Σήμερα έπαιξα σκάκι με τον εαυτό μου και έχασα!
Δεν ήταν η πρώτη φορά!
Δε θα είναι η πρώτη φορά!
Πάντα όμως η κάθε του αρνητική εξάλειψη θα πονάει το ίδιο!
Θέλει μαγκιά να τα βάλεις με τον εαυτό σου και να χάσεις!
Θέλει μαγκιά να τα βάλεις με τον εαυτό σου και να κερδίσεις!
Θέλει μαγκιά να μιλάς για τον εαυτό σου κάθε μέρα που χιλιάδες ψεύτικοι εαυτοί σε περιτριγυρίζουν και θέλουν να κλέψουν τη ζωντανή ψυχή σου!
Ανασυγκροτείσαι!
Το βλέπω!
Το ξέρω!
Σηκώνεσαι όρθιος και θεριεύεις με όλα τα δεινά μπροστά μου!
Μοιάζεις τεράστιος! Άγριος! Κακός!
Ωρύεσαι! Θέλεις και πάλι να με τρομάξεις!
Όχι δε θα σου κάνω το χατίρι!
Εκτός από τους εφιάλτες μου, εσύ ο ίδιος ήσουν, είσαι και θα είσαι τα φωτεινά όνειρά μου! Οι επιθυμίες μου! Οι στόχοι! Το αρχέγονο φινάλε μου!
Σε κοιτάζω κατάματα με μάτια που καίνε από ελπίδα και όνειρα!
Αρχίζεις να υποχωρείς! Γλυκαίνεις!
Και ξάφνου είμαστε παιδιά!
Εγώ σε μια πάπια και εσύ σε έναν αετό!
Εγώ στη λίμνη και εσύ στον αέρα!
Σου φωνάζω! Σου χαμογελώ!
Με χαιρετάς! Μου «πετάς» ένα σύννεφο κάτω!
Το πιάνω! Κι είναι αστείο!
Σαν το «βαμβάκι» που έβλεπα στον ουρανό παλιά και του άλλαζα σχήμα και χρώμα!
#Δείπνο
#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
Δεν ήταν η πρώτη φορά!
Δε θα είναι η πρώτη φορά!
Πάντα όμως η κάθε του αρνητική εξάλειψη θα πονάει το ίδιο!
Θέλει μαγκιά να τα βάλεις με τον εαυτό σου και να χάσεις!
Θέλει μαγκιά να τα βάλεις με τον εαυτό σου και να κερδίσεις!
Θέλει μαγκιά να μιλάς για τον εαυτό σου κάθε μέρα που χιλιάδες ψεύτικοι εαυτοί σε περιτριγυρίζουν και θέλουν να κλέψουν τη ζωντανή ψυχή σου!
Ανασυγκροτείσαι!
Το βλέπω!
Το ξέρω!
Σηκώνεσαι όρθιος και θεριεύεις με όλα τα δεινά μπροστά μου!
Μοιάζεις τεράστιος! Άγριος! Κακός!
Ωρύεσαι! Θέλεις και πάλι να με τρομάξεις!
Όχι δε θα σου κάνω το χατίρι!
Εκτός από τους εφιάλτες μου, εσύ ο ίδιος ήσουν, είσαι και θα είσαι τα φωτεινά όνειρά μου! Οι επιθυμίες μου! Οι στόχοι! Το αρχέγονο φινάλε μου!
Σε κοιτάζω κατάματα με μάτια που καίνε από ελπίδα και όνειρα!
Αρχίζεις να υποχωρείς! Γλυκαίνεις!
Και ξάφνου είμαστε παιδιά!
Εγώ σε μια πάπια και εσύ σε έναν αετό!
Εγώ στη λίμνη και εσύ στον αέρα!
Σου φωνάζω! Σου χαμογελώ!
Με χαιρετάς! Μου «πετάς» ένα σύννεφο κάτω!
Το πιάνω! Κι είναι αστείο!
Σαν το «βαμβάκι» που έβλεπα στον ουρανό παλιά και του άλλαζα σχήμα και χρώμα!
#Δείπνο
#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
"Φοβάμαι!
Τρέμω στην ιδέα πως θα μου φύγεις, πως θα σε χάσω!
Πως θα ξυπνήσω ένα πρωί και το σεντόνι θα έχει πάνω του χαραγμένο και τσαλακωμένο το γκρίζο της σκιάς σου.
Νιώθω σαν ένα σκληρό όνειρο με χαμένες αυταπάτες που φεγγοβολάει ανελέητα πίσω από ένα πυρακτωμένο και συνάμα θαμπό χθες.
Μια κλειδαρότρυπα ο φόβος μου, μια κλειδωνιά με ένα χιλιοσπασμένο αύριο, που επίμονα αποζητούσες μα ο κουτός, δεν κατάλαβες ότι στο είχα ήδη δώσει!
Ακόμη το θυμάμαι! Σαν ένα απατηλό όνειρο που διήρκησε μόλις χθες!
Έκλεισα σφιχτά στις χούφτες μου ένα λευκό σπίτι με μια πόρτα θαλασσιά, τόπος κατοικίας μόνο για τους δυο μας και όταν στο προσέφερα προσεκτικά, άνοιξες διάπλατα τη χούφτα σου και εκείνο δίχως να καλοσκεφτεί, «πήρε» τη μορφή λευκού περιστεριού και πέταξε ψηλά!
Σε έναν απέραντο ουρανό το είδαμε να ξεμακραίνει….
Προσπάθησα να το φέρω πίσω μα ήταν τόσο περήφανο και ευτυχές στον ουρανό που σκέφτηκα ότι εκεί ανήκει.
Εξάλλου εξαγνισμός δεν είναι ο Έρωτας;
Ευφορία και πίστη δεν είναι η Αγάπη;
Ας μείνει για πάντα εκεί ψηλά, σαν Ύψιστος που βρήκε τον δρόμο του επάνω σε ένα και μοναδικό αστέρι.
Ένα αστέρι, λυχνάρι και οδηγός για όσους έχασαν το δρόμο τους παρακινούμενοι από ψεύτικους και άκαρπους χάρτες.
Ώρες ώρες θα ’θελα να «κλέψω» ένα διθέσιο αεροπλάνο και να ’ρθω να σε βρω και να σε φέρω πίσω, όμως η καρδιά μου σφίγγετε όταν ξέρει πως στην ουσία το μόνο που θέλω είναι να σε αιχμαλωτίσω.
Θέλω να σε κάνω το προσωπικό μου περιστέρι, τον αποκλειστικό μου «ταχυδρόμο», εκείνον που θα γράφω ραβασάκια και δένοντάς τα με λεπτή, κόκκινη κλωστή στο λεπτοκαμωμένο, μικροσκοπικό σου πόδι θα τα αφήσω να ταξιδέψουν και «ραντιστούν» από τις στάλες του Αιγαίου, του Ουρανού και ενός βαθιού πελάγους που ο άνθρωπος δεν εχει ακόμη ανακαλύψει!
Τι εγωιστικό Θεέ μου! Να θέλω να κάνω «ταχυδρόμο» την Αγάπη όταν ακόμη δεν έμαθα να «γράφω»! Να τη βάζω να ταξιδεύει σε πολιτείες μακρινές, αψηφώντας όλους τους κινδύνους μεταφέροντας τα γράμματά μου, όταν μόλις εχθές έμαθα να κρατώ την πένα.
Γιατί ναι, για να μάθεις να γράφεις πρέπει πρώτα να μάθεις να μιλάς και εγώ είχα την απαίτηση να προλαβαίνεις ότι θέλω να σου πω πριν καν αρθρώσω λέξη.
Αλλά έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Άρπαγες όλων, όπως πάντα!
Είμαστε ένας βαθύς λάκκος από άμμο που το μόνο που θέλει δίπλα του είναι μια γούρνα με νερό, αδιαφορώντας αν η γούρνα αυτό πού αποζητάει είναι ένα φυλλοβόλο και ένα αειθαλές δέντρο."
#Φυγή
#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
Τρέμω στην ιδέα πως θα μου φύγεις, πως θα σε χάσω!
Πως θα ξυπνήσω ένα πρωί και το σεντόνι θα έχει πάνω του χαραγμένο και τσαλακωμένο το γκρίζο της σκιάς σου.
Νιώθω σαν ένα σκληρό όνειρο με χαμένες αυταπάτες που φεγγοβολάει ανελέητα πίσω από ένα πυρακτωμένο και συνάμα θαμπό χθες.
Μια κλειδαρότρυπα ο φόβος μου, μια κλειδωνιά με ένα χιλιοσπασμένο αύριο, που επίμονα αποζητούσες μα ο κουτός, δεν κατάλαβες ότι στο είχα ήδη δώσει!
Ακόμη το θυμάμαι! Σαν ένα απατηλό όνειρο που διήρκησε μόλις χθες!
Έκλεισα σφιχτά στις χούφτες μου ένα λευκό σπίτι με μια πόρτα θαλασσιά, τόπος κατοικίας μόνο για τους δυο μας και όταν στο προσέφερα προσεκτικά, άνοιξες διάπλατα τη χούφτα σου και εκείνο δίχως να καλοσκεφτεί, «πήρε» τη μορφή λευκού περιστεριού και πέταξε ψηλά!
Σε έναν απέραντο ουρανό το είδαμε να ξεμακραίνει….
Προσπάθησα να το φέρω πίσω μα ήταν τόσο περήφανο και ευτυχές στον ουρανό που σκέφτηκα ότι εκεί ανήκει.
Εξάλλου εξαγνισμός δεν είναι ο Έρωτας;
Ευφορία και πίστη δεν είναι η Αγάπη;
Ας μείνει για πάντα εκεί ψηλά, σαν Ύψιστος που βρήκε τον δρόμο του επάνω σε ένα και μοναδικό αστέρι.
Ένα αστέρι, λυχνάρι και οδηγός για όσους έχασαν το δρόμο τους παρακινούμενοι από ψεύτικους και άκαρπους χάρτες.
Ώρες ώρες θα ’θελα να «κλέψω» ένα διθέσιο αεροπλάνο και να ’ρθω να σε βρω και να σε φέρω πίσω, όμως η καρδιά μου σφίγγετε όταν ξέρει πως στην ουσία το μόνο που θέλω είναι να σε αιχμαλωτίσω.
Θέλω να σε κάνω το προσωπικό μου περιστέρι, τον αποκλειστικό μου «ταχυδρόμο», εκείνον που θα γράφω ραβασάκια και δένοντάς τα με λεπτή, κόκκινη κλωστή στο λεπτοκαμωμένο, μικροσκοπικό σου πόδι θα τα αφήσω να ταξιδέψουν και «ραντιστούν» από τις στάλες του Αιγαίου, του Ουρανού και ενός βαθιού πελάγους που ο άνθρωπος δεν εχει ακόμη ανακαλύψει!
Τι εγωιστικό Θεέ μου! Να θέλω να κάνω «ταχυδρόμο» την Αγάπη όταν ακόμη δεν έμαθα να «γράφω»! Να τη βάζω να ταξιδεύει σε πολιτείες μακρινές, αψηφώντας όλους τους κινδύνους μεταφέροντας τα γράμματά μου, όταν μόλις εχθές έμαθα να κρατώ την πένα.
Γιατί ναι, για να μάθεις να γράφεις πρέπει πρώτα να μάθεις να μιλάς και εγώ είχα την απαίτηση να προλαβαίνεις ότι θέλω να σου πω πριν καν αρθρώσω λέξη.
Αλλά έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Άρπαγες όλων, όπως πάντα!
Είμαστε ένας βαθύς λάκκος από άμμο που το μόνο που θέλει δίπλα του είναι μια γούρνα με νερό, αδιαφορώντας αν η γούρνα αυτό πού αποζητάει είναι ένα φυλλοβόλο και ένα αειθαλές δέντρο."
#Φυγή
#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
"Ποτέ δε κατάλαβα γιατί σε ντύνουν με μαύρα πέπλα και μαύρους μανδύες.
Ποτέ δε κατάλαβα γιατί μοιάζεις τοσο γαλήνια και αέρινη, μέσα στον τόσο έντονο δυναμισμό που κρύβεις και γεννάς.
Ποτέ δε κατάλαβα γιατί σε παρουσιάζουν σαν μια μυστηριώδη, μαυροφορεμένη γυναίκα που συνοδεύετε πάντα από κάποιον τυχάρπαστο τυχοδιώκτη.
Για μένα σήμερα φόρεσες σακάκι μαύρο και πουλόβερ βαρύ!
Έπιασες κότσο ψηλό τα καστανά μαλλιά σου και τα σκέπασες με ένα μεγάλο, μαύρο, δαντελένιο καπέλο.
Με ένα σκουρόχρωμο παντελόνι φαρδύ φρόντισες να καλύψεις τα λευκά ακροδάχτυλα των ξυπόλητων ποδιών σου.
Βαριά και κουρασμένη δείχνεις καθώς περπατάς και βαδίζεις μέσα και πάνω απο ξένα περβάζια. Δε μπορώ να μη διακρίνω το κόκκινο που στάζουν τα ματωμένα σου δάχτυλα. Οι τρυπημένες πατούσες σου!
Μια κόκκινη γραμμή που λάμπει μέσα στο σκοτάδι σέρνεται ξοπίσω σου και νοιώθω τον πόνο βλέποντας το σώμα σου να τρέμει, να σπαράζει.
Σε κοιτάζω σα θολή εικόνα να ξεμακραίνεις μπροστά μου και νοιώθω να μου κόβεται η ανάσα.
Σε ακολουθώ μηχανικά…."
#Νύχτα
#Κική_Κωνσταντίνου
#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Εκφράσου
#Ποίηση
#Ελεύθερος_Στίχος
#Δημιουργώ
Ποτέ δε κατάλαβα γιατί μοιάζεις τοσο γαλήνια και αέρινη, μέσα στον τόσο έντονο δυναμισμό που κρύβεις και γεννάς.
Ποτέ δε κατάλαβα γιατί σε παρουσιάζουν σαν μια μυστηριώδη, μαυροφορεμένη γυναίκα που συνοδεύετε πάντα από κάποιον τυχάρπαστο τυχοδιώκτη.
Για μένα σήμερα φόρεσες σακάκι μαύρο και πουλόβερ βαρύ!
Έπιασες κότσο ψηλό τα καστανά μαλλιά σου και τα σκέπασες με ένα μεγάλο, μαύρο, δαντελένιο καπέλο.
Με ένα σκουρόχρωμο παντελόνι φαρδύ φρόντισες να καλύψεις τα λευκά ακροδάχτυλα των ξυπόλητων ποδιών σου.
Βαριά και κουρασμένη δείχνεις καθώς περπατάς και βαδίζεις μέσα και πάνω απο ξένα περβάζια. Δε μπορώ να μη διακρίνω το κόκκινο που στάζουν τα ματωμένα σου δάχτυλα. Οι τρυπημένες πατούσες σου!
Μια κόκκινη γραμμή που λάμπει μέσα στο σκοτάδι σέρνεται ξοπίσω σου και νοιώθω τον πόνο βλέποντας το σώμα σου να τρέμει, να σπαράζει.
Σε κοιτάζω σα θολή εικόνα να ξεμακραίνεις μπροστά μου και νοιώθω να μου κόβεται η ανάσα.
Σε ακολουθώ μηχανικά…."
#Νύχτα
#Κική_Κωνσταντίνου
#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Εκφράσου
#Ποίηση
#Ελεύθερος_Στίχος
#Δημιουργώ
Δεν
φεύγουνε οι άνθρωποι! Δε φεύγουνε! Κάπου πάνε και ξαναγυρνάνε! Μέσα από
εμάς! Μέσα από τα έργα, την αγάπη, τις πράξεις, την πίστη, τη δύναμή
μας! Εκείνη τη δύναμη που λέει «ύψωσε ψηλά το κεφάλι και προχώρα»!
Προχώρα ακόμα κι αν χρειαστεί να συρθείς και να ματώσεις το σώμα όλο!
Προχώρα, όχι γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή, αλλά γιατί μόνο αυτό μπορείς
να κάνεις! Γεννήθηκες για να προχωράς, η ροή της
ζωής αυτό μας δείχνει! Δεν πάει πίσω η ζωή, δεν πάει, τη ροή της
μπορείς να ακολουθήσεις! Όσο κουράγιο κι αν χρειαστεί, εσύ αυτό συνέχισε
να κάνεις! Προχώρα! Με το κεφάλι ψηλά, σύρσου μα προχώρα!
#Η_Φυγή
#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Κική_Κωνσταντίνου
#Ελεύθερος_στίχος
#Εκφράσου
#Δημιουργώ
#Η_Φυγή
#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Κική_Κωνσταντίνου
#Ελεύθερος_στίχος
#Εκφράσου
#Δημιουργώ
"Σε
βλέπω να περιπλανιέσαι ανάμεσα σε ξεχασμένα, ερειπωμένα, βρόμικα κτήρια
και να κρυφοκοιτάς πίσω από σπασμένα ή ραγισμένα παράθυρα τις ελπίδες
των ανθρώπων!
Σε βλέπω να διαβαίνεις ανάμεσα σε ανθρωπινες ψυχές που κάτω είναι ξαπλωμένες και να στέκεσαι από πάνω τους σα να προσπαθείς να φυσήξεις στο στόμα τους και να πλημμυρίσεις με ζωή την αλόγιστη παράδοσή τους.
Σε βλέπω να τους αγγίζεις απαλά, να τους χαϊδεύεις τα μαλλιά, να προσπαθείς να τους αγκαλιάσεις, να τους απεγκλωβίσεις και όταν διακρίνω τα δάκρυα που κυλάνε στο πρόσωπό σου θέλω να τρέξω κοντά σου και να σε αγκαλιάσω! Να σε παρηγορήσω!
Το αίμα όλο και πληθαίνει πίσω σου! Μα εκείνοι δε το βλέπουν! Κάθε φορά που αγγίζεις σπλαχνικά έναν ώμο, βαθύ κόκκινο αναβλύζει από τις πληγές που εξαπλώνονται σε όλο σου το σώμα!
Το βλέπω! Το παρατηρώ! Αρχίζω να φοβάμαι!
Θέλω να τρέξω κοντά σου και με το λευκό μου πουκάμισο να σκουπίσω τις ματωμένες σου πατούσες. Ίσως έτσι πάψουν τα ίχνη σου να μαρτυράνε αφόρητο πόνο!"
#Νύχτα
#Κική_Κωνσταντίνου
#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Εκφράσου
#Ποίηση
#Ελεύθερος_Στίχος
#Δημιουργώ
Σε βλέπω να διαβαίνεις ανάμεσα σε ανθρωπινες ψυχές που κάτω είναι ξαπλωμένες και να στέκεσαι από πάνω τους σα να προσπαθείς να φυσήξεις στο στόμα τους και να πλημμυρίσεις με ζωή την αλόγιστη παράδοσή τους.
Σε βλέπω να τους αγγίζεις απαλά, να τους χαϊδεύεις τα μαλλιά, να προσπαθείς να τους αγκαλιάσεις, να τους απεγκλωβίσεις και όταν διακρίνω τα δάκρυα που κυλάνε στο πρόσωπό σου θέλω να τρέξω κοντά σου και να σε αγκαλιάσω! Να σε παρηγορήσω!
Το αίμα όλο και πληθαίνει πίσω σου! Μα εκείνοι δε το βλέπουν! Κάθε φορά που αγγίζεις σπλαχνικά έναν ώμο, βαθύ κόκκινο αναβλύζει από τις πληγές που εξαπλώνονται σε όλο σου το σώμα!
Το βλέπω! Το παρατηρώ! Αρχίζω να φοβάμαι!
Θέλω να τρέξω κοντά σου και με το λευκό μου πουκάμισο να σκουπίσω τις ματωμένες σου πατούσες. Ίσως έτσι πάψουν τα ίχνη σου να μαρτυράνε αφόρητο πόνο!"
#Νύχτα
#Κική_Κωνσταντίνου
#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Εκφράσου
#Ποίηση
#Ελεύθερος_Στίχος
#Δημιουργώ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ