Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ ΕΡΩΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ «DANCE ME TO THE END OF LOVE».


Eκφραστικοί μου, καλημέρα.

Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας, την Ιστορία ενός τραγουδιού που έπεσε στη αντίληψή μου εχθές. Το μοιράστηκα με τους φίλους στο "φατσοβιβλίο" αλλά θέλησα να το μοιραστώ και μαζί σας μιας και γνωρίζω πως κάποιοι αγαπημένοι απο εσάς δεν έχετε και πιστεύω πραγματικά πως θα σας ενδιαφέρει το θέμα.

Θα μιλήσουμε σήμερα για την ιστορία που κρύβεται πίσω απο ένα πολύ όμορφο τραγούδι με τον υπέροχο για εμένα τίτλο "Dance me to the end of love" που ενώ φαινομενικά δείχνει να έχει δημιουργηθεί και να ειναι "παιδί" μιας δυνατής αγάπης, κρύβει πίσω του μια άλλου είδους ιστορία και επειδή η πηγή που τα ανέφερε όλα αυτά και την αναγράφω και κάτω για να την επισκεφτείτε, έχει γράψει ένα πλήρες ολοκληρωμένο άρθρο, σας το παρουσιάζω ατόφιο για να διαβάσετε και να μάθετε και εσείς.


Πριν την ιστορία όμως, το υπέροχο τραγούδι:





Είναι ένα τραγούδι που πολλοί απ’ όσους το άκουσαν το ερωτεύτηκαν ίσως περισσότερο κι απ’ τον άνθρωπο που του το αφιέρωσαν. Η μυσταγωγία της μελωδίας, η αισθαντικότητα των φωνών, η αναγλυφότητα των συναισθημάτων, ο κραδασμός των αισθήσεων, σε ταξιδεύουν τόσο μακριά απ’ τη λογική, τόσο βαθιά στο κέντρο του σύμπαντος της ανθρώπινης «ολότητας», αυτής της αίσθησης του αέναου, του ανέπαφου, του αμόλυντου, του αθάνατου, που σου υπόσχεται ο έρωτας, τόσο που σε κάνει να νιώθεις πως κανείς ποτέ δεν ανακάλυψε ούτε θα ανακαλύψει, δεν γεύτηκε ούτε θα γευτεί, δεν ρίγησε ούτε θα ριγήσει, δεν διαλύθηκε ούτε θα διαλυθεί για τον έρωτα όπως εσύ. Πως κανείς δεν ένιωσε αυτό το απόκοσμο χάδι, που άλλοτε μοιάζει ουρανός άλλοτε ανάσα της αβύσσου, άλλοτε φωτιά των αισθήσεων άλλοτε σκίρτημα θανάτου, τόσο έντονα όσο εσύ, τόσο έντονα όπως αυτό το τραγούδι σε κάνει να νιώθεις στο πετσί σου καθώς ξορκίζει το θάνατο, αφού κάθε έρωτας, κάθε οργασμός των αισθήσεων, είναι ένας μικρός θάνατος – και γι’ αυτό άλλωστε ο έρωτας αυτή η «ανδρόγυνος» οντότητα είναι η μόνη εν ζωή αθανασία, ο μόνος μάγος που μπορεί πάντα με το ίδιο, με αυτό το ένα και μοναδικό του ξόρκι, να νικάει το φθαρτό.

Και γι’ αυτό ο έρωτας κι ο θάνατος που ξεχειλίζουν από τούτο το απόκοσμης ομορφιάς τραγούδι σε συνεπαίρνουν αμέσως, ρίχνοντάς σε στην αγκαλιά αυτού του παντοτινού ταγκό, του ρυθμού που αναδύθηκε από τα μπορντέλα της Αργεντινής για να κατακτήσει, να αλώσει ολοκληρωτικά, το σώμα της Δύσης.
Όμως σε τούτο το τραγούδι του έρωτα, ο θάνατος είναι πολύ πιο παρών, πιο εφιαλτικά αδυσώπητος, απ’ ό,τι θα φανταζόταν ποτέ κανείς… Η ψυχρή του ανάσα είναι διάχυτη παντού. Η αλήθεια του παγώνει το καυτό φιλί των εραστών, αφυδατώνει την υγρασία των αισθήσεων, επισκιάζει τα χρώματα του πάθους παύει την πανδαισία των αγγιγμάτων.
Γιατί το «Dance me to the end of love» δεν είναι ένα τραγούδι γραμμένο για εραστές όπως νομίζουν όσοι ριγούν στο άκουσμά του…

Το τραγούδι αυτό είναι κυριολεκτικά, ένα ξόρκι θανάτου. Ένα αληθινό αντίδοτο αγωνίας στο δηλητήριο της κτηνωδίας από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ένα βάλσαμο ανάμνησης στο μαρτύριο της φρίκης που έζησαν εκατομμύρια άνθρωποι, όλοι εκείνοι που εξοντώθηκαν στα κρεματόρια του ναζισμού.
Είναι ένα τραγούδι γεμάτο επιθανάτιες κραυγές ενός παράλογου μαρτυρίου, στοιχειωμένο από το κλάμα των παιδιών, από τη κραυγή των σημαδεμένων, από τον ψίθυρο των σκελετωμένων που δεν είχαν πια φωνή, από το ανατριχιαστικό σύρσιμο των νεκροζώντανων που περίμεναν μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, μέσα στην εξαθλίωση, την αγωνία, το μαρτύριο, το τέλος τους.
Είναι ποτισμένο από εκείνη τη φρικτή μυρωδιά της καμμένης σάρκας, από τον παραλογισμό του ναζισμού –του ναζισμού που αναβιώνει σήμερα, γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται όχι σαν φάρσα πια αλλά σαν θέατρο του παραλόγου.

Αυτό το τραγούδι είναι η φρίκη της απαίτησης να παίζουν μουσική, οι ίδιοι οι μελλοθάνατοι, στους διαδρόμους των στρατοπέδων, την ώρα που οι άλλοι περνούσαν μπροστά τους στην ουρά του Άουσβιτς, του Νταχάου, πηγαίνοντας από την ουρά της φρίκης, να θανατωθούν και να καούν στα κρεματόρια. Είναι όλα τα τελευταία βλέμματα που κοίταξαν τον κάθε Εβραίο μουσικό και το «φλεγόμενο βιολί» του, με την ιστορία ζωής, πόνου, που κουβαλούσε το καθένα απ’ αυτά, την ώρα που εκείνοι βάδιζαν προς το θάνατο, και την ίδια ώρα που ο συγκρατούμενός τους μουσικός υποχρεωνόταν από τους ναζί να παίζει κλασική μουσική στους διαδρόμους αυτής της γήινης κόλασης.

Γιατί το «Dance me to the end of love» δεν είναι ένας χορός ως το τέλος της αγάπης, αλλά ένας χορός ως το τέλος της ύπαρξης, που εφορμώντας από τη γενεσιουργό πηγή του πάθους για τη ζωή, μπορεί εντέλει να αγκαλιάζει σφιχτά συμπαρασύροντας ως το θάνατο ακόμα και την ίδια την αγάπη. Γι’ αυτό ενώ είναι ένα τραγούδι που γεννήθηκε από το θάνατο, μπορεί να αγκαλιάζει, να δονεί τον έρωτα και τη ζωή…
Γιατί, σύμφωνα με το δημιουργό του Leonard Cohen όπως διηγήθηκε κάποτε χαρακτηριστικά γι’ αυτό «Είναι παράξενος ο τρόπος που γεννιέται ένα τραγούδι, κάθε τραγούδι έχει κάποιου είδους σπόρο, που κάποιος βάζει στο χέρι σου ή ο ίδιος ο κόσμος βάζει στο χέρι σου, και γι’ αυτό η διαδικασία είναι τόσο μυστήρια για το πώς γράφεται ένα τραγούδι. Όμως το συγκεκριμένο ήρθε για μένα απλά επειδή γνώριζα ή άκουγα ότι δίπλα στα κρεματόρια, σε κάποια στρατόπεδα θανάτου υπήρχε μία ομάδα μουσικών, που αποτελούνταν από ένα κουαρτέτο εγχόρδων, οι οποίοι υποχρεώνονταν να παίζουν κάθε φορά που εξελισσόταν η διαδικασία αυτής της φρίκης. Και αυτούς τους ανθρώπους που έπαιζαν, τους περίμενε η ίδια τρομακτική μοίρα. Και υποχρεώνονταν να παίζουν κλασική μουσική,την ώρα που οι συγκρατούμενοί τους θανατώνονταν και καίγονταν. Αυτή η μουσική λοιπόν το “χόρεψέ με στην ομορφιά σου με ένα φλεγόμενο βιολί” εννοεί συμβολικά σαν ομορφιά το τέλος της ύπαρξης, και το στοιχείο του πάθους που διέπει κάθε ολοκλήρωση. Όμως αυτή είναι η ίδια γλώσσα που χρησιμοποιούμε για την απόλυτη παράδοση στον αγαπημένο ή στην αγαπημένη μας, έτσι ώστε σ’ ένα τραγούδι να μην είναι σημαντικό εντέλει να γνωρίζει κανείς την απαρχή της γένεσής του, γιατί εάν και η ίδια η γλώσσα προέρχεται απ’ αυτή την γενεσιουργό πηγή πάθους, μπορεί να αγκαλιάσει οποιαδήποτε παθιασμένη ενέργεια».

Σήμερα, λοιπόν, με αφορμή τη «Νύχτα των Κρυστάλλων» -το Πογκρόμ κατά των Εβραίων στις 9 Νοέμβρη του 1938 από τη ναζιστική Γερμανία
…σήμερα «χόρεψέ με στην ομορφιά σου, με ένα φλεγόμενο βιολί», μία νότα, έναν ήχο, μια μελωδία, ένα όραμα που να κάψει επιτέλους τη φρίκη αυτού του κόσμου, να κάνει στάχτη την ασκήμια του, τον παραλογισμό του, το μάταιο και άσκοπο πόνο, το θρήνο για την ανθρωπιά που χάνει ξανά και ξανά στο λυκόφως της ντροπής της η ανθρωπότητα…
Dance me to the end of love…


Το παραπάνω άρθρο το υπογράφει η Κατερίνα Δήμα για το http://kollectnews.org/ και όπως μπορείτε να καταλάβετε απο την τελική ημερομηνία δημοσιεύθηκε στις 9 Νοέμβρη 2015 με αφορμή τη  «Νύχτα των Κρυστάλλων» -το Πογκρόμ κατά των Εβραίων.


Νιώθω την ανάγκη να κλείσω τούτη την ανάρτηση λέγοντας ευχαριστώ για όλες τις επάνω πληροφορίες που με σημάδεψαν μα πάνω απ' όλα με έκαναν να αισθανθώ. 

Σχόλια

  1. Ανατριχιαστικό... Ομολογώ πως δεν γνώριζα όσα "περιβάλλουν" το κομμάτι...
    Αγαπημένη μουσική επιλογή!
    ΣΣΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά, Κική μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι από τα πιο αισθαντικά τραγούδια!! Το αγαπώ! Ομολογώ πως δεν ήξερα την ιστορία που κρυβόταν από πίσω.. ευχαριστούμε για το share Κική μου.. φιλάκια πολλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πόσο συγκλονιστικές πληροφορίες μας μετέφερες..
    Και είναι ένα από τα τραγούδια που χορεύουμε αγκαλιά σκέψου.. πωπω ανατρίχιασα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κι εμείς σ' ευχαριστούμε πολύ Κικίτσα μου για τις συγκλονιστικά πολύτιμες πληροφορίες!
    Κάτι είχα ακούσει παλιά αλλά ήταν αόριστο...

    Την αγάπη μου, σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πλάκα κάνεις;
    Δεν είχα ιδέα!
    Πωπω!
    να κάτι που έμαθα σήμερα και σε ευχαριστώ πολύ πολύ Κιίτσα μου ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εχθές το διάβασα και έπαθα πλάκα. Ομολογώ πως δεν το γνώριζα.
    Σαν κομμάτι βέβαια είναι υπέροχο τόσο στην original εκτέλεση του όσο και στην ερμηνεία από τους Civil Wars :)
    Φιλάκια Κική μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αγαπημένο τραγούδι και για μενα.
    Πού να φανταστεί κανείς την ιστορία του.
    Για το ναζισμό, ας μη μιλήσουμε.
    Μάλλον θα γραφτούν κι άλλα τραγούδια.
    Να είσαι καλά Κική μου.
    Φιλάκια πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πόσο περίεργο ένα τέτοιο ζεστό και γεμάτο τραγούδι να ταυτίζεται με την παγερή ατμόσφαιρα και το κενό του θανάτου!!!
    Καλή σου μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ούτε που το φαντυαζόμουν ότι είχε σχέση με τη νύχτα των κρυστάλλων! Νόμιζα ότι ήταν ερωτικό το τραγούδι! Καλά έκανες και το αναδημοσίευσες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ωωωωωωω Κική μου σήμερα γράφεις.....! για δες τι μαθαίνουμε...! Μεγάλη η σημασία της ανάρτησης ειδικά όταν τα φίδια του φασισμού, εκφραστές του υπόκοσμου, προκαλούν συνέχεια. Σε ευχαριστούμε κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Το τραγούδι το ήξερα, αλλά δεν είχα ιδέα για την ιστορία που κρυβόταν από πίσω!
    Ευχαριστούμε για τις πληροφορίες, Κική μου!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Την ηξερα την ιστορια του τραγουδιου και πραγματικα σε παγωνει. Ειμαι κι εγω απο αυτους που εχουν ερωτευτει αυτο το πολυ ωραιο και γεματο λυρισμο τραγουδι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Τι μαθαίνω πρωινίατικα!!! Καλημέρααααα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Δεν γνωριζα το τραγουδι! Πολυ ωραιο και ακομα πιο πολυ τωρα που ξερω την ιστορια!! Καλη σου μερα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Μπρρρρρρ...
    Όντως, σχεδόν όλοι το έχουμε λατρέψει ως ένα άκρως ερωτικό τραγούδι
    (καλέ, εγώ το έχω κάνει και ανάρτηση τρομάρα μου!)

    Υ.Γ Άσχετο, αλλά μόλις μου ήρθε στο νου ένα gossip:
    για το τραγούδι που λέει η Άντζελα Δημητρίου:
    Και θέλω νά ’ρθω να σ’ αρπάξω από την άλλη
    να την ρωτήσω με τα μάτια δακρυσμένα
    με ποιο δικαίωμα σε πήρε από μένα
    και ποια θυσία, ποια θυσία έχει κάνει αυτή για σένα...
    ...δεν είναι γραμμένο για ένα ερωτικό τρίγωνο, αλλά
    για το παιδί που έχει δώσει προς υιοθεσία η ίδια η Άντζελα..
    Είπα να σας γράψω κι εγώ μια..χρήσιμη πληροφορία σήμερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πλάκα κάνεις Πετρούλααααα!!! Χαχα, ούτε που θα μου πέρναγε απτο μυαλό ότι έχει γραφτεί για το παιδί της!!! Ντόινγκ!!!

      Διαγραφή
    2. Τσάμπα τόσες φιάλες και τόσα καλάθια!! Αχαχαχα!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΓΑΠΗ!

    Έως το τέλος του κόσμου λοιπόν... Έως.... Και μεταφορικά και κυριολεκτικά Σαν επιφώνημα... Πάντα ένα επιφώνημα.. Ένα επιφώνημα θαυμασμού, απόγνωσης, πολλών συναισθημάτων και ένωσης... Πάντα Ένωσης! ~~ Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω - Κική Κωνσταντίνου Εκδόσεις Ανατολικός Η πανέμορφη φωτογραφία μας έρχεται από τα τρυφερά και δημιουργικά χεράκια μιας γυναίκας που αγαπώ και θαυμάζω! Κι όπως η ίδια μου είπε, άργησε αλλά έχει τη θέση που του αξίζει, επειδή περίμενε, υπομονετικά και καρτερικά! Ευχαριστώ ολόψυχα αγαπημένη μου, Alexandra Mouriopoulou !         Η κατανομή του χώρου ήταν άρτια μοιρασμένη και δομημένη στις δύο πλευρές με σκοπό και τα δύο μέρη να είναι ίδια. Ότι υπήρχε στη μία πλευρά υπήρχε και στην άλλη. Ακόμη και οι πετρούλες που στόλιζαν τις ρίζες των μεγάλων δέντρων ήταν ίδιες μεταξύ τους. Ήταν προφανές! Το πρόσωπο που είχε αναλάβει την φροντίδα και την επιμέλεια του κήπου εκτός από το ότι αφιέρωνε πάρα πολύ χρόνο σε αυτόν, για κάποιο ιδιαίτερο λόγο ήθελε και τα δύο

ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΜΠΛΟΚΟΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΑΣ

Κρατώ στα χέρια μου το Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2020 απο το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλλονιάς "Κέφαλος" , όπου συμμετέχω με τρία έργα μου. Ξεφυλλίζοντας το, ανάμεσα σε τόσους δημιουργούς και έργα, νιώθω υπερήφανη και ευγνώμων. Τα συγχαρητήρια μου, σε όλους! Eπίσης, ΕΔΩ, μπορειτε να διαβασετε μια υπέροχη συνέντευξη του δικού μας "Σκρουτζάκου"  Giannis Koutris !! Συγχαρητήρια αγαπημένε μου φίλε! Ακόμη, σας έχω δύο εξαιρετικές προτάσεις, δικών μας πάλι, αγαπημένων προσώπων! "Στα παπούτσια των άλλων¨" το νέο βιβλίο της Μαρίας Κανελλάκη, εκδ. 24γραμματα Ανατομικές ιστορίες παντός καιρού και εδάφους, σε ποικιλία δερμάτων και χρωμάτων, για όλες τις (χ)ώρες και για όλα τα πέλματα. Η νέα τάξη υποδημάτων θέλει έντονες αντιθέσεις και άτολμους βηματισμούς. Σ’ αυτό το καλαπόδι κατασκευάστηκαν και οι ιστορίες του βιβλίου. Ψηλοτάκουνες γόβες για «φλατ» ήρωες και παπούτσια γδαρμένα για ανθρώπους-λουστρίνια. Ολοκαίνουργια

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να