρικα.
-         Εργασία; Τι είδους εργασία; Φοιτήτρια είσαι;
-         Κάνω μεταπτυχιακό στο τομέα της ψυχολογίας και μας έβαλαν να κάνουμε μια εργασία με θέμα δικής μας επιλογής επάνω στις ανθρώπινες σχέσεις με τέτοιο τρόπο ώστε να συγκρίνουμε τις σχέσεις  των ανθρώπων με κάποιο αγαπημένο δικό μας αντικείμενο. Εγώ λοιπόν που λατρεύω τα τρένα και που από παλιά παρομοίαζα τις ζωές των ανθρώπων με τις διαδρομές των τρένων, ήξερα από την αρχή πιο θα είναι το θέμα της εργασίας μου. Εχθές το δήλωσα και σήμερα σχεδόν το τελειοποίησα. Και λέω σχεδόν επειδή μου έχει μείνει μια αναπάντητη ερώτηση, αυτή που είπες πως θα με βοηθήσεις να απαντήσω. Αποκρίθηκε κοιτώντας τον τρυφερά στα γλυκά του μάτια.
-         Δηλαδή το θέμα της εργασίας σου είναι οι ζωές των ανθρώπων και τα τρένα;
-         Περίπου.. Το θέμα της εργασίας μου το ονόμασα «Ζωή, σα μια διαδρομή τρένου…» Τόνισε με καμάρι.
-         Μάλιστα! Πολύ ενδιαφέρον ακούγεται. Δηλώνω εντυπωσιασμένος!
-         Ευχαριστώ! Είπε χαμογελώντας τρυφερά!
-         Ε λοιπόν αυτό δε το περίμενα! Ειλικρινά δε το περίμενα! Τόνισε γελώντας διακριτικά ο νεαρός άντρας.
-         Δε περίμενες πως βρισκόμουν εδώ για να κάνω την εργασία μου εννοείς; Δηλαδή τι φαντάστηκες;
-         Πολλά πέρασαν από το μυαλό μου….. αλλά κυρίως νόμιζα πως βρισκόσουν εδώ γιατί ήθελες να φύγεις από πολλά πράγματα που σε κάνουν να στεναχωριέσαι και να πονάς στη καθημερινότητά σου.
-         Η αλήθεια είναι πως αυτό το στάδιο το πέρασα πριν λίγα χρόνια στη ζωή μου και ευτυχώς, τώρα πια είμαι καλά και μπορώ να πω πως όλα πάνε κατ’ ευχήν στη ζωή μου. Ζορίστηκα αλλά τα κατάφερα και αυτό έχει σημασία.
-         Μου αρέσει που μιλάς με τόσο σιγουριά, μα πιο πολύ μ’ αρέσει η γυαλάδα που έχουν αυτή τη στιγμή τα μάτια σου.
-         Είμαι σίγουρη πια για τη ζωή μου, για τον εαυτό, για τα θέλω μου και γι’ αυτό τα μάτια μου λάμπουν. Λάμπουν από σιγουριά και από δίψα για ζωή!
-         Χαίρομαι που μιλάς έτσι! Ειλικρινά χαίρομαι που υπάρχουν ακόμη τέτοιοι άνθρωποι στην εποχή μας και ακόμη χαίρομαι πιο πολύ που είσαι εδώ μαζί μου! Τόνισε με ερωτικό ύφος και της άγγιξε απαλά το χέρι, κάνοντας αυτόματα τη Στεφανία να ανατριχιάσει και να θυμώσει μαζί του.
-         Λοιπόν ξέρεις κάτι; Όλοι το ίδιο είστε!. Τόνισε θυμωμένη και αρπάζοντας τη τσάντα έφυγε βιαστικά από το παγκάκι αφήνοντας άναυδο το γοητευτικό άντρα να τη κοιτάζει μη μπορώντας να καταλάβει γιατί άλλαξε τόσο πολύ η συμπεριφορά της ή μήπως είχε καταλάβει….;
-         Τι έπαθες; Τη ρώτησε δυνατά πιάνοντας τη απαλά από το χέρι.
-         Θέλω να φύγω, αυτό είναι όλο! Είπε με πείσμα!
-         Μα γιατί; Τι έκανα λάθος; Μια χαρά δε μιλούσαμε;
-         Ναι αυτό ακριβώς είναι! Μιλούσαμε μια χαρά μέχρι τη στιγμή που…, διέκοψε αγανακτισμένη πια τη φράση της.
-         Μέχρι που; Ρώτησε με απαλή φωνή και τη κοίταξε με καθησυχαστικό βλέμμα.
-         Τίποτα.., άστο, βλακεία μου! Είπε η Στεφανία κοιτώντας χαμηλά.
-         Σε έφερα σε δύσκολη θέση ε; Σε φλέρταρα έντονα και θύμωσες μαζί μου.  Με συγχωρείς! Τόνισε τρυφερά!
-         Μα το θέμα είναι πως δε ξέρω γιατί νεύριασα, ψέλλισε απαλά….
-         Μάλλον φοβήθηκες….
-         Τί πράγμα να φοβηθώ;
-         Μη με γνωρίσεις  ή με αφήσεις να σε γνωρίσω εγώ καλύτερα…
-         Δηλαδή;
-         Να… οι άνθρωποι που έχουν πληγωθεί πολύ στη ζωή τους κλείνονται στον εαυτό και στα συναισθήματά τους και κάθε φορά πουν αισθάνονται πως κάποιος άνθρωπος μπορεί να τους «ξεκουμπώσει» φοβούνται και απομακρύνονται από αυτόν. Τόνισε χαϊδεύοντας απαλά το μάγουλό της.
-         Δηλαδή φοβήθηκα μη σε αφήσω να με ανακαλύψεις; Ρώτησε κοιτώντας τον ρομαντικά.
-         Ας το πούμε κι έτσι… Τόνισε χαρίζοντάς της το πιο γλυκό του χαμόγελο και πιάνοντας τη από το χέρι την έβαλε να καθίσει ξανά στο παγκάκι πάνω στο οποίο είχε αφήσει το μπλε φάκελο με τις σημειώσεις της.
-         Παραλίγο να αφήσεις εδώ τις σημειώσεις σου! Θύμωσες πολύ μαζί μου; ρώτησε καθισμένος πια μια ανάσα από αυτήν.
-         Όχι τίποτα άλλο, θα έχανα και την εργασία μου! Κι άντε πάλι από την αρχή! Τόνισε χαμογελαστή και καθησυχασμένη πλέον.
-         Λοιπόν θα  μου μιλήσεις τώρα για το θέμα της εργασίας σου; Ρώτησε με γλυκιά φωνή και η συζήτηση άρχισε να κυμαίνετε σε φιλικό επίπεδο.
-         Πάντα πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω πως η ζωή ενός ανθρώπου έχει μια κοινή συνισταμένη με τη διαδρομή ενός τρένου. Είπε θαρραλέα η Στεφανία.
-         Δηλαδή;
-         Πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω πως η ζωή μας έχει πολλά κοινά με τη διαδρομή ενός τρένου. Τι εννοώ…. Το δικό μας ταξίδι στη ζωή είναι όπως ακριβώς είναι και το ταξίδι του τρένου. Επιβιβάζονται και αποβιβάζονται καθημερινά πολλοί άνθρωποι σε αυτή όπως ακριβώς συμβαίνει και στα τρένα. Σε κάθε στάση ενός τρένου μπαινοβγαίνουν πολλοί άνθρωποι, το ίδιο συμβαίνει και στα στάδια της ζωής μας. Κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους θα επιβιβαστούν ξανά στο ίδιο βαγόνι, κάποιοι άλλοι όμως δε θα επιβιβαστούν ποτέ ξανά στο ίδιο. Ίσως να μη ξαναμπούν και ποτέ σε τρένο. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή μας, άνθρωποι θα περνοδιαβαίνουν  τακτικά το κατώφλι της. Άλλοι θα κατεβούν και θα ξαναγυρίσουν και άλλοι θα κατεβούν και δε θα γυρίσουν ποτέ ξανά πίσω.
-         Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου! Πρόσθεσε ο νεαρός άντρας.
-         Επίσης υπάρχει και ένα άλλο κοινό στοιχείο. Οι εκδορές του τρένου. Σήμερα παρατήρησα πολλούς ανθρώπους, ιδιαίτερα τους νεαρούς να μη προσέχουν τους τοίχους του τρένου και να τους γρατζουνάνε, να τους βρωμίζουν και να τους προκαλούν εκδορές. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή μας. Κάποιοι από τους δικούς μας «επιβάτες» δε θα μας προσέξουν ποτέ όπως πρέπει και θα μας πληγώσουν. Βέβαια θα κατέβουν πιθανών  στην επόμενη στάση αλλά οι εκδορές της ψυχής μας θα υπάρχουν εκεί για να μας τους θυμίζουν μέχρι να μπει κάποιος άλλος σε κάποια άλλη στάση και να τις γιατρέψει….να τις βάψει αν θες… γιατί ακόμα και τα τρένα κάποια στιγμή τα βάφουν και τα επιδιορθώνουν γενικότερα. Όπως συμβαίνει και στη ψυχή μας δηλαδή! Κάποιες φορές χρειάζεται και αυτή την «επιδιόρθωσή» της. Τόνισε με σιγουριά και αισθάνθηκε τη δική της ψυχή να της λέει πως τώρα πια έχει επιδιορθωθεί πλήρως από κάποιον που κάποτε την είχε ζωγραφίσει με «κόκκινο» χρώμα.
-         Και έπειτα υπάρχουν και άλλες τόσες ομοιότητες! Συνέχισε εκστασιασμένη.
-         Όπως; Ρώτησε μαγεμένα ο νεαρός άντρας.
-         Σήμερα πρόσεξα πως πολλοί άνθρωποι τρέχουν  σα «παλαβοί» για να προλάβουν το τρένο και κάποιες φορές μπαίνουν κυριολεκτικά στο «παρά πέντε» μέσα στο βαγόνια του, δίνοντας μάχες με τις πόρτες τους. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με εμάς τους ανθρώπους. Πολλοί άνθρωποι δίνουν μάχες για να καταφέρουν να «επιβιβαστούν» μαζί μας στο ταξίδι της ζωής μας, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι το κάνουν αποκλειστικά για εμάς. Στην επόμενη στάση θα έχουν ήδη κατεβεί….. όχι όλοι…. Αλλά οι περισσότεροι θα έχουν κατεβεί… ψέλλισε λυπημένα.
-         Αλλά δε πειράζει... γιατί η επόμενη στάση είναι κάπου παρακάτω και περιμένει…. Είπε πλέον πιο αισιοδοξία η Στεφανία.
-         Και θα γεμίσει ξανά κόσμο, κόσμο καλό και κακό, αλλά κάποια στιγμή θα αδειάσει το βαγόνι. Λίγοι θα μείνουν μέσα του, ελπίζω βέβαια μόνο οι καλοί…. Και ύστερα πάλι τα ίδια στην επόμενη στάση! Και ουτω καθεξής. Η ιστορία επαναλαμβάνεται! Συνέχισε να εξηγεί στον άντρα γεμάτη εκστασιασμό και περηφάνια για τις διαπιστώσεις τις.
-         Πόσο δίκιο έχεις! Πραγματικά πιάνω τον εαυτό μου να συμφωνεί μαζί σου! Αποκρίθηκε γλυκά ο άντρας.
-         Αυτό είναι καλό για την εργασία μου! Αποφάνθηκε χαμογελώντας η κοπέλα.
-         Θα ήθελα πολύ να διαβάσω την εργασία σου ολοκληρωμένη! Ειλικρινά θα το ήθελα!
-         Γιατί όχι; Όταν τη δαχτυλογραφήσω θα στη δώσω, εξάλλου εκεί θα αναλύσω πολύ περισσότερα απ’ όσα σου είπα! Είπε με απίστευτη χαρά.
-         Τελικά το ερώτημα που δε μπορείς να απαντήσεις ποιο είναι; Είπε ο νεαρός άντρας.
-         Πίστευα πως ο μόνος επιβάτης που μπορεί να είναι από την  αρχή μέχρι το τέλος της διαδρομής ενός τρένου είναι ο οδηγός του, κανένας άλλος, όμως διαπίστωσα πως ούτε αυτό ισχύει.
-         Γιατί;
-         Γιατί ακόμη και οι οδηγοί αλλάζουν ύστερα από κάποιες ώρες. Απάντησε η Στεφανία.
-         Κι αυτό τί σημαίνει; Πώς στη ζωή μας σε ολόκληρο το ταξίδι δεν έχουμε κανέναν από την αρχή μέχρι το τέλος;
-         Μα έχουμε! Τους εαυτούς μας! Τόνισε η Στεφανία.
-         Άρα εμείς είμαστε οι οδηγοί των δικών μας τρένων! Είπε ο άντρας.
-         Ναι μα και οι οδηγοί αλλάζουν στη διαδρομή των τρένων. Συνέχισε η Στεφανία.
-         Ναι αλλά την επόμενη μέρα θα είναι πάλι εκεί!
-         Δεν είναι το ίδιο!
-         Μήπως δεν υπάρχει απάντηση; Υποστήριξε ο άντρας.
-         Και θα αφήσω την εργασία μου δίχως απάντηση; Όχι δε μπορεί… υπάρχει! Αλλά ποιά θα μπορούσα να δώσω εγώ ως απάντηση; Αναρωτήθηκε.
Και εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ο ήχος του τρένου! Το τελευταίο τρένο για σήμερα σε λίγο θα έκανε την εμφάνιση του! Λίγοι οι άνθρωποι στις αποβάθρες… λίγοι και στα βαγόνια του….
-         Έρχεται το τρένο! Είπε δυνατά ο άντρας.
-         Το τελευταίο για σήμερα. Λίγοι άνθρωποι στις αποβάθρες, λίγοι και οι επιβάτες του, ως είθισται δηλαδή, τόνισε η Στεφανία.
-         Δε θα ’ρθεις; Ρώτησε ο άντρας που μόλις σηκώθηκε για να κατευθυνθεί προς τις γραμμές του τρένου αφήνοντας τη Στεφανία καθισμένη ακόμη στο παγκάκι.
Η Στεφανία, σηκώθηκε όρθια, πήρε στην αγκαλιά της το φάκελο με τις σημειώσεις και σκεπτόμενη έντονα, γύρισε και είπε χαμογελαστή στον άντρα.
-   Το σπίτι μου είναι δυο στενά παρακάτω! Δε πηγαίνω με το τρένο! Πηγαίνω πάντα με τα πόδια!
-         Δηλαδή δε θα συνταξιδέψουμε; Ρώτησε στενάχωρα ο άντρας για να εισπράξει το αρνητικό χαμόγελο της Στεφανίας, η οποία τον χαιρέτησε κάνοντας του νεύμα με το χέρι, του χαμογέλασε γλυκά και έφυγε προς την αντίθετη κατεύθυνση, δηλαδή προς τις κυλιόμενες σκάλες.
Ο νεαρός άντρας στεκόταν ανάμεσα προβληματισμένος ανάμεσα στις γραμμές του τρένου και στη Στεφανία που είχε ήδη φτάσει στις κυλιόμενες σκάλες.
Το τρένο είχε ήδη φτάσει και οι πόρτες του τον προκαλούσαν να μπει μέσα του. Άκουγε το σφύριγμα του να τον καλεί να επιβιβαστεί αλλά δε μπορούσε να πάρει τα μάτια του από τη Στεφανία που απομακρυνόταν γοργά από κοντά του.
Κοίταξε βιαστικά το τρένο, κοίταξε τη Στεφανία που είχε αρχίσει να απομακρύνεται επικίνδυνα και χωρίς δεύτερη σκέψη έτρεξε ξοπίσω της, ανεβαίνοντας τρέχοντας τις σκάλες φωνάζοντας:
-         Στάσου! Κοπελιά στάσου! Την έχω την απάντηση!
-         Ποιά είναι η απάντηση λοιπόν; Τον ρώτησε χαρωπά η Στεφανία που τον περίμενε επάνω στο τέλος των κυλιομένων σκαλών.
-         Δεν είμαστε οι οδηγοί των τρένων! Είμαστε απλά κάποιοι από τους επιβάτες του! Φώναξε περιχαρής.
-     Μονάχα έτσι θα μπορέσουμε να γίνουμε επιβάτες κάποιου άλλου τρένου γιατί μη ξεχνάς πως ακόμη και οι οδηγοί των τρένων στην ουσία επιβάτες είναι και έχουν κάθε δικαίωμα να κατεβούν και να επιβιβαστούν σε κάποιο άλλο βαγόνι. Δεν είμαστε εμείς το τρένο, είμαστε και εμείς επιβάτες του και ταυτόχρονα είμαστε και επιβάτες κάποιων άλλων τρένων. Τόνισε με ονειροπόλο βλέμμα που χανόταν μέσα στα δυο της μάτια.
-    Δεν έχει σημασία ποιος θα μείνει μέχρι τέλος, σημασία έχει να μείνει… και θα μείνει… αν όχι στο δικό σου τρένο, θα μείνει στο δικό του, μαζί με εσένα όμως! Συνέχισε λαχανιασμένα, γλυκά μα και ευτυχισμένα συνάμα!
-         Στεφανία! Του συστήθηκε εκείνη χαμογελώντας γλυκά!
-         Νίκος! Καλώς ήρθες στο «τρένο» μου! Ψέλλισε τρυφερά τη στιγμή που άγγιξε το απαλά το παγωμένο χέρι της, πριν προλάβουν να δώσουν το πρώτο τους φιλί…



Σχόλια

  1. Απαντήσεις
    1. να σαι καλα γλυκια μου!
      ευχαριστω πολυ! φιλακιααα!!! καλο βραδυ να εχεις!

      Διαγραφή
  2. Πολύ όμορφη η ιστορία σου, καλή μου! Ο καθένας μας επιβιβάζεται σε ένα τρένο και ευτυχώς που στην πορεία έχει τη δυνατότητα να αλλάξει τρένο και προορισμό, ξεφεύγοντας από ένα καρμικό μέλλον!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να σαι καλα γλυκο μου Σοφακι! Ευχαριστω πολυ!!! Φιλακια πολλα! Να εχεις ενα ομορφο βραδυ!

      Διαγραφή
  3. καλή μου εκφρασούλα πολύ όμορφη η ιστορία σου...την διάβασα από την αρχή ως το τέλος...δεν την ξεπέταξα :) μου άρεσε πολύ η ιστορία σου όλη αρχή-μέση-τέλος.... φιλούθκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ημουνα σιγουρη οτι θα την αγκαλιαζες δελφινακι μου!
      σ ευχαριστω μεσα αο τη καρδια μου!
      φιλακια και καλο βραδυ σου ευχομαι!!!!

      Διαγραφή
  4. ΝΑ ΤΑ ΛΕΣ ΕΣΥ ΚΑΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΠΟΥ ΘΕΛΕΙ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει
    είναι που ονειρεύομαι σαν τον Καραγκιόζη,
    φίλους και εχθρούς στις φριχτές μου πλάτες,
    όλους να τους κουβαλώ, σαν νάταν επιβάτες."
    Αν και μακροσκελής την διάβασα και μου άρεσε,έδωσες και ωραίο τέλος.
    Οι καλές καρδιές ταξιδεύουν παρέα με τις όμοιες τους.
    Καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καλημερα φιλε; φιλη; τη σημασια εχει; χαχαχα
      να σαι καλα! ευχαριστωωω!
      να εχεις μια ομορφη μερα ευχομαι ολοψυχα!
      κ μου αρεσε αυτο για τις καρδιες. χιχιχι
      φιλιαα

      Διαγραφή
  6. Καλημέρα
    Η ζωή είναι μία διαδρομή και εσύ την παρομοίασες πολύ εύστοχα με του τρένου. Το κείμενό σου είναι εξαιρετικό!
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καλημερα Ελενη μου!
      ευχαριστω καρδια μου για τα καλα σου λογια!
      φιλακια ολλα!!! να εχεις μια ομορφη μερα!

      Διαγραφή
  7. δεν την ξεπέταξα.. την ρούφηξα!!!! υπέροχη!!!!!

    καλημέρα!!!!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. σ ευχαριστω Ζαχαρουλα μου!
      να σαι καλα γλυκο μου κοριτσακι!
      να εχεις μια ομορφη μερα ευχομαι ολοψυχα!
      φιλακιααα

      Διαγραφή
  8. Κική μου , καλημέρα !!!!! Θα διαβάσω την ιστορία το βράδυ που θα έχω
    περισσότερο χρόνο για να μην τη διαβάσω βιαστικά !!!! Να είσαι καλά !!!
    Φιλάκια !!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ενταξει φιλη μου! οταν εχεις ελευθερο χρονο φιλακια πολλα! καλημερα!

      Διαγραφή
  9. Και δε μου λες ρε κοπελιά;;; Γιατί αυτά τα θαύματα γίνονται μόνο στα (έστω και διαδικτυακά) βιβλία και δε γίνονται και στην πραγματικότητα;; Μου το λες σε παρακαλώ;; Τι θες τώρα δηλαδή;; Να πάω να κατοικοεδρεύσω σε κανένα σταθμό, μέχρι να γίνει το ¨θαύμα";; Ζήτω που καήκαμε! Πάω να πάρω ένα τοστ, ένα νερό και κάτι σημειώσεις για ξεκάρφωμα!!! Αχαχαχα! Σε φιλώ γλυκά και συνεπαρμένη! Καλημέρα φίλη μου! :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαχαχαχα
      ορεξατη σε κοβω σημερα!
      καλημερα αδυναμια!
      καλε γινονται και εξω αυτα τα θαυματα αλλα εμεις εχουμε σταματησει να τα ιστευουμε εδω και χρονια!
      φιλακιαααα! μια ομορφη μερα ευχομαι ολοψυχα!!!

      Διαγραφή
  10. Ζωγράφισες, Κική μου, ζωγράφισες. Υπέροχα δοσμένη.
    Μου θύμισες ένα βιντεάκι, που μου είχε δώσει μια φίλη πριν καιρό. Δες το όταν έχεις χρόνο, αξίζει.
    Καλή Κυριακή! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καλημερα κοριτσι μου! ευχαριστωωω για τα καλα σου λογια! αυριο θα δω το βιντεακι γιατι σημερα δεν εχω καλο σημα! οκ; φιλακιααα ζουζουνα! να εχεις μια ομορφη μερα!

      Διαγραφή
  11. Καλημέρα! Εξαιρετικό το κείμενό σου, πολύ εύστοχοι οι παραλληλισμοί του!
    Μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι και μου αρέσει που τον μεταφέρεις αυτό τον τρόπο στο διάλογο δύο ανθρώπων, ενσωματωμένο μέσα στο κείμενό σου...
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. να σαι καλα κοριτσακι μου! σε ευχαριστω!!!
      καλο βραδυ! φιλακιααα

      Διαγραφή
  12. Ορκίζομαι ότι διάβασα όλο το κείμενο και αν λέω ψέμματα να μην.....σώσω να νοικιάσω την γκαρσονιέρα στην Κυψέλη που γέμισε νυχτερίδες και αράχνες γλυκιά μου!
    Την διάβασα όλη γιατί έτσι όπως την έγραψες μας κρατούσες σε αγωνία και ήθελα οπωσδήποτε να μάθω ποια στον κόρακα ήταν αυτή η ερώτηση που έμεινε
    αναπάντητη.
    Τώρα που έμαθα, μπορώ……να πεθάνω ήσυχη και ήρεμη και …..με την γκαρσονιέρα ξενοίκιαστη.
    Να είσαι καλά να γράφεις τα όμορφα κείμενα σου και εμείς ακόμη καλύτερα, για να σε διαβάζουμε!
    Την αγάπη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαχαχαχα
      οκ! καταρχας χαιρομαι για τη γκαρσονιερα
      αλλα να τη νοικιασεις! μη την αφησεις μονη και ερημη!
      χαχαχαχα
      σ ευχαριστω χριστιν μου!
      καλο βραδυ!
      φιλιαααα

      Διαγραφή
  13. Καλησπέρα Κική μου!!! Με την τρίτη επίσκεψη κατάφερα να τελειώσω την ανάγνωσή του! :)) Μου άρεσε πολύ η ιστορία σου και το ωραίο τέλος που έδωσες. Φιλάκια πολλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστω κοριτσαρα μου! Να εισαι καλα!
      Να εχεις ενα ομορφο βραδυ και φιλια σου στελνω για καληνυχτα!

      Διαγραφή
  14. Κική καλησπέρα συγνωμη που δε σε ενημέρωσα έγκαιρα.Ήταν από λαθος μου θεώρησα πως θα είχες ενημέρωση απο τους αλλους.Δεν θα ξανασυμβει..Ειλικρινά συγνωμη!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. δε καταλαβα φιλε μου τι εννοεις.... αν θελεις στειλε μου μαιλ να μου εξηγησεις. θα το βρεις στα στοιχεια του ροφιλ μου.
      ειλικρινα δεν εγινε κατι. ολα καλα! δε θυμωσα για κατι για να ζητας συγνωμη.
      να εισαι καλα! και να εχεις ενα ομορφο βραδυ!

      Διαγραφή
  15. Κικη μου εγω απορροφηθηκα απο την ιστορια σου ειναι πολυ γλυκια και μεσα απο τα νοηματα και τους παραλληλισμους βγαινει και ενα πολυ ρομαντικο πλησιασμα δυο ανθρωπων , εχει δικιο η Joan Petra θα ηθελες να συμβαινουν και στη ζωη αυτά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Kαλημερα Μαιρούλα μου!
      Ευχαριστω πολυ για τα καλα σου λογια!
      Θελω να πιστευω πως συμβαινουν αυτα στη ζωη μας αλλα μας φαινονται λιγοτερο ρομαντικα απ οτι θα μπορουσαν να ειναι! :)
      Σου ευχομαι ολοψυχα να εχεις μια ομορφη εβδομαδα! Φιλακια πολλα! <3

      Διαγραφή
  16. Κική μου έχεις έμπνευση, έχεις ταλέντο στους διαλόγους που τους θεωρώ πάντα το δύσκολο κομμάτι ενός έργου για να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον και να μη το προσπεράσει κάποιος ... ελάχιστα αυτά που βρήκα περιττά στο κείμενο , δείχνει καλοδουλεμένο και φυσικά κάνω κριτική σαν αναγνώστρια ενός έργου και όχι μόνο σαν η μπλοκοφίλη σου Λεβίνα μια και βασίζομαι στον πρόλογό σου που ζητάς σοβαρή αντιμετώπιση του έργου σου.
    Όσο περισσότερο δουλεύεις επάνω σε αυτό που αγαπάς
    τόσο καλύτερη θα γίνεσαι και τόσο πιο εύκολα θα τρέχει
    " η πένα σου στο χαρτί "
    Τα φιλιά μου και εύχομαι κάποια στιγμή να κρατώ
    στα χέρια μου ένα δικο σου έργο.

    Καλό βράδυ :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημερα Λεβινακι μου, αγαπητο μου Λεβινακι!
      Καταρχας σε ευχαριστω παρα πολυ για τη σημασια που εδωσες στην ιστορια μου και για οσα μου επισημανες! Σ ευχαριστω παρα πολυ! Ειναι σημαντικο για μενα για να βλεπω τα λαθη μου και να τα διορθωνω. Για να ειμαι ειλικρινης ξερω πως οσα γραφω σχεδον παντα θελουν συμμαζεμα αλλα βγαινουν τοσο εντονα απο μεσα μου που δε μπορω να τα μαζεψω. Μου κανουν αυτα κουμαντο ακομα, θα τους κανω εγω ομως καποια στηγμη που θα παει! ;)
      Ευχαριστω για ολα! Να εισαι καλα ματια μου!
      Κι οσο για την ομορφη ευχη σου να ξερεις πως τη κρατω σα φυλαχτο και στην ανταποδιδω εις διπλουν! Εσυ εισαι ετοιμη να εκδωσεις! Στο ευχομαι να γινει αμεσα αυτο! Φιλακια πολλα! Να εχεις μια ομορφη μερα! Καλη εβδομαδα να ευχηθω! Μακιααα

      Διαγραφή
    2. Κική μου Καλημέρα…
      Κρατώ ως αρχή μια φράση του Salinger που είπε… Υπάρχει μια υπέροχη ηρεμία στο να μη δημοσιεύεις…. Δεν θα σου το ερμηνεύσω αυτό , νομίζω το καταλαβαίνεις.
      Θα σου πω αυτό που μου είπε κι εμένα ένας φίλος που σέβομαι το έργο του και η γνώμη του με βοήθησε να δω με άλλη σκοπιά ότι γράφω αν και συχνά κάνω κι εγώ παρασπονδίες…
      Ξεσκόνισε πολύ καλά αυτά που έγραψες με συναισθηματική φόρτιση , αφαίρεσε ότι μελοδραματοποιεί το κείμενό σου, περιττές περιγραφές Κική μου που μόνο όγκο προσθέτουν , μην παρασύρεσαι από τον συναισθηματικό σου κόσμο, τιθάσευσέτον … Ξεκίνησες διστακτικά το κείμενό σου, με πολλές περιγραφές που θα μπορούσες να τις συμμαζέψεις, προχώρησες με πιο μεστό αποφασιστικό λόγο χωρίς να κάνει κοιλιά και στο τέλος ενώ έχεις την ικανότητα να το κάνεις πιο ατμοσφαιρικό… η μανιέρα του εύκολου τέλους που φεύγει το ζευγάρι αγκαλιασμένο και δίνει και το πρώτο του φιλί δεν με ικανοποίησε… Φυσικά αυτή είναι η γνώμη μου Κική μου κι όχι απαραίτητα σωστή ή ότι πρέπει να την ενστερνιστείς… σε κάθε βιβλίο που διαβάζω μέσα μου κρατώ εκείνα που μου άρεσαν κι εκείνα που προσπέρασα και έτσι σοβαρά αντιμετώπισα το δικό σου κείμενο.
      Μην παρασύρεσαι και μη φοβάσαι να «κόψεις» κομμάτια από αυτά που έγραψες γιατί αυτά που λυπάσαι να κόψεις πολλές φορές θα σε παρασύρουν σε ανούσια μονοπάτια. Το μυαλό σου γεννά … αυτό που θα πετάξεις θα το ελευθερώσει ακόμα περισσότερο να είσαι σίγουρη.
      Πολλά έγραψα και θα φανώ εγώ τώρα κουραστική και προς Θεού, δεν σου κάνω κήρυγμα… σου γράφω αυτά που ακολουθώ κι εγώ … όσο μπορώ :-)

      Kαλή εβδομάδα μάτια μου
      Προχώρα , διάβαζε, δούλευε, γράφε πολύ ....

      Διαγραφή
    3. Καλα κανεις και μου τα λες αυτα Λεβινακι μου! Σ ευχαριστω απο καρδιας! Βασικα μου αρεσει που με αντιμετωπιζεις πιο αυστηρα γιατι αυτο δειχνει πως βλεπεις κατι "καλο" σε μενα και θελεις να με βοηθησεις να το ανακαλυψω και να το τιθασευσω και εγω!

      Νοιωθω μεγαλη τιμη και χαρα που σε εχω εστω και μπλοκοφιλη!!! Πολυτιμα οσα μου ειπες σημερα!!! Να εισαι καλα ματια μου!!

      Το μονο που καπως διαφωνω ειναι στη φραση του Salinger. Θεωρω πως οτι αγαπαμε πολυ και το κανουμε πραξη μονο ηρεμια μπορει να μας δωσει. Απο κει και περα ειναι στο χερι μας να διαχειριστουμε σωστα τις εκαστοτε προοπτικες μας!

      Φιλακια πολλα κοριτσακι μου! <3

      Διαγραφή
  17. Πολύ όμορφη ιστορία με ωραία μηνύματα, τη διάβασα απο το κινητό μου να φανταστεις Κική μου, δεν ήθελα να την αφήσω στη μέση. Οι διάλογοι κι οι παραλληλισμοί πολύ ενδιαφέροντες! Μπράβο σου !!! Καλό ´βράδυ με φιλιά πολλά!!!:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημερα γλυκο μου Κατερινακι! Ευχαριστω πολυ για τα καλα σου λογια! Ελπιζω να μη σε κουρασα αφου τη διαβασες απο το κινητο, ειναι και μεγαλη, σιγουρα θα κουραστηκες. Συγνωμη.... Άλλη φορα και μιση να τη διαβαζεις δε πειραζει, μπορεις να επιστρεψεις για τη συνεχεια οποτε θελεις.
      Σου ευχομαι ολοψυχα μια ομορφη μερα, μια ακομη καλυτερη εβδομαδα και σ ευχαριστω απο καρδιας που παντα εισαι εδω για μενα! Φιλακια πολλα!

      Διαγραφή
  18. Εντέλει το ηθικό δίδαγμα είναι παλιό και απλό, μη μιλάς σε αγνώστους! Επίσης μένουν αναπάντητα δύο ερωτήματα, γιατί έτρεχε να το προλάβει το τρένο... και γιατί έκατσε να συνομιλεί μ' έναν άγνωστο;
    Μπορείς να φανταστείς το γιατί; Όχι; Ούτε κι εγώ! :)

    Καλή εβδομάδα.

    Υ.Γ. Με αφορμή τα τρένα, θυμήθηκα μια παλιά και πολύ καλή ταινία «Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν» (OSTRE SLEDOVANE VLAKY δες εδώ). Αν την βρεις δες την οπωσδήποτε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαχαχαχαχα
      ενταξει, τωρα τι να πω εγω πανω σε αυτα.

      βασικα μη ψαχνεις να βρεις ηθικα διδαγματα στις σκεψεις κανενος, το οτι δημιουργει καποιος μια ιστορια δε σημαινει οτι το κανει για να σου περασει καποιο μυνημα, το μυνημα αλλωστε μπορει να στο πει σε δυο γραμμες, το κανει απλως για να σου δημιουργησει μια ατμοσφαιρα και να σε παρασυρει καπου μαζι του.

      και επισης τα ηθικα διδαγματα "ζουνε" μαζι μας, δε χρειαζετε να τα ανακαλυπτουμε μεσα απο ιστοριες. κι αυτα που λενε πως ολες οι ιστοριες εχουν διδαγματα, μη τα πιστευεις, στο ξαναλεω, τα διδαγματα ζουνε αναμεσα μας.

      τωρα σχετικα με τα ερωτηματα σου, αν και θα πρεπε να σκεφτεις λιγο μονος και να απαντησεις σε αυτα θα στα πω. γενικα να ξερεις πως δεν αναλυω ολα οσα σκεφτομαι σε αυτα που γραφω γιατι θελω ο αλλος να σκεφτει και κατι μονος του. και τρια πραγματα να σκεφτει διαφορετικα απο αυτα που σκεφτηκα εγω, εμενα χαρουμενη θα με κανουν!

      λοιπον με το δικο μου σκεπτικο η κοπελα οπως θυμασαι ετρεχε να προλαβει το τρενο στην αρχη και οταν εφτασε και μπορουσε να επιβιβαστει το ειδε να κλεινει μπροστα της και δεν εκανε κατι γι αυτο. αφου οι διαδρομες των τρενων ειναι ηζωη μας αυτο τι θα μπορουσε να ηταν; εν ολιγοις ειναι η εκφραση "εφαγα πορτα στη ζωη". Καμια φορα θες να δεις τη ζωη να ξεγλιστρα απο μπροστα σου για να νοιωσεις τη σημασια της και η Στεφανια για να αναλυσει ολα τα υπολοιπα επρεπε να ζησει αυτη τη στιγμη πρωτα.

      σχετικα με το δευτερο ερωτηματικο θα σου απαντησω απλα. γιατι να μη μιλησει με εναν αγνωστο; ολοι αδερφια δεν ειμαστε; παιδια ενος Θεου. δε βρισκω λογο να μη το κανει και κυριως οταν δε κινδυνευει!

      τη ταινια θα την εχω στο νου! σ ευχατιστω για τη προταση!

      καλη εβδομαδα και σε σενα φιλε!

      Διαγραφή
  19. Μου άρεσε πολύ η ιστορία σου! Και με έβαλε σε σκέψεις... Είμαστε όντως κι εμείς απλοί επιβάτες στο τρένο μας?.....
    Πολύ γλυκιά και τρυφερή!!!
    Φιλάκια Κική! Να'σαι καλά! Καλή εβδομάδα!!!!!!! :))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. νομιζω οτι θα δουμε στη ορεια τι ειμαστε αγγελακι μου.
      το μελλον θα δειξει.

      φιλακια ολλα γλυκουλα μου! καλο βραδυ και καλη εβδομαδα!

      Διαγραφή
  20. Εγώ θα έρθω το πρωί σαν τραίνο πρωινό να σε διαβάσω!
    Καλό βράδυ για τώρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Και ήλθααα! Λοιπόν Κική μου έχεις αδιαμφισβήτητο ταλέντο στην μυθοπλασία και στο στήσιμο σκηνών. Έχεις ιδέες όμορφες τις οποίες ξέρεις να αναπτύσεις με πολλή άνεση. Η παραπάνω ιστορία με την παρομοίωση της ζωής μας με τις διαδρομές των τρένων έτσι όπως την ξετύλιξες ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και την διάβασα ολόκληρη τώρα πριν από λίγο. Μου άρεσε πολύ. Θέλω όμως με όλο το θάρρος να σου πω ότι για ανάρτηση σε μπλόγκ ίσως να ήταν αρκετά μεγάλη καθώς θα μπορούσε ίσως να χωριστεί σε δύο μέρη. Στην συνέχεια θα σε παρότρυνα με όλη μου την εκτίμηση να λάβεις πολύ σοβαρά υπόψη σου τις θαυμάσιες εισηγήσεις της Λεβίνας, πράγμα που σε βεβαιώνω θα κάνω εγώ για τα δικά μου γραπτά. Πάντως είσαι ένα γνήσιο ταλέντο ορμητικό που είμαι βέβαιοw ότι κάποτε θα κρατάμε στα χέρια μας σελίδες ενός βιβλίου σου.

    Y.Γ Α! Και κάτι άλλο. Νομίζω ότι είναι καλό να αφήνεις τις αναρτήσεις σου να ανασαίνουν λίγο πριν τις "καπελώσεις" με κάποια νέα. Αυτό το έκανα εγώ στην αρχή και είδα ότι μερικά κείμενα μου χάνονταν χωρίς να τα δει και να τα ωριμάσει το φως του ήλιου και τα μάτια των αναγνωστών.
    Με πολλή εκτίμηση για το εξαιρετικό σου ταλέντο και αγάπη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα καλέ μου φίλε Χριστόφορε!

      Για την αρχή θέλω να σου πω για άλλη μια φορά ένα μεγάαααλο ευχαριστώ που είσαι παντα εδω για μένα με το καλο σου λογο και με τις συμβουλες σου που πραγματι ειναι δωρο και χαρα για μενα!

      Εσεις μπορει να μη το ξερετε αλλα σπιτακια οπως το δικο σου, της Λεβινας και πολλων άλλων φίλων που καθημερινά επισκέπτομαι είναι διδασκαλεία για μένα το λέω και το πιστευω βαθια! Ερχομενη σε σας και διαβαζοντας σας, μελεταω τα παντα και οταν λεω τα παντα εννοω τα παντα. Οχι φυσικα για να αντιγραψω αλλα για να μαθω! Και μαθαινω! Κυριως μαθαινω τι θα πει ηθος και αξιοπρεπεια και αυτο θεωρω πως ειναι υπερανω ολων!

      Αν και φανταζομαι καταλαβες τι εννοω, εγω θα στο αναλυσω λιγο. Θα σου πω ενα απλο πραγμα, ειχε τυχει να συνομιλησω με καταξιωμενη ας πουμε συγγραφεα μυθιστορηματων παλιοτερα και συνεχεια μιλουσε για τα εργα της και το ποσο αγωνιστηκε να πετυχει, ποτε δε μου ειπε κατι για το αν μπορω να κανω κατι καλο κι εγω. Δε με διδαξε ηθος, με διδαξε εγωισμο και μισαλλοδοξια. Δε μου αρεσαν αυτα και δε τα κρατησα λεπτο στο μυαλο μου. Στη προκειμενη περιπτωση η Λεβινα και εσυ με διαδαξατε ηθος! εμπιστοσυνη! και αλλα παρεμφερη συναισθηματα που με κανουν να χαιρομαι που σας γνωριζω εστω και μεσα απο εδω!

      Εχεις δικιο για την ιστορια ηταν οντως μεγαλη και ζητω συγνωμη αν σας κουρασα. Απο εδω και στο εξης τις μεγαλες ιστοριες θα τις αναρτω σε δυο μερη. Ειναι καλυτερα ετσι.

      Τις θαυμασιες εισηγησεις της Λεβινας εννοειτε πως τις κρατω φυλαχτο και προχωρω και χαιρομαι που θα κανεις και εσυ το ιδιο!

      Τωρα σχετικα με το υστερογραφο σου εχεις δικιο πως βαζω πολλες αναρτησεις αλλα χαιρομαι τοσο πολυ το μπλοκ που απλως δε μπορω να συγκρατηθω. ειχα εγκαταλειψει πολυ καιρο και τωρα το λατρευω. απλα να ξερεις πως εγω αναρτω και παιχνιδια και διαφορα αλλα οποτε δεν ειναι ολα ιστοριες μου αλλα ναι εχεις δικιο και σε αυτο το σημειο.

      Ευχαριστω και παλι για ολα! Να εισαι καλα φιλε μου και σε χαιρετω ευχομενη και για σενα οτι μα οτι καλυτερο!

      Διαγραφή
  22. Είναι ευχή η ανταλλαγή απόψεων και η έκφραση μιας γνώμης που προέρχεται από γνήσιο ενδιαφέρον για ένα γνήσιο ταλέντο που βρίσκεται στην άνοδο για την σίγουρη κορυφή. Καταλαβαίνω την αδημονία σου να εκφράζεσαι μέσω του μπλόγκ σου αλλά λυπήσου και κείνα τα κακόμοιρα τα δημιουργήματα σου που δεν προλαβαίνουν να δουν το φως της ματιών των φίλων σου. Ίσως αν έφτιαχνες ένα άλλο ιστολόγιο όπου θα αναρτούσες άλλα θέματα εκτός των κειμένων σου.Με όλες μου τις ευχές σου εύχομαι μια όμορφη νύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να εισαι καλα φιλε μου! Σ ευχαριστω και παλι για ολα!

      Να εχεις μια ομορφη μερα!

      Διαγραφή
  23. υποκλινομαι στο ταλεντο σου!!! γραφης τελεια!!!!! υπεροχη ιστορια!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ευχαριστω παρα πολυ αγαπη μου!
      εισαι παντα τοσο καλη μαζι μου!
      ευχαριστω μεσα απο τα βαθη της καρδιας μου!
      εισαι ενας τρυφερος ανθρωπος!
      χαιρομαι τοσο που σε γνωριζω!
      φιλακια πολλα φιλη μου!
      να εισαι καλα! <3

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΓΑΠΗ!

    Έως το τέλος του κόσμου λοιπόν... Έως.... Και μεταφορικά και κυριολεκτικά Σαν επιφώνημα... Πάντα ένα επιφώνημα.. Ένα επιφώνημα θαυμασμού, απόγνωσης, πολλών συναισθημάτων και ένωσης... Πάντα Ένωσης! ~~ Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω - Κική Κωνσταντίνου Εκδόσεις Ανατολικός Η πανέμορφη φωτογραφία μας έρχεται από τα τρυφερά και δημιουργικά χεράκια μιας γυναίκας που αγαπώ και θαυμάζω! Κι όπως η ίδια μου είπε, άργησε αλλά έχει τη θέση που του αξίζει, επειδή περίμενε, υπομονετικά και καρτερικά! Ευχαριστώ ολόψυχα αγαπημένη μου, Alexandra Mouriopoulou !         Η κατανομή του χώρου ήταν άρτια μοιρασμένη και δομημένη στις δύο πλευρές με σκοπό και τα δύο μέρη να είναι ίδια. Ότι υπήρχε στη μία πλευρά υπήρχε και στην άλλη. Ακόμη και οι πετρούλες που στόλιζαν τις ρίζες των μεγάλων δέντρων ήταν ίδιες μεταξύ τους. Ήταν προφανές! Το πρόσωπο που είχε αναλάβει την φροντίδα και την επιμέλεια του κήπου εκτός από το ότι αφιέρωνε πάρα πολύ χρόνο σε αυτόν, για κάποιο ιδιαίτερο λόγο ήθελε και τα δύο

ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΜΠΛΟΚΟΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΑΣ

Κρατώ στα χέρια μου το Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2020 απο το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλλονιάς "Κέφαλος" , όπου συμμετέχω με τρία έργα μου. Ξεφυλλίζοντας το, ανάμεσα σε τόσους δημιουργούς και έργα, νιώθω υπερήφανη και ευγνώμων. Τα συγχαρητήρια μου, σε όλους! Eπίσης, ΕΔΩ, μπορειτε να διαβασετε μια υπέροχη συνέντευξη του δικού μας "Σκρουτζάκου"  Giannis Koutris !! Συγχαρητήρια αγαπημένε μου φίλε! Ακόμη, σας έχω δύο εξαιρετικές προτάσεις, δικών μας πάλι, αγαπημένων προσώπων! "Στα παπούτσια των άλλων¨" το νέο βιβλίο της Μαρίας Κανελλάκη, εκδ. 24γραμματα Ανατομικές ιστορίες παντός καιρού και εδάφους, σε ποικιλία δερμάτων και χρωμάτων, για όλες τις (χ)ώρες και για όλα τα πέλματα. Η νέα τάξη υποδημάτων θέλει έντονες αντιθέσεις και άτολμους βηματισμούς. Σ’ αυτό το καλαπόδι κατασκευάστηκαν και οι ιστορίες του βιβλίου. Ψηλοτάκουνες γόβες για «φλατ» ήρωες και παπούτσια γδαρμένα για ανθρώπους-λουστρίνια. Ολοκαίνουργια

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να